EP 7 : ลาออก
1500 คำ
“ไม่อยากเป็นแค่ลูกค้าของเธอ...ไม่ชอบ”
ตึก...
ตึก ตึก ตึก!
ฉัน
“...”
ฉันสามารถละลายตายตรงนี้ได้เลยรึเปล่า...
ฉัน... >///“ไม่อยากเป็นแค่ลูกค้าของเธอ...ไม่ชอบ”
เหมือนกันค่ะ ทั้งหล่อทั้งรวยแถมยังทำให้ใจสั่นไหวเพราะพี่แอบแสดงความห่วงใยบ่อย ๆ ขนาดนี้ชาก็ไม่อยากให้พี่เป็นแค่ลูกค้าของชาแล้วเหมือนกัน >///-เวลาต่อมา-
ตึก!
ตึก ตึก ตึก!
ไม่เจอหน้ากันแค่สองชั่งโมงนิด ๆ ทำไมตอนเดินไปหาเขาที่ใส่ชุดดำยืนพิงประตูเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงและสายตาเอาแต่จ้องมองมาที่ฉันตลอดเวลาแค่นี้เองทำไมฉันต้องตื่นเต้นสุดกู่ด้วยไม่เข้าใจ
“เมารึเปล่า” ฉันเดินมาหยุดตรงหน้าเขาก็เอ่ยถาม แค่ได้ยินเสียงหล่อความเขินก็เพิ่มขึ้นทำให้ฉันเม้มปากนิดหน่อยแล้วส่ายหน้าเบา ๆ
“พี่ตัสไม่ให้ดื่มจะเมาได้ยังไงล่ะ”
“ดีแล้ว”
“ค่ะ”
“...”
“เรา...กลับกันเลยไหมคะ”
“อยากกลับแล้ว?”
“ก็...ค่ะ เลิกงานแล้ว อยากกลับแล้ว” เขานี่ขยันทำให้กล้ามเนื้อรอบปากฉันกระตุกจริง ๆ เลยนะ มันจะเขินจะยิ้มจะอายในเวลาเดียวกันได้ง่าย ๆ เลย แล้วดูสายตาคมเป็นพญาเหยี่ยวของเขาที่มองฉันตอนนี้สิ มันไม่ใช่สายตาหิวอยากลากขึ้นเตียงเหมือนที่ลูกค้ามองประจำนะคะ มันเป็นสายตาที่ลึกซึ้งและร้ายกาจมากกว่านั้น แบบ...ไม่รู้สิ อธิบายไม่ถูก รู้แค่สายตาคู่นี้อันตรายกับหัวใจมาก ๆ -///-
“หึ ๆๆ โอเค กลับเลยก็ได้...เชิญครับ”
กึก!
กำลังขยับเท้าซ้ายก้าวไปข้างหน้าเพื่อให้ใกล้เขา เอ้ย! ใกล้ประตูรถที่เขาหันไปเปิดให้มากกว่านี้แต่พอเจอคำพูดเพราะ ๆ กับเสียงทุ้มลึกเข้าไปฉันก็ชะงักแทบสะดุดเศษกรวดเศษทรายตรงนี้ทันที
ไหวไหมน้อปั้นชา จะทนหวั่นไหวไม่จีบเขาเองได้รึเปล่านะแกเอ้ย~ >///“เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว...พักบ้าง”
ตลอดระยะเวลาเกือบสองปีมานี้นอกจากแยมโรลที่คอยห่วงและอยากให้ฉันพักก็เพิ่งมีเขาอีกคนนี่ล่ะที่เอ่ยคำนี้ออกมา ฉันไม่รู้ว่าคำพูดประโยคนี้ออกมาจากส่วนลึกหรือตื้นแค่ไหนในความรู้สึกของเขา แต่ฉันอยากจะบอกเขามาก ๆ เลยว่า...ขอบคุณนะ ^///^
“หรือกลัว ถ้ากลัวจะไม่นอนก็ได้นะ”
“เปล่าซะหน่อย ไม่ได้กลัวหรอกค่ะแค่ไม่ง่วง นั่งเป็นเพื่อนพี่ตัสดีกว่า” จั๊กจี้หัวใจทุกครั้งที่เรียก พี่ตัส อันที่จริงก็เรียกลูกค้าทุกคนพี่นั่นพี่นี่มาตลอดแต่กับคนนี้เป็นความเหมือนที่โคตรจะแตกต่างเลย
“โอเค พรุ่งนี้ทำงานรึเปล่าล่ะ” ชอบเวลาเขาถามเรื่องของฉันจัง รู้สึกเป็นที่สนใจจากเขาดี>///oพ่อกูใหญ่ ใช่ย่อยที่ไหน
พอฉันเอ่ยขอร้องแทนที่เขาจะตอบในทันทีเขากลับค่อย ๆ เปิดไฟเลี้ยวแล้วขับเข้าชิดริมถนนก่อนจะหันกลับมามองฉัน มองด้วยสายตาที่...
“ไม่ได้”
“คะ?”
“ไม่ได้ไง...ฉันไม่ให้เธอไปดูแลลูกค้าประจำคนนั้น เหมือนจะบอกเธอไปแล้ว”
“รู้ค่ะ แต่พ่อเขาใหญ่มาก ๆ ขอร้องล่ะนะคะเขาโมโหมาหลายรอบแล้ว ถ้าขัดใจเขาอีกเขาทำให้ร้านเดือด... / ถ้าไม่อยากให้ร้านเดือดร้อนก็ลาออก เธอลาออกมันก็เอาเรื่องร้านไม่ได้”
“ฮะ? ดะ...ได้ไง จะลาออกเพราะเรื่องแค่นี้ได้ไง นี่มันงานนะคะ ลาออกแล้วจะเอาเงินที่ไหนชะ... / เงินจากฉันนี่ไง ไม่ต้องไปดูแลใคร ลาออกซะแล้วฉันจะดูแลเธอเอง”
- ผู้เขียน
