กรงสวาททาสเสน่หา
1190 คำ
กรงสวาททาสเสน่หา
“เดี๋ยวตาทัต!!”
เสียงคำรามของคุณฉัตรฉายทำให้ร่างสูงที่หันหลังเตรียมออกจากบ้านต้องชะงัก แต่ขณะเดียวกันมุมปากได้รูปหยักยิ้ม ต่างจากอีกฝ่ายที่เม้มปากจนเป็นเส้นตรง กำมือแน่น นึกขัดเคืองใจเป็นกำลัง ท่านรักเขา บุตรชายคนเดียวที่ฟูมฟัก ทว่าหลายปีที่ผ่านมาฉันท์ทัตไม่เคยปฏิบัติตาม ไม่เคยโอนอ่อน ทำให้ท่านช้ำใจโดยเฉพาะเรื่องนี้ เรื่องผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้า…
“แม่ขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว ทำไมแก…”
“ผมยอมให้คุณแม่มาโดยตลอดต่างหาก” ฉันท์ทัตหันกลับมาต่อตามารดาด้วยแววตาเข้มจัด ทว่าลึกลงไปกลับมีร่องรอยแห่งความเจ็บปวดเผยออกมาให้เห็น แม้เพียงชั่ววูบ แต่ก็ชัดมากพอสำหรับผู้เป็นแม่…
“ตาทัต…”
“ถ้าคุณแม่ไม่มีอะไรแล้ว ผมคงต้องขอตัว”
“เดี๋ยว!”
ร่างสูงชะงักลงอีกครั้ง พลางเหลือบตามองมารดาอย่างเงียบๆ จนกระทั่งฝ่ายนั้นถอนหายใจยาว ก่อนจะเอ่ยออกมาในที่สุดว่า…
“ก็ได้! ฉันยอมให้แกพานังผู้หญิงข้างถนนเข้ามาอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่อย่าปล่อยให้เพ่นพ่านเกะกะรกสายตาแม่เป็นอันขาด ไม่อย่างนั้น…”
“เรื่องนี้ผมคิดว่าผมจัดการได้ คุณแม่ไม่ต้องห่วงเลยสักนิด”
ฉันท์ทัตตัดบท ทำให้คุณฉัตรฉายที่กำลังสั่งความต้องหุบปากฉับ ในขณะที่คนอื่นๆ ต่างพากันลอบถอนหายใจด้วยความ โล่งอก เมื่อเรื่องราวที่ดูท่าจะบานปลายคลี่คลายลงด้วยดี
คุณฉัตรฉายเม้มปากแน่น ก่อนเอ่ยขึ้นอีกประโยคเมื่อร่างสูงของบุตรชายทำท่าจะผละห่างออกไป
“แต่ฉันไม่อนุญาตให้แกเอานั่งนั่นขึ้นมาบนบ้านนี้ ถ้าจะไปทำเรื่องอย่างว่าแกต้องลงไปหามัน ไม่ใช่ที่นี่ บนตึกนี้!”
มุมปากได้รูปของฉันท์ทัตกระตุก ทนายโกสุมปรายตามองคุณ ฉัตรฉายอย่างเหนื่อยใจ ความจริงท่านควรจะทราบดีว่าบุตรชายเพียงคนเดียวคนนี้เป็นคนเช่นไร ยิ่งห้าม ก็เหมือนยิ่งยุ ยิ่งว่า ก็ยิ่งดื้อรั้น ทำตรงข้ามกับคำสั่งมาโดยตลอด ทำไมจึงคิดไม่ได้เสียที เขาปรายตามองชายหนุ่มที่เห็นมาแต่เล็กแต่น้อยแล้วยิ่งหนักใจเมื่ออีกฝ่ายแสยะยิ้ม…
“ขอบคุณครับ ที่ช่วยทำให้ผมคิดได้ คุณต่าย! พาคุณแม่ไปพักผ่อน”
เจ้าของน้ำเสียงเย็นชาสั่งการ ก่อนพาร่างสูงของตนเองเดินออกไปจากห้องโถงโดยไม่หันกลับมามองคนข้างหลังหรือแม้แต่เสียงร้องเรียกที่เต็มไปด้วยความกังขาของมารดาอีก
“ตาทัต! ตาทัต” คุณฉัตรฉายถอนใจหนักหน่วงเมื่อนึกถึงคำพูดทิ้งท้ายของบุตรชาย…
มัลลิกาเหลือบตามองทนายประจำบ้านแล้วถอนหายใจพร้อมกับอีกฝ่าย ทนายนายโกสุมรู้สึกหนักใจแทนมิ่งขวัญ แม้ว่าเขาจะเห็นเลือดนักสู้ในตัวหล่อน แต่จะมีความอดทนได้สักแค่ไหนยังไม่รู้…
ใบหน้าคมคายของฉันท์ทัตนั้นติดจะบึ้งตึงไม่น้อย จนบรรดาสาวใช้หลายต่อหลายคนต้องหลบกันวูบวาบเมื่อเจ้านายหนุ่มเดินผ่านห้องต่างๆ ของคฤหาสน์ออกไปยังบริเวณประตูที่เชื่อมต่อไปยังเรือนเล็กด้านหลังที่เปิดต้อนรับมิ่งขวัญเข้ามาอยู่เป็นวันแรก
ชายหนุ่มหยุดหน้าห้องแล้วเคาะประตูสองครั้งหนักๆ ทำให้คนที่กำลังร้องไห้เพราะความเจ็บใจจนตาบวมต้องเงยหน้าขวับมองมายังประตูห้องนอนของตน…
หญิงสาวลุกขึ้นยืนแล้วเม้มปากแน่น พลางเช็ดหน้าเช็ดตาจนแห้งดี ทว่ายังคงทิ้งร่องรอยของการร้องไห้เมื่อครู่ชัดเจน
“ใครคะ?”
คนภายนอกเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่งแล้วตอบกลับไปอย่างใจเย็นว่า…
“ผมเอง”
เสียงทุ้มที่ขานรับทำให้มิ่งขวัญต้องชะงัก หญิงสาวนึกถึงใบหน้าเข้มจัดของฉันท์ทัตแล้วใจกระตุก หล่อนจำเขาได้แม่นยำแม้ได้ยินเขาพูดเพียงครั้งเดียว…
“มีอะไรหรือคะ?”
ชายหนุ่มซุกมือข้างหนึ่งลงกระเป๋ากางเกงแล้วเอ่ยออกไป
“เปิดประตูให้ผม เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
แต่มิ่งขวัญยังไม่อยากเผชิญหน้าใครทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่เขา ผู้ชายที่เป็นนายจ้างของหล่อน
“ดิฉันกำลังเก็บกระเป๋าค่ะ”
ฉันท์ทัตพ่นลมหายใจพรืด ความอดทนที่มีเริ่มลดลงตามลำดับ เขาไม่ชอบให้ใครขัดใจ ไม่ชอบรออะไร หรือให้ใครมาต่อปากต่อคำโดยเฉพาะลูกจ้าง…
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้มิ่งขวัญ…”
คนในห้องกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะก้าวมายังประตูแล้วตัดสินใจเปิดออก ทันทีที่ประตูถูกเปิด ชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นดันมันเอาไว้ พร้อมกับก้าวเข้าไปภายในโดยไม่รอให้หญิงสาวอนุญาตหรือขออนุญาตหล่อนก่อน
“เอ่อ ดะ… เดี๋ยวค่ะคุณ” หญิงสาวก้าวตามชายหนุ่มเข้าไปภายในห้องติดๆ โดยเปิดประตูทิ้งเอาไว้เช่นเดิม ขณะที่ร่างสูงกวาดตามองรอบห้อง ก่อนปรายตาไปยังกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ถูกดึงออกมาวางรอท่า เตรียมเก็บข้าวของลงกระเป๋า
“ไม่ต้องเก็บของอะไรทั้งนั้น ยกเว้นคุณ” เขาบอกพลางหันกลับมาสบตาคู่สวยของมิ่งขวัญด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงอันตรายที่ซ่อนเร้น ทำให้หญิงสาวต้องถอยหนีไปสองก้าวอย่างลืมตัว ลืมไปว่าก่อนหน้านี้เคยโกรธมารดาของเขา โกรธเขาอยู่หยกๆ
“คุณหมายความว่ายังไงคะ” ถามพลางทำตัวเกร็งเมื่อร่างสูงขยับเพียงก้าวเดียวก็เข้ามายืนจนชิดร่าง เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นเชยคางมนแล้วจ้องลึกเข้าไปนัยน์ตาคู่งาม…
“ก็หมายความว่า นับแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณจะต้องขึ้นไปอยู่กับผมบนห้องนะสิ” เขาหลุบตาลงมองริมฝีปากจิ้มลิ้มสีสดคู่สวยที่เผยอค้างอย่างตะลึงนัยน์ตาปรอย และหมายตามานานนับแต่เห็นหล่อนในรูปภาพ เขาสบตาหญิงสาวอีกครั้งพร้อมกล่าวว่า “คุณคงเข้าใจที่ผมพูดนะ คนสวย…”
พูดจบท่อนแขนแข็งแรงอีกข้างตวัดรวบเอวกิ่วจนอกอิ่มอวบหยุ่นปะทะกับแผงอกตึงแน่น แนบสนิทจนไม่มีช่องว่าง ทำให้คนตัวบางใจหายวาบกับสัมผัสจาบจ้วงครั้งที่สองของวัน ดวงตากลมโตเบิกกว้าง รีบยกมือขึ้นผลักไสแผ่นอกของเขาอย่างรวดเร็ว นึกกลัวคนตรงหน้าเพิ่มมากขึ้น พบเขาสองครั้งภายในเวลาครึ่งชั่วโมง แต่กลับถูกเขากอดรัดสัมผัสอย่างเอาแต่ใจทั้งสองครั้งเช่นกัน
“อย่า!” เสียงสั่นพลิ้วขาดหาย เมื่อถูกตัวโตบังคับให้เงยหน้าขึ้นรับสัมผัสร้อนรุ่มอย่างถนัดถนี่โดยที่ไม่ทันตั้งตัว เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไรหญิงสาวก็กำลังจะเป็นลมอยู่รอมร่อ เพราะเรียวปากนุ่มอิ่มถูกบดเคล้าอย่างถือสิทธิ์ ซ้ำร้ายไปกว่านั้นเรียวลิ้นอ่อนนุ่มยังถูกล่วงล้ำชนิดโรมรันพันตูอย่างที่หล่อนไม่เคยยอมให้ใครทำแบบนี้มาก่อนในชีวิต!!
- ผู้เขียน
