บทที่ 11 ข้ามี…มีทั้งหมด!
1401 คำ
บทที่ 11
ข้ามี…มีทั้งหมด!
เซี่ยหยู่ก้าวเข้ามายังลานที่รวมผู้บาดเจ็บ กลิ่นคาวเลือดกับกลิ่นสมุนไพรอบอวลไปทั่วบริเวณ บรรยากาศอึมครึม และเต็มไปด้วยความวุ่นวาย
‘หวังต้าเจิง’ หมอทหารเช็ดเหงื่อบนหน้าผากพลางเร่งมือรักษาทหารที่บาดเจ็บสาหัสก่อน ส่วนคนที่เจ็บปานกลางหรือเล็กน้อย ทหารคนอื่นๆ ช่วยกันดูแลอยู่แล้วจึงไม่น่าเป็นห่วง
ปัญหาในตอนนี้คือสมุนไพรที่เบิกจากกรมแพทย์และที่หาได้จากข้างทางมีไม่พอรักษาคนเจ็บนี่สิ ทำอย่างไรดี!
“สมุนไพรไม่พอ? หมายความว่าอย่างไร” ไป๋มู่อวิ๋นถามหวังต้าเจิงด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
เซี่ยหยู่ที่เพิ่งเดินมาถึงลานรักษาคนเจ็บได้ยินอย่างนั้นจึงหยุดยืนฟัง
หวังต้าเจิงขมวดคิ้ว ตอบด้วยสีหน้าหนักใจ “ศัตรูล้มตายมากกว่าฝ่ายเราก็จริง แต่ทหารฝ่ายเราก็บาดเจ็บไม่น้อย สมุนไพรห้ามเลือดที่กรมแพทย์หลวงจัดหามาให้มีแค่ไม่กี่ชั่ง คำนวณแล้วไม่เพียงพอขอรับ”
“ส่งคนไปหาเพิ่มในป่าใกล้ๆ นี้ได้หรือไม่”
การเดินทางครั้งนี้ ทหารติดตามไป๋มู่อวิ๋นมีจำนวนสามสิบคน เสียชีวิตแล้วสาม บาดเจ็บสิบสี่ ที่เดินทางไปต่อไหวเหลือแค่สิบสามคน นอกจากกำลังรบไม่พอแล้ว สมุนไพรรักษายังไม่พออีก คิดแล้วก็อดกลุ้มใจไม่ได้
หวังต้าเจิงส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง
“ก่อนที่โจรป่าจะบุกมา ข้าได้ลองค้นหาละแวกนี้แล้ว ที่หามาได้มีแค่สมุนไพรใช้รักษาอาการหวัดเล็กน้อย สมุนไพรห้ามเลือดไม่มีเลยขอรับ”
ไม่รู้ไป๋เจี้ยฝูมีเรื่องทะเลาะอะไรกับอัครเสนาบดีเผิง ถึงได้ถูกเบื้องบนกลั่นแกล้ง
หัวหน้าแพทย์หลวงที่อยู่ฝั่งเดียวกับอัครเสนาบดีเผิงนิสัยประจบสอพลอ จัดหาสมุนไพรให้กับทหารของไป๋มู่อวิ๋นน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย ทั้งยังอ้างว่า “งบไม่เพียงพอ”
ดังนั้นก่อนออกเดินทางหวังต้าเจิงจึงคิดแผนสำรอง ทุกครั้งที่ขบวนรถม้าหยุดพัก เขาจะพาสหายออกหาสมุนไพรในป่าใกล้ๆ กระโจม สมุนไพรจะพอใช้หรือไม่เรื่องนี้เขารู้ดีที่สุด
“สมุนไพรที่ต้องใช้มีอะไรมีบ้าง แล้วต้องการเท่าไร”
คนเจ็บไม่อาจรอได้ เซี่ยหยู่จึงเข้ามาถามอย่างไม่คิดจะเสียเวลา
“องค์หญิง…?”
“ตอบมาเร็ว”
“ซานชี ตี้หยู ต้องการจำนวนมากพ่ะย่ะค่ะ” หวังต้าเจิงตอบเสร็จก็รีบเม้มปาก สีหน้าลำบากใจ
ทหารที่บาดเจ็บหนักได้ยินอย่างนั้นต่างก็สิ้นหวัง สหายคนอื่นก็พลอยรู้สึกกังวลไปด้วย บรรยากาศในลานรักษาคนเจ็บจึงกดดันและหนักอึ้งจนไม่มีใครกล้าพูดอะไร
หากทว่า…
“ข้ามี” เซี่ยหยู่บอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย
หวังต้าเจิงชะงักวูบด้วยความประหลาดใจ ถึงกับเผลอจ้องหน้าองค์หญิงตรงๆ
“ก่อนเดินทางท่านลุงของข้าให้มาเยอะน่ะ”
เพื่อไม่ทำให้หวังต้าเจิงถามมากกว่านี้ เซี่ยหยู่จึงให้เหตุผลไปอย่างนั้น
ความเป็นจริง เซี่ยหยู่กวาดสมุนไพรทั้งหมดมาจากกรมแพทย์หลวงนั่นเอง
เมื่อได้ยินแบบนี้ สีหน้าที่ตึงเครียดของหวังต้าเจิงก็เปลี่ยนมามีความหวัง
“พี่น้องทหารของเราก็รอดแล้ว!” เหล่าทหารต่างก็ร้องออกมาด้วยความดีใจ
“องค์หญิง กระหม่อมขอถามอีกนิด” หวังต้าเจิงถามอย่างนอบน้อม
“ว่ามา”
“ท่านยังมีผู่กงอิงที่ช่วยลดอาการอักเสบหรือไม่”
“ข้ามี”
“แล้วยาลดไข้…”
“นั่นก็มี”
“ไป๋ฮวาเสอเฉ่า รักษาหนอง…”
“มี”
“แล้ว…”
หนนี้ หวังต้าเจิงพูดไม่ทันจบ เซี่ยหยู่ก็แทรกว่า “ไม่ว่าเจ้าต้องการสมุนไพรอะไร ข้ามีทั้งหมด!”
ขืนมัวแต่ถามกันไปมา พี่น้องทหารจะเสียเลือดจนตายซะก่อน!
“ข้าจะไปเตรียมมาให้”
เซี่ยหยู่ตัดบท หันหลังเดินกลับไปที่รถม้า แสร้งทำทีเป็นค้นหาสมุนไพรที่หลังรถ ซึ่งแท้จริงแล้ว นางหยิบสมุนไพรออกมาจากมิติ ใส่ตะกร้าอย่างแนบเนียน
ขณะที่หวังต้าเจิงเร่งมือเตรียมการรักษาผู้บาดเจ็บ ด้านไป๋มู่อวิ๋น…อดไม่ได้ที่จะหรี่ตามององค์หญิงอย่างสนใจปนฉงน
..
..
เพราะได้รับความรู้วิชาแพทย์มาจากหอคอยในมิติ เพียงมองคนเจ็บแวบเดียว เซี่ยหยู่ก็รู้ว่าต้องใช้อะไรบ้าง
เด็กสาวไม่เพียงหยิบสมุนไพรห้ามเลือดออกมา นางยังหยิบน้ำเกลือล้างแผล ยาฆ่าเชื้อ สำลี ผ้าก๊อซ อุปกรณ์เย็บแผล และของใช้ที่จำเป็นอย่างอื่นออกมาด้วย
ลี่ถิงกับทหารอีกสามคนตามมาช่วยเซี่ยหยู่ขนของ
เมื่อของถูกขนมาครบแล้ว หวังต้าเจิงก็สั่งให้ผู้ช่วยไปบดยา ส่วนคนที่มีหน้าที่ต้มยาก็ไปต้ม
หวังต้าเจิงวินิจฉัยคนบาดเจ็บพร้อมกับรักษาอย่างรวดเร็ว กระทั่งมาถึงคนที่ถูกแทงที่ท้อง มองจากบาดแผลที่ใหญ่และลึก อาการสาหัส
หากอยู่ในเมืองหลวงอาจจะยื้อชีวิตชายคนนี้ได้ แต่ตอนนี้พวกเขาต้องเดินทางลงใต้ ซ้ำยังถูกราชสำนักกดขี่ให้ยาและอุปกรณ์รักษามาไม่ครบ หวังต้าเจิงจึงได้แต่ส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง
“แผลถูกแทง ลึกถึงภายใน ไร้ทางเยียวยา”
ได้ยินคำยืนยันจากหมอทหารโดยตรง ทหารที่ไร้ทางเยียวยาพลันทำหน้าเศร้าอย่างรู้ชะตากรรม เขาไม่ได้อ้อนวอนขอให้ช่วยชีวิต เพียงพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ ว่า “ท่านหมอหวัง…ฝากคำพูดของข้าส่งถึงท่านแม่…”
“ไม่รับฝาก อยากพูดอะไรก็กลับไปพูดด้วยตัวเอง”
ทหารคนนั้นยังพูดไม่ทันจบ เซี่ยหยู่ก็แทรกขึ้นมา ทำเอาทุกคนตรงนั้นหน้าเหวอตามๆ กัน
เซี่ยหยู่กล่าวต่ออย่างช้าๆ “บาดแผลของเจ้าสาหัสก็จริง แต่ไม่ได้กระทบถึงอวัยวะภายใน แค่เย็บปิดปากแผลก็น่าจะใช้ได้แล้ว”
เซี่ยหยู่ไม่ได้พูดจาอวดดีหรือแสดงความมั่นใจเกินตัว แต่น้ำพุวิญญาณในมิติของนางสามารถยื้อชีวิตของเขาได้
“เช่นนั้น…กระหม่อมไม่ตายแล้วใช่หรือไม่” ทหารที่ถูกแทงท้องผุดสีหน้ามีความหวัง
“อืม เจ้าไม่ตาย” เซี่ยหยู่สรุปพลางสวมถุงมือแพทย์ จากนั้นก็หยิบยาชากับอุปกรณ์เย็บแผลออกมาเตรียมพร้อม
เซี่ยหยู่ยังบอกให้ลี่ถิงช่วยถอดเครื่องประดับบนหัว พับแขนเสื้อขึ้น เพื่อนางจะได้ช่วยรักษาคนเจ็บได้อย่างสะดวก
ในใจของลี่ถิงแม้มึนงงสับสน แต่ก็เข้ามาช่วยองค์หญิงอย่างว่าง่าย
พูดก็พูดเถอะนะ…องค์หญิงเคยเรียนวิชาแพทย์ด้วยหรือ นอกจากหนังสือนิยายกับหนังสือรวมเหล่าชายงาม ในตำหนักไม่มีตำราแพทย์สักเล่ม! แล้วองค์หญิงเรียนรู้วิธีรักษาคนเจ็บมาจากที่ใด?
ลี่ถิงคิดพลางช่วยองค์หญิงจัดแจง เมื่อเตรียมพร้อมให้องค์หญิงเรียบร้อย นางก็หลบไปอยู่วงนอกจะได้ไม่เกะกะ
เซี่ยหยู่ก้าวเข้ามาตรงหน้าคนเจ็บ ผ่านไปหลายนาที นางก็ยังไม่ได้ลงมือเย็บแผลคนเจ็บ
ว่าตามตรง ความรู้ในหัวถึงจะมีมาก แต่นางไม่เคยเย็บแผลคนจริงๆ มาก่อน ดังนั้นพอเผชิญกับบาดแผลสดๆ ความมั่นใจย่อมสั่นคลอนลง
เมื่อเห็นว่าเซี่ยหยู่ยืนนิ่งอยู่นาน ทหารที่นอนรอรับการรักษา พลันหน้าถอดสี ความหวังก็เริ่มริบหรี่ลงเรื่อยๆ
นั่นสินะ...องค์หญิงก็แค่เด็กสาววัยสิบกว่าปี ถึงจะมีความรู้ทางการแพทย์จริง แต่ประสบการณ์รักษาคนเจ็บย่อมน้อย เรื่องเย็บแผลไม่ต้องกล่าวถึง การรักษาขั้นสูงแบบนั้น เป็นไปไม่ได้เลยที่องค์หญิงจะทำได้ แค่นางพยายามยื้อชีวิตอันต่ำต้อยของเขา ก็ซาบซึ้งมากแล้ว
“องค์หญิง ไม่เป็นอะไรหรอกพ่ะ…”
คำว่า ‘พ่ะย่ะค่ะ’ ยังไม่ทันหลุดจากปาก เสียง ‘แปะ!’ ก็ดังขัดจังหวะ
ทุกคนทั้งลานที่เห็นองค์หญิงตบแก้มตัวเองเสียงดัง อดเบิกตากว้างอย่างตะลึงไม่ได้
หลังจากตบหน้าเรียกสติตัวเองไปหนึ่งที แววตาที่เคยฉายความกังวลก็สงบนิ่ง มือทั้งสองข้างที่สั่นเทา บัดนี้หายสั่นแล้ว
เซี่ยหยู่รวบรวมความกล้า ลงมือรักษาเย็บแผลคนเจ็บช้าๆ แต่มั่นคง
- ผู้เขียน
