ผู้หญิงในอดีต 5
1364 คำ
ฉันท์ทัตผ่อนลมหายใจยาว พลางหลุบตาลงมองคนที่แสร้งเบียดตัวเข้าหาเขาก่อนหน้า แต่ตอนนี้เจ้าหล่อนกลับขยับห่างออกไป ใบหน้าแดงเข้มแสดงออกถึงความโกรธไม่น้อย…
“ภากลับมาตั้งแต่เมื่อไร” เขาเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อเหลือกันเพียงแค่สามคน แต่อีกฝ่ายกลับมองมิ่งขวัญนิ่งก่อนสบตาเขา
“ขอคุยกับคุณแค่สองคนได้ไหมคะ พอดีว่ามีเรื่องอยากปรึกษานิดหน่อย ไม่สะดวกพูดต่อหน้าคนอื่น”
เมื่อพรนภาเน้นย้ำคำว่าคนอื่นชัดเจน มิ่งขวัญจึงขยับตัวออกห่างชายหนุ่มทันทีเช่นกัน และหล่อนพร้อมจะไปแบบไม่เหลียวหลังหาก ฉันท์ทัตสั่งออกมาแค่คำเดียว...
“จะให้ฉันไปไหมคะ” เอ่ยถามพลางสบตาคมกริบของเขานิ่ง อยากไปให้พ้นคนใจร้ายทั้งสอง ไม่อยากนั่งหายใจร่วมกับคนผู้ดีตีนแดงอีกแม้แต่วินาทีเดียว!
“ไม่ต้อง!” น้ำเสียงทุ้มห้าวกล่าวขึ้น หากนัยน์ตาสีเข้มกลับสบตาตัดพ้อของพรนภานิ่ง “อยู่นี่แหละ ผมไม่มีความลับกับคนของผม ภาจะพูดอะไรก็ว่ามา”
“ทัต! แต่ฉันไม่อยากพูดเรื่องของเราต่อหน้าคนอื่น” พรนภาเน้นคำว่าคนอื่นให้ชัดเจนมากขึ้น แต่ฉันท์ทัตก็คือฉันท์ทัต เขาไม่ทำตามความต้องการของใครมานาน นอกจากความต้องการของตัวเองเท่านั้น
“ภา…” เขาทอดสายตามองหล่อน ขณะที่มิ่งขวัญก็ทอดสายตามองเขาอีกที รู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์ตรงหน้า “คุณน่าจะรู้ดีว่าไม่มีเรื่องของเรามานานแล้ว”
พรนภาเม้มปาก พลางสะบัดหน้ามองมิ่งขวัญแล้วเอ่ย
“จะเป็นอะไรไหม ถ้าฉันจะขอคุยกับเจ้านายของคุณสักครึ่งชั่วโมงตามลำพัง”
คราวนี้มิ่งขวัญปลดแขนที่กอดเอวออก แต่อีกฝ่ายกลับก้มลงมองด้วยนัยน์ตาคมดุ
“อยู่เฉยๆ ก็บอกแล้วไงว่าผมอยู่ไหนคุณก็อยู่ที่นั่น” เขาย้ำสัญญาให้หญิงสาวตระหนัก
“แต่ว่าคุณพรนภาต้องการคุยกับคุณเป็นการส่วนตัว แล้วฉันก็เห็นว่า…”
“เงียบเถอะ แล้วก็อยู่เฉยๆ”
มิ่งขวัญเม้มปากแน่น หน้างอเง้าขึ้นทันทีที่ถูกอีกฝ่ายเอ็ดเอาเหมือนผู้ใหญ่เอ็ดเด็ก ซึ่งไม่ต่างไปจากพรนภาที่หมดสิ้นความอดทน เมื่อคิดว่าคนที่หล่อนเทียวไล้เทียวขื่อมาเนิ่นนานกำลังถูกผู้หญิงหน้าตาเหมือนเด็กมาแย่งเอาหน้าด้านๆ
“มันจะมากไปแล้วนะทัต!! คุณจะทำแบบนี้กับภาไม่ได้นะ คุณเอาแม่นี่มาอยู่ในบ้านแบบนี้มันหยามหน้าภาเกินไป ทำไมคะ คุณยังโกรธภาอีกหรือคะ ทำไมต้องทำร้ายกันแบบนี้ด้วย คุณทำร้ายภาไม่พอ ยังทำร้ายเด็กนี่ด้วยนะคะ”
“ผมไม่เคยทำร้ายใครนะภา” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงกร้าว ดวงตาสีเข้มวาววับ แต่ยังคงนั่งเฉยไม่ขยับ มิ่งขวัญมองคนนั้นคนนี้แล้วเริ่มไม่ไว้ใจสถานการณ์ แต่ดูเหมือนฉันท์ทัตจะไม่แยแสเลยสักนิด
“แต่คุณหลอกให้ฉันมีความหวัง แล้วจู่ๆ คุณก็เอาแม่นี่มาเสนอหน้าในบ้านนี้!!”
พรนภากรีดเสียง ดวงหน้างามแดงก่ำด้วยความโกรธ สาวใช้ภายในบ้านแอบมองกันวูบวาบ อยากรู้อยากเห็นเพราะเสียงของพรนภาก็ไม่เบาเลยสักนิด…
“คุณเข้าใจผิดแล้วภา ผมไม่เคยให้ความหวังใครทั้งนั้น สำหรับคุณผมไม่ได้คิดเป็นอื่น นอกเสียจาก… ภรรยาของพี่ชายเท่านั้น”
“ทัต!!”
พรนภาหน้าซีดเผือด ความผิดหวังซัดกระแทกเต็มแรง ดวงตาที่มองเขาอย่างเจ็บปวดและตัดพ้อตวัดไปยังผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนกว้างด้วยความเกลียดชัง เช่นเดียวกับความริษยาที่พุ่งขึ้นเป็นริ้วทำให้พรนภาขาดสติยั้งคิด ผุดลุกขึ้นด้วยความเร็วแล้วเข้าไปกระชากร่างบางของมิ่งขวัญออกจากอ้อมแขนของฉันท์ทัต มิ่งขวัญถลาตามแรงกระชากเพราะไม่มีใครได้ทันระวังและไม่คาดคิดว่าพรนภาจะครองสติไม่อยู่ถึงเพียงนี้ ชายหนุ่มจึงรีบผุดลุกเข้าไปดึงร่างอีกฝ่ายออกจากมิ่งขวัญ ทว่าคนกำลังหน้ามืดไม่สนใจแรงรั้งของชายหนุ่ม หล่อนสะบัดตัวออกจากเขาแล้วก่นด่าผู้หญิงของฉันท์ทัตด้วยความเกลียดชัง!
“นังหน้าด้าน!!” พรนภากางมือออกแล้วฟาดผลัวะลงบนแก้มของมิ่งขวัญเต็มแรง จนหญิงสาวหมุนคว้างล้มลงไปกองกับพื้นทันที มิ่งขวัญหน้าชาไปทั้งแถบก่อนสะบัดหันกลับมามองคนที่ทำร้ายหล่อนด้วยสายตาวาววับ ความอดทนหมดสิ้นลง ณ เวลานั้น จึงผุดลุกขึ้นยืนแล้วเงื้อมือหมายฟาดกลับ แต่ถูกฉันท์ทัตคว้าข้อมือไว้แล้วดึงร่างหล่อนมากอด ท่ามกลางความเร่าร้อนในอารมณ์ของผู้หญิงทั้งคู่!!
“ปล่อยฉันคุณทัต ปล่อย!!” มิ่งขวัญสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่มด้วยความโกรธจัด แม้ไม่อยากมีปัญหา ยอมได้หากไม่เหลือบ่ากว่าแรง แต่กรณีนี้มันเกินไป หล่อนไม่ยอมเป็นเครื่องมือของใคร ไม่ยอมให้ใครมาตบหน้าฟรีๆ
เช่นเดียวกับพรนภาที่ทนไม่ได้เช่นกัน เมื่อเห็นคนเคยรักกอดรัดผู้หญิงอื่นต่อหน้าต่อตา เขาเป็นของหล่อน เป็นมานานและจะต้องเป็นตลอดไป!
“ปล่อยมันนะทัต ปล่อยเดี๋ยวนี้!!”
ฉันท์ทัตเงยหน้าจากคนในอ้อมแขนของตนมองไปยังร่างระหงของอดีตคนเคยรักด้วยแววตาเย็นเยียบ
“กลับไปก่อนเถอะภา มีอะไรค่อยคุยกันวันหลัง”
มิ่งขวัญเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาขุ่นมัวเมื่อชายหนุ่มไม่เอ่ยถึงสิ่งที่พรนภาทำกับตน เจ็บใจจนอยากจะยกเท้ากระทืบลงไปบนหลังเท้าของอีกฝ่าย
“ไม่! ภาไม่กลับ ภาไม่ยอม”
ชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย ไม่สนใจเสียงแหวๆ ของอีกฝ่าย แต่กลับดันร่างเล็กที่เขากอดออกห่าง เมื่อสังเกตเห็นเลือดที่ซึมออกมาจากมุมปากอิ่มของคนตัวบาง ทว่าหญิงสาวปัดมือของเขาออกอย่างเคืองๆ เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ แล้วหันไปมองอีกคนด้วยสายตาที่ยังโกรธไม่คลาย และพร้อมตอบโต้เสมอหากฝ่ายนั้นคิดจะเข้ามาทำร้ายหล่อนอีกครั้ง
“ทัตคะ!”
ชายหนุ่มทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงเรียกของอีกฝ่าย ทำเหมือนหล่อนไม่มีตัวตน หันมาสนใจคนตัวเล็กหน้างอแทน พอหล่อนปัดมือเขาออก ก็ยกขึ้นแตะใหม่ มือใหญ่เชยคางมนแล้วหลุบตามอง ไม่สนใจเสียงร้องถามของอดีตคนรักเก่า…
“นั่นคุณจะทำอะไรคะทัต!”
ฉันท์ทัตไม่ตอบ เขาเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ พลางสบตาคนโชคร้ายที่แหงนหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาเอาเรื่อง หญิงสาวสะบัดตัวออก รู้สึกโกรธทั้งผู้ชายตรงหน้าและผู้หญิงคนนั้น แต่ชายหนุ่มไม่ปล่อยหนำซ้ำยังถามเสียงอ่อนโยน ขัดใจคนมองและทำให้คนโชคร้ายมึนงง เพราะตามอารมณ์เขาไม่ทัน!
“เจ็บมากไหม ไหนผมดูหน่อย…” ปลายนิ้วเรียวยาวแตะลงบนกลีบปากที่บวมเจ่อจากการถูกปะทะโดยตรง เขาเห็นเลือดที่ซึมออกมาจากมุมปากแล้วรู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก “ผมจะซับให้...”
สิ้นเสียงทุ้ม เขาก็จัดการ ‘ซับให้’ โดยใช้ริมฝีปากร้อนผ่าวแทนผ้านุ่ม ก่อนบดเคล้าไปกับเรียวปากอิ่มที่บอบช้ำท่ามกลางสายตากราดเกรี้ยวของพรนภาและคนใช้ซึ่งเบิกตากว้างด้วยอาการตกตะลึง…
รสปะแล่มบนเรียวปากนุ่มที่บวมเจ่อถูกปลายลิ้นหนาไล้เบาๆ อย่างเอาใจ แต่ไม่ไยดีในสิ่งรอบข้าง ไม่สนใจเสียงคำรามของผู้มาเยือน และก่อนเขาจะปล่อยมิ่งขวัญ ดวงตาคมกริบหรี่มองไปยังผู้มาเยือน เห็นแววตาวาววับ เห็นหล่อนกำมือแน่น ริมฝีปากเม้มสนิท ไม่ได้โวยวาย แต่เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธจัดอย่างที่เขาต้องการ และสิ่งที่เขาทำต่อจากนั้นคือส่งยิ้มกลับไปอย่างไม่สะทกสะท้าน!
- ผู้เขียน
