แม่บ้านองุ่นยกมือถือขึ้น ปาดแป้งออกจากนิ้วก่อนเดินไปหาคุณย่านวมล ที่กำลังยืนปั้นแป้งขนมบัวลอยอยู่หน้าโต๊ะไม้
“คุณชายสองโทรมาค่ะคุณท่าน”
คุณย่านวมลหันมารับโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้ม ที่มีขึ้นทุกครั้งเวลาได้ยินชื่อหลานชาย คุณย่าเช็ดแป้งออกจากมือ ก่อนจะยกโทรศัพท์แนบหู
“ว่าไงจ๊ะ ชายสอง…จะมาหาย่าเหรอลูก?”
ทันทีที่เขาได้ยินเสียงคุณย่า มุมปากของควินก็ยกขึ้นโดยอัตโนมัติ รอยยิ้มที่ไม่มีใครเคยเห็น นอกจากคนเพียงไม่กี่คนในชีวิตเขา
“ครับ กำลังจะถึงบ้านแล้วครับคุณย่า”
น้ำเสียงเขานุ่มลงอย่างเห็นได้ชัด ต่างจากโทนเย็นเฉียบเวลาสั่งลูกน้อง เหมือนเพียงเสียงคุณย่า ก็ทำให้กำแพงเขาอ่อนลงได้เสมอ
ควินสูดหายใจครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น
“ผมมีเรื่องจะขอคุณย่าสักนิดครับ”
คุณย่าขมวดคิ้วเล็กน้อย รับรู้ทันทีว่าหลานชายไม่ได้โทรมาคุยเล่น
“อะไรเหรอลูก?”
ควินเหลือบมองข้างตัว ผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังหลับเอ
