ยัยเด็กดื้อของนายวิศวะ

ส่ง

"นั่นสิครับ ขนาดพี่พึ่งมาเห็น พี่ยังตกใจเลย" ไบรท์ที่พึ่งเดินกลับมาจากการเลือกซื้อของ จึงตกใจขึ้นเช่นกัน

"แฮร่ แฮร่ พอดีมีคนเลี้ยงน่ะค่ะ เลยต้องเอาให้คุ้ม" หรือฉันจะซื้อมันเยอะจนเกินไปจริงๆวะ พวกพี่เขาถึงได้มองหน้าและทักพวกเธอกันขนาดนี้ แต่ถ้าจะให้ถอยตอนนี้มันก็คงจะไม่ทันแล้ว เพราะป้าเขาก็กำลังคิดตังให้พวกเธอแล้วนี่สิ และอีกอย่างเธอก็ขี้เกียจเดินเอาไปเก็บแล้วอ่ะ ส่วนหวานที่ได้ยินพี่ๆเขาว่ามาอย่างนั้นจึงได้แต่ยิ้มเจื่อน จนตัวเองทำอะไรไม่ถูก

"หืมม ใครว่ะที่จะเลี้ยงน้องๆ กูยังไม่เห็นใครเลย มีแต่พวกเรา" ไบรท์หันมาถามเพื่อนๆอย่างงงๆ เพราะไม่รู้ว่าใครที่จะเป็นคนเลี้ยง ซึ่งเขามั่นใจว่าเขาไม่ได้เป็นคนพูดว่าจะเลี้ยงน้องๆอย่างแน่นอน เพราะก่อนหน้านี้เขาก็ให้เงินน้องๆกันไปแล้วคนละตั้งสองร้อย และเขาก็ไม่คิดที่จะเลี้ยงอีก

"กูเอง พวกมึงมีไร" ไอ้นี่ก็ถามแปลกๆ ตอนนี้ก็อยู่กันแค่นี้ ถามมาได้ว่าใครจะเลี้ยง คงจะเป็นพวกมันสองคนอยู่หรอกมั้ง

"หืมม มาแปลกนะมึงวันนี้ กินยาลืมเขย่าขวดมารึป่าววะ" ไอ้นี่วันนี้มันมาแปลกชิปหาย ยอมเลี้ยงข้าวเลี้ยงขนมน้องๆอย่างงั้นหรอ ชักจะแปลกจริงๆ ปกติรุ่นน้องคนไหนเขาก็ไม่เห็นมันจะเลี้ยงเลยสักคน

"มึงอย่ามาไร้สาระ เดินไปคิดตังได้แล้ว" แค่เขาจะเลี้ยงขนมน้องๆ มันแปลกตรงไหนวะ

"คร้าบพ่อ แหม! ดุจังเลยนะมึง ขนาดกับเพื่อนกับฝูงมึงก็ยังไม่เว้น" ไอ้นี่แม่งเวลาดุก็ดุจริงๆ

"บ่นไร เดี๋ยวมึงจะโดน" ไอ้นี่หนิ ชอบพล่ามอยู่ได้

"คร้าบๆ ไม่บ่นแล้วคร้าบพ่อ" บ่นนิดบ่นหน่อยทำเป็นขู่ ชิ! ก่อนที่ทุกคนจะเดินเข้าไปคิดตังและพากันเดินออกจากร้านมา โดยมีดิวที่เป็นคนจ่ายตังให้กับสองสาวทั้งหมด ส่วนไบรท์กับเรียวเป็นคนจ่ายกันเอง

"มายัยเด็กดื้อ เดี๋ยวพี่ช่วยถือ" ดิวที่หันมาเห็นน้องๆสองคนถือถุงขนมกันจนพะรุงพะรัง จึงเดินเข้าไปช่วยถือด้วยความสงสาร

"มาครับน้องหวาน เดี๋ยวพี่ช่วยถือให้อีกแรง ตัวเล็กๆอย่างนี้ถือของคนเดียวคงหนักแย่" ไบรท์ก็เดินเข้ามาช่วยหวานถือของด้วยเช่นกัน เพราะของในมือของน้องหวานก็ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าในมือของน้องแอมเลยสักนิดเดียว ถือว่าเป็นเพื่อนกันเลยจริงๆ ซื้อของไม่ได้ดูกำลังตัวเองกันเลย

"ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณค่ะ" สองสาวที่ถูกรุ่นพี่หนุ่มทั้งสองคนเข้ามาช่วยถือของ จึงได้เบาแรงลงไปเยอะ เพราะที่มันหนักจริงๆก็คงเป็นน้ำที่พวกเธอหยิบซื้อกันมา

"เห้อ! เบาแรงลงไปเยอะเลยเนาะยัยหวาน คิก คิก คิดว่าจะได้ถือของจนมือหักไปถึงหอกันซะแล้ว" ดีที่พี่ดิวเอาถุงที่ใส่น้ำไปถือให้ ช่างเป็นอะไรที่โชคดีจริงๆ

"ก็แกนั่นแหละ ชวนฉันหยิบของฟรีไม่ได้ดูกำลังเจ้าของเลย ลำบากให้พี่ดิวต้องมาจ่ายตังให้ แถมยังต้องให้พวกพี่เขาลำบากช่วยถือของมาส่งให้พวกเราอีก" ยัยแอมนั่นแหละผิด เห็นแก่ของฟรีดีนัก

"ก็มันของฟรีนี่หน่า มันก็ต้องกักตุนกันหน่อยสิ ของฟรีมันไม่ได้มีมาบ่อยๆนะแก" เธอแค่เห็นแก่ของฟรีเอง เธอผิดอะไรอ่ะ

"เพราะแกคิดแบบนี้ไง เราถึงต้องลำบากถือของกันมาเกือบมือหักอ่ะ" เพราะแกนั่นแหละเห็นแก่ของฟรีไม่เข้าเรื่อง

"แฮร่ แฮร่ งั้นฉันขอโทษก็ได้ ต่อไปจะเอาแบบพอดีๆก็แล้วกันนะ" แต่ไม่รู้จะทำได้รึป่าว แฮร่ แฮร่

"ย่ะ ให้มันจริงเถอะแกน่ะ" ไม่รู้ฉันจะเชื่อคำพูดของแกได้กี่โมงเถอะ พอถึงเวลาทีไรก็เห็นกอบกุมมาทุกที

"งั้นพวกพี่ถือของไปส่งไว้ในลิฟท์นะครับ แล้วน้องๆค่อยขนของเข้าห้องกันเอาเองนะครับ" ไบรท์กับดิวที่ถือของมาให้สาวๆ จึงเดินตรงไปที่ลิฟท์ที่เปิดอ้ารออยู่ โดยมีเรียวเป็นคนส่งของเข้าไปในลิฟท์ให้อีกที

"งั้นวันนี้ขอบคุณพวกพี่มากๆนะคะ ที่คอยช่วยเหลือพวกหนู คงลำบากกันแย่เลย พวกหนูรู้สึกเกรงใจจัง" หวานเอ่ยขอบคุณรุ่นพี่ด้วยความรู้สึกผิด เพราะพวกพี่เขาช่วยเธอกับเพื่อนถือของมาจนมือแดงเลย

"ไม่เป็นไรครับ เรื่องแค่นี้เอง งั้นพวกพี่ขอตัวก่อนนะครับ แล้วเจอกันพรุ่งนี้" ก่อนที่รุ่นพี่หนุ่มทั้งสามคนจะเดินออกจากหอพักไป โดยมีแอมกับหวานมองรุ่นพี่กันตามหลัง

"ไปแก ขึ้นห้องกัน ไม่รู้กี่โมงกี่ยามแล้ว พรุ่งนี้เราต้องตื่นไปเรียนกันแต่เช้านะจ๊ะ" หวานเอ่ยบอกเพื่อนสาวอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะกดหมายเลขชั้นของตัวเองและของเพื่อนเธอ

"เออๆ พรุ่งนี้แกก็โทรปลุกฉันด้วยล่ะกัน วันนี้กลับห้องได้ก็ขอล้มตัวนอนกันแบบยาวๆก่อน" เพราะตอนนี้เธอก็รู้สึกเพลียเต็มที่แล้ว

"จ้ะ! แต่ถ้าฉันโทรปลุกแล้วแกไม่ตื่นล่ะก็ ฉันกับยัยพลอยจะเป็นคนไปถล่มแกที่ห้องเอง" จะไปถล่มให้ยับไม่ให้เหลือชิ้นดีเลย

"จ้าา เต็มที่เลยจ่ะเพื่อนรัก งั้นฉันจะรอนะจ๊ะ" ถ้าแกจะทำได้อ่ะนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

"ไม่ต้องมาพูดดีเลย งั้นฉันไปก่อนล่ะ ถึงชั้นของฉันแล้ว แกก็ฝันดีล่ะกัน" ก่อนที่หวานจะหยิบของๆตัวเองเดินออกจากลิฟท์ไป แล้วปล่อยทิ้งให้แอมอยู่คนเดียว

"ฝันดีจ้า" แอมพูดไล่หลังเพื่อนเดินออกจากลิฟท์ไป ซึ่งลิฟท์กำลังจะปิดตัวลงพอดี ก่อนที่ไม่นานมันก็จะถึงชั้นของตัวเอง เธอจึงพยายามหิ้วของออกจากลิฟท์มากองไว้ข้างนอก แล้วค่อยหิ้วของเข้าห้องของตัวเองอีกที ซึ่งเธอก็ใช้เวลาไม่นานเธอก็จัดการของทุกชิ้นหมด ก่อนที่เธอจะล้มตัวนอนอย่างหมดเรี่ยวแรง และเพราะความเหนื่อยล้าเธอจึงหลับไปในที่สุด

Talk ดิว

ผมที่วันนี้หลังกลับมาจากการกินข้าวและซื้อของ ผมก็กลับเข้าห้องพักในทันที เพราะขี้เกียจต้องไปนั่งกินเบียร์อยู่กับพวกมัน ซึ่งตอนนี้ผมก็กำลังจะไปอาบน้ำนอนแล้ว เพราะพรุ่งนี้ผมก็ยังต้องมีเรียน ไหนช่วงบ่ายสามผมจะต้องเข้าไปดูแลการรับน้องอีก ซึ่งพรุ่งนี้กิจกรรมการรับน้องก็จะมีหลายอย่าง เช่น การจับสายรหัส การคัดเลือกดาวเดือน ซึ่งกิจกรรมพวกนี้ผมจะปล่อยให้รุ่นน้องปีสองได้เป็นคนจัดการ ส่วนผมกับเพื่อนๆนั้นจะดูความเรียบร้อยอยู๋ห่างๆ โดยการรับน้องปีนี้จะอยู่ในความรับผิดชอบของพวกผมทั้งหมด ซึ่งผมก็ได้จัดสรรคนไปทำหน้าที่แต่ละอย่างแล้ว ซึ่งผมก็คิดว่ามันต้องออกมาดีและไม่มีปัญหาอะไร