4 : เช็กเอกสาร
1198 คำ
“อึก” เสียงหอบหายใจดังขึ้นทันทีที่เรียวปากอิ่มได้รับอิสระ รสจูบเมื่อครู่ทั้งหนักหน่วงและรุนแรงราวกับจะกระชากวิญญาณของเธอให้ออกจากร่าง สโรชานั่งก้มหน้ากุมอกข้างซ้ายที่ก้อนเนื้อด้านในเต้นโครมครามไม่หยุด จูบแรกของเธอใช้แลกโรงแรมไปแล้ว
“เซ็นเอกสารแผ่นแรกไปแล้ว ต่อไปให้เซ็นแผ่นไหนดี” ดวงตาคมไล่มองนกตัวน้อยนั่งสั่นระริกด้วยความชอบใจ ความรู้สึกตื่นเต้น แปลกใหม่ ที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนทำให้อูฐแก่อย่างเขาติดใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ลิ้มลอง แม้จะเคยโอบกอดหญิงสาวมามากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มีคนตัวสั่นในอ้อมแขนเขา แถมยังมีท่าทีเงอะงะราวกับนกน้อยเพิ่งหัดบิน ไม่ใช่เงอะงะเพราะเสแสร้งแกล้งทำให้เขาพอใจเหมือนหญิงสาวที่เคยเจอมา
“ถะ ถ้ามีคนเข้ามาล่ะคะ” เสียงสั่นเอ่ยถาม แม้มองไม่เห็นบานประตูเพราะร่างกำยำยืนบังอยู่ แต่ก็ไม่สบายใจ
“ไม่มีใครเข้ามาหรอก แต่ถ้าเข้ามาแล้วจะทำไม?” มือใหญ่ลูบไล้หน้าขาขาวเนียนช้า ๆ ก่อนจะเคลื่อนเข้าไปด้านในกระโปรงทรงเอจนร่างเล็กสะดุ้ง
“อ๊ะ! ดะ เดี๋ยวสิคะ ที่คุณพูด หมายความว่ายังไง”
“ลูกน้องฉันไม่ใช่พวกปากพล่อย”
“แต่เขาก็เห็นนี่คะ”
“ถึงเห็นก็จะบอกว่าไม่เห็น ถึงได้ยินก็จะบอกว่าไม่ได้ยิน” ทุกคนที่ทำงานให้เขาต่างเป็นมืออาชีพที่ถูกฝึกมาอย่างดี และเป็นทีมที่ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้คนสำคัญระดับประเทศทั้งนั้น
“ดะ เดี๋ยวก่อน… อื้อ!” สะโพกน้อยขยับหนีมือใหญ่ที่ลุกล้ำเข้ามากอบกุมเนื้อนุ่มกลางหว่างขาสาว แต่ยิ่งถอยหนีเท่าไรก็เหมือนกับว่าเธอกำลังเอนกายนอนลง และมันทำให้เขาทำอะไรได้สะดวก “คุณ… ต้องเซ็นสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรก่อน อื้อ” ว่าพลางดันมือเขาไว้ แต่คนแรงเยอะหรือจะถอย
“ได้สิ เซ็นไว้ตรงนี้ดีไหม” เสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะแหวกสองขาเรียวออกจากกันแล้วทาบริมฝีปากลงบนต้นขาข้างหนึ่ง แรงขบกัดปนดูดดึงทำให้สโรชาสะดุ้ง ร่างกายร้อนวูบวาบราวกับถูกแผดเผา โดยเฉพาะตรงจุดอ่อนไหวกลางกายมันเต้นตุบ ๆ และรู้สึกแปลก ๆ
“อ๊า ยะ อย่า…” สองขาเรียวสั่นระริกเมื่อริมฝีปากหนายังคงฝากฝังคมเขี้ยวเอาไว้ตามต้นขาเนียน อกอิ่มใต้เสื้อนักศึกษากระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหอบหายใจจนกระดุมแทบปริ มือเล็กสองข้างกำกันแน่น อดกลั้นทุกความต้องการเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายรู้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
โลกของสโรชาเกือบหยุดหมุนไปแล้วหากไม่มีเสียงเคาะประตูช่วยเอาไว้ ใบหน้าคมเข้มผละออกจากต้นขาเนียนด้วยความหงุดหงิดก่อนจะตวัดตามองบานประตูที่ยังปิดสนิทอยู่
“ไม่ต้องเข้ามา” เสียงทรงอำนาจสั่ง สโรชาใช้โอกาสนี้ลุกขึ้นนั่งแล้วจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมให้อยู่ในสภาพปกติแล้วนั่งรอเงียบ ๆ
“คาริบเองครับ” คนด้านนอกเอ่ย
“มีอะไร”
“เอาเอกสารสรุปการประชุมวันนี้มาให้ท่านอาซิซครับ เหมือนมีเรื่องสำคัญที่ผมตัดสินใจเองไม่ได้อยู่”
“ถ้าเป็นเรื่องโรงแรมในเครือการ์ดี ให้พักไว้ก่อน” สองตาคมหันกลับมามองร่างน้อยที่นั่งทำตาละห้อยมองเขาอยู่บนโต๊ะทำงาน แต่พอได้ยินนามสกุลตัวเองที่ผู้เป็นพ่อใช้ตั้งเป็นชื่อกิจการ สีหน้าแม่นกน้อยก็สว่างไสวขึ้น เขาเริ่มทำตามสัญญาแล้ว
“แต่ถ้าไม่รีบทำให้เสร็จก่อนกลับ มันจะยุ่งยากนะครับ กำหนดการเทคโอเวอร์มีการจำกัดวันด้วยครับ”
“ยกเลิกไปซะ ถือแค่หุ้นที่ซื้อมาก็พอ ไม่ต้องเทค ส่วนสิทธิ์การบริหารก็ให้ประธานคนเก่าจัดการไป”
“…หมายความว่ายังไงครับ” ผู้สวมบทประธานแทนเจ้าของตัวจริงเอ่ยถามเสียงตระหนก
“ไปได้แล้ว จะคุยอะไรนักหนา”
“...แล้วเอกสารยกเลิกล่ะครับ”
“ฉันกำลังเช็กอยู่ ไปซะ” ประโยคสุดท้ายดังขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มปนหงุดหงิด ร่างใหญ่ก้าวเข้ามาหาคนที่นั่งห้อยขาอยู่บนโต๊ะทำงานอีกครั้งแล้วรั้งท้ายทอยบางเข้าไปจูบหนัก ๆ โดยไม่สนใจว่าคนด้านนอกจะอยู่หรือไป
“อื้อ!” ดวงหน้าน้อยเหยเกด้วยความเจ็บเมื่อกลีบปากหนาบดขยี้เรียวปากอุ่นรุนแรงขึ้น วงแขนแกร่งข้างหนึ่งกอดรั้งเอวบางเอาไว้ไม่ให้ถอยหนี ขณะที่มืออีกข้างเคลื่อนเข้าไปในกระโปรง นิ้วยาวเย็นเฉียบค่อย ๆ สอดแทรกเข้าไปในแพนตี้ลายลูกไม้สีชมพูอ่อนแล้วบดขยี้ทับทิมเม็ดงามที่แข็งเป็นไตแรง ๆ
“อ๊า มะ ไม่เอา” ดวงหน้าน้อยเอียงหนีเมื่อคนตรงหน้าจะทาบจูบลงมาอีกครั้ง ความเจ็บที่ฝังลงบนเรียวปากทำให้เธอปฏิเสธรสจูบของเขา
“คุณ…” สโรชาร้อนรุ่มไปทั้งตัวเมื่อจุดอ่อนไหวถูกเล่นงาน สัมผัสหยาบกร้านของนิ้วยาวที่บดคลึงเม็ดทับทิมทำให้กายสาวเสียววาบ สองมือเล็กจิกแผ่นหลังแกร่งไว้แน่น ใบหน้างามฝังลงกลางอกแกร่งขณะสองขาเรียวสั่นเกร็งจนปวดหนึบ
“อื้อ! จะ เจ็บ…” สองตางามน้ำตาไหลพรากเมื่อนิ้วยาวหยาบกร้านถึงสองนิ้วแทรกเข้าไปยังกึ่งกลางกายในคราวเดียว เล็บคมจิกลงบนมิชลาฮ์สีดำแถบทองจนเป็นรูพลุน ยิ่งเขาขยับนิ้ว ความเจ็บปวดราวกับร่างกายถูกฉีกทึ้งเป็นชิ้น ๆ ก็ทำให้กลั้นน้ำตาไม่อยู่ มันเจ็บปวดราวกับร่างกายจะแตกสลายอยู่รอมร่อ
“อย่าเกร็ง มันจะเจ็บ” เสียงทุ้มปนดุดังขึ้นข้างใบหูเล็ก กลีบปากร้อนเม้มติ่งหูน้อยเบา ๆ แล้วซุกปลายจมูกคมลงข้างซอกคอขาว ขบเม้มเนื้อเนียนจนเกิดเป็นรอยแดงขณะเดียวกันก็เร่งจังหวะขยับนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น
“อื้อ! พะ พอแล้ว เจ็บ เจ็บ” ดวงหน้าน้อยเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา สโรชามองไม่เห็นหน้าเขา ม่านน้ำตาที่ไหลพรากลงมาปิดบังภาพเบื้องหน้าจนพร่าเบลอ ทำให้เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้คนตรงหน้ากำลังแสดงสีหน้าแบบไหน “พอแล้ว… มันเจ็บ”
“หึ จะตามใจสักครั้งก็แล้วกัน” เสียงทุ้มเอ่ยขณะมองนิ้วมือที่ชักออกจากช่องทางคับแคบด้วยความพึงพอใจ คราบของเหลวสีแดงปนหยาดน้ำหวานสีใสไหลอาบนิ้วยาวจนเปียกชุ่ม ความอุ่นนุ่มปนคับแน่นด้านในเมื่อครู่ยังคงตราตรึง ร่างกำยำก้มลงมองหว่างขาตัวเองที่ปวดหนึบจนแทบทนไม่ไหวด้วยความไม่สบอารมณ์นัก ใจอยากจะปลดปล่อยปีศาจร้ายให้ออกมาอาละวาดเสียเดี๋ยวนี้ แต่ต้องทนไว้ก่อนเพราะมีงานมากมายรออยู่ หากเขาจู่โจมเธอตอนนี้คงมีเหตุให้เลื่อนไฟล์บิน และคาริบคงอารมณ์เสียสุด ๆ
- ผู้เขียน
