ตอนที่ 7 กลิ่นผู้ดี

878 คำ

@โรงพยาบาลคันคาย กว่าครึ่งวันที่เจนนี่กับแม่รอฟังข่าวว่าคนป่วยจะได้เข้าผ่าตัดวันไหน สรุปได้ว่าเป็นพรุ่งนี้ตอนเช้า ทำให้ตอนนี้ คนป่วยต้องเข้ามานอนรอที่ห้องพักผู้ป่วยรวม โดยมีสายน้ำเกลือเสียบคาที่หลังมือ ด้วยความเป็นห้องพักผู้ป่วยรวม ในห้องแห่งนี้จึงมีเตียงผู้ป่วยราวยี่สิบเตียง และด้วยเป็นโรงพยาบาลของทางรัฐ ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกให้กับญาติคนไข้ ซึ่งข้อนี้ เจนนี่กับแม่รู้อยู่แล้ว จึงใช้เสื่อที่ถือติดมาด้วย ปูลงข้าง ๆ เตียงนอนของคนไข้ ด้วยความที่เจนนี่ออกกะกลางคืนมา หญิงสาวจึงนอนลงไปอย่างไม่ลังเล โดยใช้เสื้อแขนยาวที่ใส่ติดตัวมาด้วย ถอดออกแล้วเอามาหนุนแทนหมอน นอนหลับ ๆ ตื่น ๆ อยู่อย่างนั้นหลายต่อหลายรอบ ทั้งเสียงญาติผู้ป่วยคุยกัน เสียงเตียงของคนไข้ดังเอี๊ยดอ๊าด และพยาบาลที่คอยมาวัดความดันคนไข้อยู่ทุก ๆ ชั่วโมง ในที่สุด เจนนี่ก็เลือกตื่นขึ้นมานั่งคุยกับแม่ “หิวไหมลูก” เจนนี่ส่ายหัว “เจนนี่ค่อยไปกินที่ทำงานจ้ะ เดี๋ยวออกไปซื้อข้าวมาให้แม่นะ” ไม่ถามแม่ว่าหิวหรือเปล่า เพราะหากถาม แม่จะบอกว่าไม่หิว ก็เลยเลือกที่จะเดินออกไปซื้อข้าวที่หน้าโรงพยาบาล ตรงนั้นมีร้านอาหารตามสั่งอยู่หลายร้าน ส่วนของพ่อ มีข้าวของทางโรงพยาบาลให้กินอยู่แล้ว เธอจึงซื้อนมกับผลไม้มาให้แทน หิ้วถุงของกินกลับมาสามสี่ถุง รวมถึงน้ำเปล่าด้วย เอาไว้ให้คนป่วยกับญาติผู้ป่วยกิน จากนั้นจึงไปอาบน้ำ โดยใช้ห้องน้ำของทางโรงพยาบาล สวมชุดทำงานของทางร้าน เสื้อเชิ้ตสีฟ้าแขนสั้น กับกางเกงขายาวสีดำ ยับนิดหน่อย เพราะพับใส่กระเป๋ามา หนึ่งทุ่มจึงบอกลาพ่อกับแม่ ได้เวลาไปเข้ากะกลางคืนแล้ว “เดี๋ยวพรุ่งนี้ออกจากกะ แล้วจะรีบมาหานะจ๊ะ” เธอคิดว่า คงทันก่อนพ่อเข้าห้องผ่าตัด “ไปเถอะลูก” เจนนี่เขยิบเข้าไปกอดแม่ รู้สึกใจหายนิด ๆ ที่แม่ต้องมานอนที่ใต้เตียงคนของป่วย ซึ่งไม่แน่ใจว่า คืนนี้แม่จะนอนหลับไหม แล้วยุงจะกัดหรือเปล่า เพราะเป็นห้องโล่ง ประตูหน้าต่างไม่ได้ปิด ผละออกไปกอดพ่อบ้าง มีความหวังว่าพ่อจะหายดี “อดทนหน่อยนะพ่อ เดี๋ยวก็หายแล้วจ้ะ” คนเป็นพ่ออมยิ้ม พลางพยักหน้าให้ มองลูกสาวในชุดทำงานของร้านสะดวกซื้อ เดินออกจากห้องไป เจนนี่เดินไปหยุดยืนรอรถที่หน้าโรงพยาบาลคันคาย ดีว่าโรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลจากปั๊มน้ำมันที่เธอทำงาน แต่หนึ่งทุ่มแล้ว รถประจำทางก็เริ่มน้อยลง นาน ๆ ทีถึงมีรถวิ่งผ่านมาคันหนึ่ง แต่เธอต้องขึ้นรถสองแถวหมายเลขหนึ่งเท่านั้น ถึงจะผ่านหน้าปั๊มน้ำมันที่เธอทำงาน รอแล้วรอเล่า ก็ยังไม่มา จนคนจะหมดป้ายรถเมล์อยู่แล้ว ถึงเห็นรถวิ่งมาจากไกล ๆ ปิ๊บ! เจนนี่ดึงสายตากลับมาเมื่อได้ยินเสียงแตรรถ ก็เห็นเป็นมอเตอร์ไซค์สีดำคันหนึ่ง คนขับสวมหมวกกันน็อกสีดำ สวมเสื้อยืดสีดำ กับกางเกงยีนสีซีด ส่วนด้านล่าง สวมรองเท้าผ้าใบสีขาว คุ้น ๆ มือหนาเปิดกระจกบังลมขึ้น แล้วมองสบตากัน เจนนี่ใจเต้นแรงมาก เมื่อเห็นว่าเป็นเจ้านายของตัวเอง “คุณเสกข์...” “เร็ว” “ปะ...ไปไหนคะ” เร็วของเขาหมายถึงยังไง “ขึ้นรถ” “คุณเสกข์ให้เจนนี่ไปด้วยเหรอคะ” ไม่คิดไม่ฝันว่าเขาจะชวนเธอไปด้วย คุณเสกข์ดูเป็นคนหวงของนี่นา แล้วนั่นก็รถราคาแพงของเขาเลยนะ เขาคงจะอำเธอเล่นแน่ ๆ “นับหนึ่งถึงสาม ถ้าเธอยังไม่ขึ้นมา ฉันไล่เธอออกแน่!” “ฮะ ไล่ออก!” เจนนี่รีบเดินไปหาแบบไม่คิดชีวิต ก่อนจะใช้เท้าเหยียบที่วางเท้า แล้วขึ้นไปนั่งคร่อมบนเบาะมอเตอร์ไซค์ อีกฝ่ายก็ออกรถไปทันที ด้วยความที่คุณเสกข์เอนตัวไปตามความยาวของรถ เจนนี่จึงกลัวว่าตัวเองจะตก สองมือจึงแอบขยุ้มเสื้อยืดของเขาเอาไว้ เสกข์ถอนหายใจแรง ก่อนจะค่อย ๆ ชะลอความเร็วลง และหยุดรถลงไปในที่สุด หันกลับไปมองด้านหลัง เจนนี่ทำหน้างง ว่าเขาจอดรถทำไมกัน แต่ต้องตกใจ เมื่อฝ่ายนั้นจับมือเธอทั้งสองข้างให้โอบรอบเอวของเขา ซึ่งตอนนี้ ใบหน้าของเธออยู่ติดกับแผ่นหลังของคุณเสกข์เรียบร้อย เธอสัมผัสได้ถึงความแน่นของกล้ามเนื้อ และกลิ่นอะไรต่อมิอะไรเต็มสองรูจมูกไปหมด หอมมาก! หอมแบบผู้ดี เธอเคยได้กลิ่นหอมฟุ้งแบบนี้จากลูกค้าที่มาใช้บริการในร้าน เชื่อไหมว่า กลิ่นหอมลอยเข้ามาก่อนเจ้าตัวเสียอีก หอมมากจนต้องหันไปมอง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more