หรูอันฉี นั่งมอง คนตัวเล็กที่ตอนนี้ นั่งหลับและ โงนเงนไปมา ตามแรงเหวี่ยงของรถม้าเวลาวิ่ง เขาค่อย ๆ ขยับเข้ามานั่งใกล้ ๆ ร่างเล็ก และมือหนาจับไปที่ศีรษะของนางให้พิงกับไหล่หนาของเขา และเซียวอี้ถงก็พิงมาที่ไหล่หนาโดยอัตโนมัติ และหรูอันฉีก็ยอมนั่งให้นางพิงอยู่อย่างนั้น ตลอดการเดินทาง
กองคารวานเดินทางเป็นระยะเวลานนานจนกระทั่งตอนนี้ เป็นเวลา เย็นย่ำแล้ว
“นายท่านขอรับ ตอนนี้เราเขาเขต เมืองอันแล้วขอรับ แต่ว่าเราจะต้องพักค้างคืน ที่นี่ก่อนนะขอรับ “เสียงของโม่เฉินเอ่ยดังเข้ามา
“อือ ได้ เจ้าจัดการได้เลยโม่เฉิน” หรูอันฉี เอ่ยตอบออกไป
“ขอรับนายท่าน “
ขณะที่ทั้งสองคุณคุยกัน คนตัวเล็ก ที่นอนหลับอยู่เมื่อครู่ก็รู้สึกตัวตื่น แต่เธอก็ต้อง สะดุ้งนั่งตัวตรงเมื่อรู้ว่าตัวเองนั่งพิงไหล่หนาของเขา อยู่สายตาคมดุก็กำลังมองมาที่เธอ เช่นกันเดียวกัน
“ตื่นแล้วเหรอ “หรูอันฉีก้มหน้ามาเอ่ยถามเสียงทุ้มใกล้ ๆ เซี
