“จะทำไปทำไมให้เจ็บตัวเปล่าๆ” เจฟฟ์เตือนสติเพื่อน “นายก็รู้ว่าเรารักไป๋มากแค่ไหนทำไมยังพาใครต่อใครมารู้จักไป๋อีก”
“พูดแบบนี้มันพาลหาเรื่องนี่หว่า” เจฟฟ์ปล่อยมือแล้วโคลงศีรษะไปมา “เรายกชามขนมออกไปเองดีกว่า นายอยู่สงบสติอารมณ์ที่นี่เถอะ”
เจฟฟ์ยกถาดขนมมาเสิร์ฟทุกคนที่โต๊ะไปรยากับพี่ลอยคุยกันสนุกสนาน โดยปกติไปรยาเป็นคนเข้ากับคนง่ายแต่เธอมักจะเลือกคบเพื่อนจึงดูเหมือนเธอไม่ค่อยมีเพื่อนนัก เจฟฟ์รู้สึกว่าบัวลอยเจ้าอร่อยกลับรสชาติแปลกไปอาจเป็นเพราะภาพที่เห็นเมื่อครู่ ทำไมเขาจะไม่เข้าใจความรู้สึกของนริศเล่าก็เพราะตัวเขาเองก็ตกอยู่ในบ่วงความรู้สึกนั้นเช่นเดียวกัน เพียงแต่สิ่งที่เขารู้สึกเป็นสิ่งที่บอกใครไม่ได้เท่านั้นเอง
คุณบุษบามองดูลูกสาวแล้วก็ยิ้ม เมื่อคืนนางเป็นกังวลมากแต่เมื่อรู้ว่าลูกสาวปลอดภัยก็โล่งอก คนเป็นแม่ไม่ว่าลูกจะอายุเท่าไหร่ลูกก็ยังเด็กในสายตาของแม่เสมอเสียงแตรรถม
