บทที่ 7 เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น

1635 คำ

เสร็จจากงานเลี้ยงพลก็ขับรถกลับมาโรงแรม “กิ่งขอขึ้นห้องก่อนนะคะ” แขนเรียวของเลขาสาวถือเสื้อสูทของเจ้านายหนุ่มเอาและเอ่ยขออนุญาต “เชิญเลยครับคุณกิ่ง“ ”ฝันดีนะคะคุณอิง“ เลขาสาวเดินไปอีกตึกหนึ่งของโรงแรมเพราะตึกเดียวกันที่พลกับน้ำอิงพักมันเต็มทุกห้องแล้ว “เราก็ไปพักได้แล้วเอายามาไหม” “เอามาค่ะ” เธอคล้องแขนแกร่งของพี่ชายเดินเข้าไปในลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นที่พักอยู่ “ไปเดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่ห้อง” พลเดินมาส่งน้องสาวที่หน้าประตูห้องทั้งสองไม่ได้อยู่ห้องติดกันพักกันคนละชั้นเพราะตอนจองไม่มีห้องที่ติดกันเลย เมื่อส่งน้องสาวเสร็จเขาก็เดินกลับเข้าลิฟต์ขึ้นไปยังอีกชั้นที่ตัวเองพักเมื่อประตูลิฟต์ของพลปิดลงประตูลิฟต์อีกตัวก็เปิดออก ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นน้ำอิงกำลังจะแกะยาคุมแบบรายเดือนเข้าปากเธอต้องรีบเก็บยากลับเข้ากระเป๋าอีกครั้งเพราะกลัวพี่ชายจะเห็น “ค่ามาแล้วพี่พลเปลี่ยนใจจะมานอนเป็นเพื่อนอะ….คุณตะวัน” หมับ! เมื่อเห็นว่าคนที่มาเคาะไม่ใช่พี่ชายเธอก็ตั้งท่าจะปิดประตูใส่แต่คนด้านนอกกลับไวกว่าเขาผลักประตูไว้แน่นและเดินเข้ามาในห้องพักของเธอทันที “คุณมาที่นี่ทำไมคะแล้วรู้ได้ไงว่าฉันพักห้องนี้” เธองงมากที่อยู่ๆเขาก็มาถึงห้องเธอมาได้ยังไงกัน “หึ! เรื่องแค่นี้ฉันไม่ได้โง่” “งั้น คุณก็ออกไปสิค่ะคุณก็ได้ในสิ่งที่คุณอยากได้ไปแล้ว“ เธอชี้ปลายนิ้วไปทางประตูห้องเพื่อเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่า มาทางไหนเขาก็ควรกลับไปทางนั้น พรึบ! ตะวันทิ้งสะโพกลงนั่งบนโซฟากลางห้องเขาจ้องมองน้ำอิงที่ยังอยู่ในชุดราตรีจนคนโดนมองรู้สึกกลัวแขนเรียวสองข้างยกขึ้นมาปิดหน้าอกตัวเองเอาไว้แน่น “ถึงเธอจะเป็นได้แค่เครื่องมือในการแก้แค้นแต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะไปนอนเอากับใครก็ได้เพราะถ้าฉันยังใช้งานเธออยู่ คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์มาทับรอยฉัน” “ที่มาเพราะเรื่องนี้เหรอคะ” น้ำอิงเอ่ยถาม พรึบ! “ไปเอาเสื้อคลุมมา” เขายืนขึ้นเต็มความสูงและถอดเสื้อสูทราคาแพงที่ใส่อยู่ออก “คุณออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะคะ” นอกจากเธอจะไม่ทำตามคำสั่งของเขาเธอยังไม่วายไล่ตะเพิดให้เขาออกไปจากห้อง “ฉันบอกว่าให้ไปหยิบเสื้อคลุมมาคนของฉันก็อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ถ้าฉันโทรเรียกให้ขึ้นมากระทืบพี่ชายเธอถึงห้องก็ไม่ใช่เรื่องยะ…..“ ”ค่ะ รอสักครู่นะคะ“ น้ำอิงเห็นเขาหยิบมือถือขึ้นมาเธอก็ยอมเดินเข้าไปในห้องน้ำหยิบเสื้อคลุมสีขาวของโรงแรมออกมา “อ๊ะ..ปล่อยนะคะ ปล่อย!!” ตะวันถอดเสื้อผ้าโยนทิ้งลงพื้นและจับร่างบางเหวี่ยงลงบนเตียงนอนเธอดีดดิ้นจนสุดแรงเพื่อที่จะให้เขาปล่อยแต่แรงของเขากลับมากกว่ามือหนาลจับล็อกเธอไว้แน่นราวกับคีมคีบเหล็ก “วันนี้เธอขัดหูขัดตาฉันมากและพี่ชายของเธอมันก็ขัดหูขัดตาฉันมากเหมือนกัน“ เขากัดฟันกร๊อดเอ่ยบอกคนใต้ร่าง ”แล้วไงคะ นั่นมันปัญหาของคุณไม่ใช่ปัญหาของฉัน“ ”เพราะเธอมันตัวปัญหาไง“ เขาเอ่ยพูดก่อนจะถลกชุดเดรสที่น้ำอิงใส่อยู่ขึ้นไปกองไว้ที่เอวปลายนิ้วเรียวยาวเกี่ยวดึงแพนตี้ตัวจิ๋วที่เธอใส่ออกจากเรียวขาสวยด้วยความชำนาญ “อือ..ไอ้คนเลวปล่อย!” “ปากดีไปเถอะเธอยังต้องนอนให้ฉันกระแทกอีกนาน” สองขาเรียวถูกมือหนาจับแยกออกกว้างตะวันก้มลงไปมองยังใจกลางสาวที่บวมแดงก่อนจะยกยิ้มมุมปากกับผลงานของตัวเอง ”เมื่อไหร่คุณจะหยุดสักที เมื่อไหร่!“ ”เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นเธอรู้ไหมที่ผ่านมาฉันทรมานมากกว่าเธอหลายเท่าในขณะที่พี่ชายของเธอใช้ชีวิตดีมีความสุขทำไมคนที่ตายในวันนั้นไม่เป็นพี่ชายเธอ“ ตะวันเดือดดานขึ้นทันทีเมื่อพูดไปถึงเรื่องเมื่อ 3 ปีก่อน น้ำอิงเอาแต่ปิดปากเงียบเถียงอะไรไม่ออกเพราะเธอเองก็ไม่ได้รู้ความจริงทั้งหมด สวบ! อ๊ะ…อือ น้ำอิงร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อจู่ๆเขาก็ดันแท่งเนื้อขนาดใหญ่ของตัวเองเข้ามาในตัวเธอตะวันกระแทกร่างบางอย่างแรงในสมองมีแต่ภาพความเจ็บปวดของเขาในวันนั้น น้ำอิงทำได้เพียงนอนรองรับแรงกระแทกหนักๆของเขาทั้งน้ำตา ผ่านไปนานนับชั่วโมงที่เขาจับเธอเปลี่ยนท่านั้นที ท่านี้ทีจนเมื่อเขาพอใจก็ดึงตัวตนของเขาออก ร่องรักสีหวานเป็นรูกว้างน้ำกามสีขาวขุ่นไหลย้อนออกมามีเลือดสีแดงสดปะปนออกมาด้วย ตะวันไม่แม้แต่จะสนใจเขาเดินไปหยิบเสื้อคลุมเข้าห้องน้ำเพื่อไปชำระล้างร่างกายอย่างเช่นทุกครั้ง น้ำอิงนอนนิ่งอยู่สักพักก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องกินยาเธอหอบร่างที่แสนเจ็บปวดลงจากเตียงเดินไปหยิบแผงยาคุมฉุกเฉินขึ้นมาแกะกิน น้ำสีใสไหลออกจากดวงตาคู่สวยลำพังเธอแค่คนเดียวไม่ได้คิดกลัวเขาเลยแม้แต่น้อยแต่เธอเป็นห่วงพี่ชายเพราะรู้ดีว่าคนใจร้ายและครอบครัวของเขามีอำนาจมากแค่ไหน “กินยาอะไร!” ตะวันเอ่ยถามทำให้น้ำอิงตกใจจนทำแผงยาในมือหล่นพื้น “ยาคุมค่ะ” เธอไม่มีอะไรปกปิดหรือปิดบังอยู่แล้วถึงเขาจะป้องกันทุกครั้งแต่เธอก็ต้องกลับมากินยาตลอดเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้นในอนาคต ”ก็ดีเพราะถ้าท้องขึ้นมาคงยุ่งยากฉันไม่อยากมีพันธะภาระผูกพันกับเธอ“ ”ค่ะ ฉันก็ไม่อยากจะให้มันเกิดขึ้นเหมือนกัน“ เธอเอาแผงยาคุมเก็บเข้ากระเป๋าและเดินไปเข้าห้องน้ำทันที ไม่นานน้ำอิงก็เดินกลับออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จร่างบางในชุดนอนสายเดี่ยวที่เธอใส่นอนอยู่เป็นประจำความเจ็บแสบที่ใจกลางสาวมันปวดราวระบบไปหมด Rrrrrrr…Rrrrrrrr เธอตั้งท่าจะอ้าปากไล่เขาอีกครั้งแต่เสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้นซะก่อน “ค่ะ พี่ศิลา” น้ำอิงที่เห็นเป็นศิลาเธอก็กดรับสาย เธอพูดเสียงใสทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “นอนหรือยังครับ“ ”ยังค่ะ น้ำอิงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ“ ”หายปวดท้องหรือยัง“ ศิลาโทรมาถามด้วยความเป็นห่วง ”ดีขึ้นแล้วค่ะ พี่ศิลายังไม่นอนอีกเหรอคะ“ น้ำอิงเดินออกไปคุยโทรศัพท์กับคนในสายต่อที่ระเบียงห้องด้านหน้าเป็นวิวทะเลในยามค่ำคืนสวยจนทำให้เธอลืมเรื่องเศร้าในใจ ตะวันเอาแต่มองแผ่นหลังบางที่ยืนคุยมือถือไปยิ้มหัวเราะไป 20 นาทีผ่านไปน้ำอิงวางสายจากศิลาเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ก็เห็นตะวันหลับไปแล้วทั้งวันเขาเหนื่อยมากเหลือเกินกับโรสหญิงสาวที่แม่เขาจัดหามาให้ น้ำอิงเดินขึ้นมานอนบนที่นอนเธอนอนหันหลังให้กับเขาไม่นานก็ผล็อยหลับไป ทั้งสองนอนหันหลังให้กันจนถึงเช้า จนช่วงเช้าของวันเธอตื่นตั้งแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวและเก็บของเข้ากระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน แต่เช้าวันนี้เธอมีนัดไปกินมื้อเช้ากับศิลา “จะรีบไปไหนของเธอ” ตะวันเดินออกมาจากห้องน้ำเอ่ยถามน้ำอิงที่เห็นอีกคนรีบจนมือไม้สั่น “ไม่เกี่ยวกับคุณค่ะ” น้ำอิงลากกระเป๋าเดินออกจากห้องไปทันทีโดยที่ไม่หันไปมองตะวันเลยแม้แต่น้อย เธอรีบเพราะกลัวพี่ชายหรือกิ่งจะเดินลงมาตามแล้วเจอเขาอยู่ในห้องเธอเอากระเป๋ามาฝากไว้ที่ล๊อบบี้ของโรงแรม “น้องน้ำอิง” “พี่ศิลารอนานไหมคะ” “ไม่ครับ พี่ขอโทษนะครับที่นัดเช้า” ศิลากลัวว่าเธอจะกลับก่อนเลยนัดว่าจะไปกินมือเช้าด้วยกันก่อนที่น้ำอิงจะกลับกรุงเทพ “ไม่เป็นไรค่ะปกติอิงไม่ตื่นสายอยู่แล้วแต่ที่นี่อากาศดีมากนะคะมาแล้วไม่อยากกลับเลย” ห้องพักริมทะเลเป็นอะไรที่ดีมากสำหรับน้ำอิง “มาอยู่ที่นี่ไหมครับโรงแรมพี่วิวสวยกว่าที่นี่อีกนะ” ศิลาไม่ลืมที่จะเอ่ยชวนน้ำอิง “ไว้น้ำอิงจะมาเที่ยวบ่อยๆนะคะ” “ครับ พี่จะรองั้นเราไปกินข้าวกันเถอะนะครับเดี๋ยวน้องน้ำอิงจะปวดท้องอีก” ทั้งสองเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกลตะวันที่เพิ่งเดินออกจากลิฟต์มาเอาแต่มองรถหรูคันนั้นขับออกไป ^^

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more