ตอนที่ ๗
แพรฝ้ายนึกอยากหัวเราะดังๆ ออกมาให้เหมือนกับคนบ้า ผู้หญิงอย่างเธออายจนต้องก้มหน้ายกยิ้มมุมปาก บอกว่าตัวเองโสดนะหรือ…ช่างหน้าไม่อาย
ที่จริงแล้วเธอก็พอรู้ความสัมพันธ์ของพนิดากับพ่อของตนเอง แน่นอนว่าถึงพ่อจะไม่ยอมรับ แต่ข่าวแบบนี้ถ้าไม่เป็นความจริงคงไม่มีใครพูดและส่งต่อข่าวลือเป็นแน่
‘บ่ฮูติ ว่าเลขาคนงามของพ่อเธอ มีส่ำติ่งกันนะ คนเขาเว้าเบิดถีบ’
คำพูดนี้ได้ยินมาจากเพื่อนสนิทของเธอเอง ที่จริงก็รู้ว่าทั้งสองคนคงไม่ได้เป็นเพียงเพื่อนร่วมสายงานเท่านั้น อาจเป็นเพื่อนร่วมเตียงกันด้วย ถึงโลกทุกวันนี้จะหมุนไปไกลแล้ว
แต่เรื่องแบบนี้ก็ยังเป็นสิ่งที่ไม่สมควร ถึงพ่อเธอจะโสดและพนิดาเองก็โสดเถอะนะ อย่างน้อยๆ ถ้าหากคบหากันเธอคงไม่ต้องนึกขำแบบนี้ คนที่รู้ความจริงคงมีเพียงเธอเท่านั้น
“ฉันรอเวลาที่จะได้รู้จักน้องของคุณริชนะคะ ยังไงเจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” แพรฝ้ายยิ้มกว้างอีกครั้ง เธอเดินออกมาส่งแข
