พิมพ์วลัญช์เหลือบมองข้าวต้มในชามแล้วเมินหน้าหนี หล่อนไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น และจะยิ่งดีหากไม่มีเขามาอยู่ใกล้ๆ ให้อึดอัดใจแบบนี้ คนตัวใหญ่มองใบหน้าคนป่วยแล้วระบายลมหายใจ
“ได้ยินที่พูดหรือเปล่า ทานข้าวเสีย” ชายหนุ่มย้ำอีกครั้ง
“ฉันไม่อยากกิน!” หญิงสาวปฏิเสธ
ดวงตาเรียวคมมองคนดื้อ ดูเหมือนคนป่วยไม่ได้อ่อนลงอย่างที่คิด
“แน่ใจเหรอว่าไม่อยากกิน”
“แน่ใจ ฉันไม่กิน!”
“ดี! งั้นก็ไม่ต้องกิน ทำอย่างอื่นแทนแล้วกัน!”
โน้มกายเข้าหาอย่างรวดเร็ว ร่างบางรีบถอยหนีแต่กลับถูกเขารั้งเอวบางไว้กดตรึงร่างงามบนเตียงกว้าง
“คุณจะทำอะไร!”
“ก็ทำลูกไง!”
“อย่ามาบ้านะ ใครอยากมีลูกกับคุณ อย่ามายุ่งกับฉันนะคุณธานต์เมธา!”หญิงสาวพยายามห้ามมือบางผลักไสเขาเป็นพัลวัน
“จะร้องห้ามทำไมพิมพ์ ทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่ามันไม่ได้ผล หืม!”
ธานต์เมธาไม่พูดเปล่าเมื่อริมฝีปากกำลังซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอหอมกรุ่น คนโดนจูบขนลุกเกรียวจนต้องรี
