ยาหยีของอคิน

พี่ชาย

ไข่มุกและฮาวี่ได้ฟังเรื่องราว ถึงจะเป็นแค่ประโยคที่สรุปรวบรัดมาสั้นๆแต่น้ำเสียงของเพื่อนรับรู้ได้ถึงความเศร้าสะเทือนใจ แม้จะไม่เข้าใจและอยากถามถึงสาเหตุต่อก็ไม่อยากเอาเรื่องที่ไม่สบายใจมาทำให้เสียบรรยากาศ

"หยี...ไม่เอาน่ะอย่าเศร้าไปเลย ถ้าเธอเล่าแล้วมันไปตอกย้ำความรู้สึกก็ไม่ต้องเล่า เอาเป็นว่า ต่อไปนี้นะ..นอกจากพี่อคินของเธอ ก็ยังมีเราสองคนโอเคมั้ย"

"ใช่..เรายินดีที่จะอยู่ข้างๆ หยีนะ"

ไข่มุกแตะมือยาหยีเบาๆ พร้อมกับฮาวี่ที่เอื้อมมือมาแตะไหล่เป็นการปลอบประโลม ยาหยียิ้มให้ทั้งคู่ความจริง...เธอไม่ได้เศร้าถึงขนาดนั้นเพราะมันเป็นความรู้สึกที่อยู่กับเธอทั้งชีวิตจนรู้สึกว่า...ความเจ็บปวดเหล่านี้เธอมีวิธีจัดการกับมันไปแล้ว หากแต่สิ่งที่เธอไม่ค่อยได้สัมผัสนักก็คือความอบอุ่นและถูกปลอบประโลมนี่สิ มันทำให้เธอซาบซึ้งจนแทบจะน้ำตาไหลเอ่อออกมาจริงๆ

"ขอบใจนะ รู้สึกโชคดีและคิดไม่ผิดที่ย้ายมาเรียนที่นี่ ไม่งั้นหยีก็คงไม่เจอ ไข่มุกกับฮาวี่"

ในที่สุดยาหยีก็ยิ้มออกมาได้..ทำให้สองคนรู้สึกเบาใจและโล่งใจ

"ไม่เอาๆ ไม่ดราม่าแล้ว ไปหาอะไรกินที่ห้างเซ็นทรัลกันดีกว่า วันนี้ไม่มีเรียนแล้วนี่นา หยีไปได้มั้ย"

ไข่มุกเป็นคนเสนอเพราะหลังเลิกเรียนเป็นปกติที่เธอกับฮาวี่จะไปเดินเตร็ดเตร่หาอะไรกินพร้อมกับช้อปปิ้งดูหนังตามประสาวัยรุ่นว่างจัด

"ไปกันยังไงเหรอ?"

ยาหยีเริ่มสนใจ

"อ๋อ พี่ชายเรามารับน่ะ นั่นไงมาแล้ว"

ยาหยีหันไปมองตามท่าทางบุ้ยไบ้ของเพื่อน..เห็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง หล่อสะดุดตาแผ่ออร่ามาตั้งแต่ร้อยเมตร ผิวขาวสะอาดราวกับอาบน้ำวันล่ะห้ารอบ อีกทั้งรอยยิ้มอบอุ่นเป็นมิตรที่ถูกส่งมาทำให้ยาหยีเผลอมองเขาตาค้างก็เหมือนมองผู้ชายหล่อๆทั่วๆไปนั่นล่ะ ก็มันน่ามองอ่ะ

"คุณหนูครับ.."

พร้อมๆกับคนขับรถของยาหยีที่เดินเข้ามาตามพอดิบพอดีราวกับนัดไว้

"ค่ะลุงผล"

"คุณอคินบอกให้ผมรีบมารับคุณหนูกลับบ้านได้แล้วครับ"

ยาหยีพยักหน้าก่อนจะหันไปมองหน้าคนอื่นๆด้วยสีหน้าที่แอบเสียดาย แต่ก็รีบเก็บของและลุกออกจากเก้าอี้ม้านั่งที่ตั้งอยู่หน้าคณะเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านตามคำสั่งของผู้ปกครองทันที

"ฉันคงไปด้วยไม่ได้แล้วล่ะ พวกเธอไปกันเถอะ คนที่บ้านมารับแล้ว"

"แหม่ ทันเวลาราวกับรู้ล่วงหน้าว่ายาหยีนกน้อยในกรงทองกำลังจะหนีเที่ยว "

ฮาวี่เหย้าราวกับล่วงรู้ความในใจของอคินไม่มีผิด แท้จริงฮาวี่แค่แซวเล่นๆสนุกปากไปแบบนั้นโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมาก แม้ภายในใจจะแอบลุ้นให้เพื่อนกับคุณอคินคนนั้นลงเอยกันจริงๆ ยาหยีจะได้อยู่ที่จังหวัดนี้กับพวกตนถาวรไปเลย

"ฉันอยู่ในช่วงสำนึกผิดต่างหาก ไม่อยากขัดใจพี่อคินจ่ะ"

ยาหยีอธิบายแก้ต่างเพื่อนเบาๆแทบจะเป็นกระซิบเพราะไม่อยากให้ลุงผลคนขับรถที่ยืนรอท่าอยู่อย่างนอบน้อมได้ยิน

"จ้า ๆ กลับบ้านดีๆ"

ฮาวี่ยกมือขึ้นโบกไปมาเป็นการบอกลาด้วยใบหน้ายิ้มๆปนทะเล้นหน่อยๆ

"เห้อ เสียดายจัง งั้นเอาเป็นว่าวันหลังค่อยมาแนะนำพี่ชายของฉันให้เธอรู้จักอีกทีนะหยี"

ผู้ชายร่างสูงยืนกอดอกมองกลุ่มของน้องสาวตัวเองอยู่ห่างๆไม่ได้เดินโทงๆเข้าไปเมื่อเห็นว่ามีคนอื่นเดินตัดหน้าเข้าไปเสียก่อนแล้ว

'น้องยาหยีคนนี้สินะ ที่ไข่มุกเล่าให้ฟัง ก็น่ารักเหมือนกันแหะ'

หลังจากร่ำลาเสร็จยาหยีก็เดินปลีกตัวออกไป จากนั้นอันดา พี่ชายของไข่มุกก็เดินเข้าไปหาน้องสาวเป็นคิวถัดไป เขาอยู่ในวอร์มชุดกีฬาตำแหน่งงานของอันดาคือครูพละในโรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่งของจังหวัดภูเก็ต

"พี่อันดาอ่ะ มาช้า มุกอยากแนะนำให้รู้จักเพื่อนใหม่ของมุก"

น้ำเสียงไข่มุกดูกระเง้ากระงอดผิดหวังเล็กๆที่ผู้เป็นพี่ชายมาช้า ไม่ทันใจวัยรุ่นอย่างเธอเอาซะเลยเชียว

"สำคัญขนาดต้องมาแหวใส่พี่ขนาดนั้นเชียว"

ฝ่ามือแข็งแรงเอื้อมไปขยี้ผมของน้องสาวอย่างนึกหมั่นไส้ปนเอ็นดู อันดาขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายที่รักและหวงน้องสาวมากคนหนึ่ง

"จะมีอาไร๊คะพี่อันดา ก็ริอยากจะจับคู่ให้เพื่อน"

ฮาวี่เอ่ยขึ้นอย่างรู้ทันในความเจ้าเล่ห์ของเพื่อนสาวคนสนิท

"แล้วมันไม่ได้รึ"

"แก่แดดใหญ่แล้ว ทั้งคู่เลย พอ ๆ ไม่พูดเรื่องไร้สาระแล้ว เอาเป็นว่าวันนี้จะให้พี่เลี้ยงชาบูหรือหมูกะทะล่ะ ถึงได้ตามพี่ยิกๆตั้งแต่เที่ยงแล้ว"

น้ำเสียงนุ่มๆพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งมาหาทั้งคู่ราวกับกำลังเอาใจเด็กน้อยก็ไม่ปาน จะเป็นอย่างนั้นก็ไม่ผิดเพราะอันดาเห็นทั้งคู่มาตั้งแต่อนุบาล เขาเป็นคนจังหวัดพังงาที่พ่อแม่ย้ายถิ่นฐานเข้ามาทำงานอยู่ในจังหวัดภูเก็ตตั้งแต่ไข่มุกยังเดินเตาะแตะ พอไข่มุกเข้าเรียนอนุบาลจึงสนิทสนมกับฮาวี่ทำให้สองครอบครัวรู้จักและสนิทสนมกันมานานพอสมควร

"แฮ่ ๆ ชาบูค่ะ "

"เราล่ะฮาวี่"

"ก็ถ้าพี่อันดาเลี้ยง ฮาวี่อะไรก็ได้ค่ะ"

"งั้นไปกันเถอะ"

ทั้งหมดเดินตรงไปขึ้นรถเก๋งยี่ห้อดังแบรนด์ญี่ปุ่นที่จอดอยู่ตรงลานจอดรถ ภายในใจลึกๆของอันดาเองก็แอบนึกเสียดายที่ไม่ได้ทักทายเพื่อนใหม่ของไข่มุกและฮาวี่นานๆทีจะมีสาวๆที่ไม่ใช่นักเรียนผ่านเข้ามาในชีวิตทำให้รู้สึกตื่นเต้นและใจสั่นวูบวาบอยู่ไม่น้อย

"พี่อคินกลับมาแล้วเหรอคะลุง?"

"กลับมาแล้วครับคุณหนู"

ยาหยียิ้มหน้าบานออกมาเพราะการกลับมาของเขาเป็นอะไรที่เธอใจจดใจจ่อรอคอยอยู่ตลอดเวลา จริงๆเธอจะไปกับพวกไข่มุกก็ได้แต่เป็นตัวเธอเองที่อยากรีบกลับบ้านเสียเต็มประดา

"ทำไมรถติดจังคะ"

ยาหยีใจจดใจจ่ออยู่กับถนนจนนายผลคนขับรถรู้สึกประหลาดใจ

"มันก็ติดทุกวันนะครับ"

"ไม่นะคะ หนูว่าวันนี้ติดมากกว่าทุกวัน"

นายผลทำหน้างงเพราะเขาขับรถอยู่กับถนนสายนี้ทุกวันรู้เป็นดีว่ารถบนถนนเส้นนี้ไม่เคยเบาบางลงสักวัน เป็นคุณหนูยาหยีเองมากกว่าที่วันนี้สนใจรถติดเป็นพิเศษ

'หรือว่าเมื่อวานยังไม่คืนดีกัน และเมื่อเช้าคุณอคินก็ไปตั้งแต่ตีห้า'

คิดได้ดังนั้นนายผลก็อมยิ้ม เป็นแบบนี้แสดงว่าคุณหนูของเขาหายโกรธผู้เป็นนายแล้วกระมัง

"ครับ งั้นผมใช้ทางลัดดีกว่า จะได้ถึงบ้านเร็วๆ"

"ทางลัดเหรอคะ ดีค่ะ ไปสิคะ"

ยาหยีร้อนรน ในมือนั่งกุมโทรศัพท์มือถือหน้าจอค้างอยู่ที่แอปเขียวเปิดดูแชทของอคินค้างไว้ กะจะแชทไปหาเขาแต่ก็ไม่มีความกล้ามากพอ จึงทำได้แค่เปิดค้างเอาไว้แบบนั้น