เมื่อคุยกับท่านทรงพลเสร็จตะวันก็พาน้ำอิงเดินลงมาจากชั้น 2 ของบ้านเพื่อที่จะกลับ
“นี่คุณอีกอย่างนึง คุณไปบอกแม่คุณบอกแฟนคุณได้ยังไงว่าฉันเป็นเมียคุณ” ในขณะที่เดินลงบันไดมาน้ำอิงนึกขึ้นได้ว่าเขาพูดว่าเธอเป็นเมียเขาถึง 2 ครั้งที่โต๊ะอาหารนั่น
“ใครแฟนฉัน…? เอากันแล้วไม่เรียกเมียให้เรียกอะไร..?” ตะวันหันไปถามน้ำอิงเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพูดแบบนั้นไปทำไมมารู้ตัวอีกทีเขาก็พูดมันไปแล้ว
“จะบ้าเหรอลืมไปหรือไงว่าทุกครั้งคุณบังคับข่มขู่ฉัน ฉันเคยยอมคุณสักครั้งไหมถ้าไม่ใช่เพราะพี่พลฝันไปเถอะ” เธอเอ่ยบอกเขาอย่างที่ใจคิด ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินคุยกันอยู่นั้นตะวันต้องหยุดฝีเท้าของตัวเองลง เมื่อเสียงผู้เป็นแม่เอ่ยเรียกเขาเสียงดัง
”ตะวัน!“ เขาหันไปมองแม่ตัวเองที่ยืนอยู่กับสองแม่ลูก
”ถ้าแกคิดจะลองดีกับแม่ ๆ ก็จะทำให้แกรู้ว่าแกคิดผิด“ คุณหญิงกนกนุชเดินเข้าไปกระซิบที่ข้างหูลูกชายตะวันคว้ามือบางของน้ำอิ
