รักครั้งสุดท้าย - Chapter 2 (100%)
1755 คำ
หลังจากเดือนนอนพักผ่อนเต็มแรงมา 1 วันเต็มก็ลุกมาอาบน้ำแต่งตัว มือสวยหยิบแว่นสายตามาใส่ ก่อนจะนั่งมองตัวเองผ่านกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง
หน้าขาวซีดไม่มีสีสัน ไม่เหมือนดาวที่แต่งหน้าให้ตัวเองดูดีอยู่เสมอ
ชุดที่ใส่ก็ดูเรียบๆ ไม่เหมือนดาวที่แต่งตัวตามแฟชั่น
แม้กระทั่งเครื่องประดับเธอก็ไม่ใส่ ไม่เหมือนดาวที่ชอบใส่เสริมตัวเองจนดูดี
ก็ไม่แปลกใจนักหรอกที่พี่ขุนจะมีคนอื่น ก็เพราะเธอดูเหมือนคนไร้ชีวิตชีวา คบเป็นแฟน 2 ปีแต่งงานอยู่ด้วยกันอีก 2 ปี เธอมีเซ็กส์กับพี่ขุนไม่ถึง 5 ครั้งด้วยซ้ำ ก็คนมันทำงานมาเหนื่อยๆ ไม่มีแรงจะทำอะไร พี่ขุนพยายามเล้าโลมแล้วแต่เธอก็ไม่มีอารมณ์จนทำให้พี่ขุนหงุดหงิดอยู่บ่อยครั้ง จะต้องตื่นตี 5 ทุกวันเพื่อมาดูแม่บ้านทำอาหารให้พี่ขุน
พี่ขุนเป็นคนทานยากและไม่ชอบทานอาหารซ้ำกันในหลายๆวันจึงต้องเปลี่ยนเมนูให้ทานทุกวัน งานบ้านก็ต้องดูแลแม้ว่าจะมีแม่บ้านทำความสะอาดเธอก็ต้องตรวจความเรียบร้อยเพราะพี่ขุนแพ้ฝุ่น งานที่บริษัทก็ทำ ไหนจะต้องดูแลดาว ทำทุกอย่างขนาดนี้ยังโดนหักหลัง
ก๊อกๆ
"เดือน ตื่นรึยัง?”
“ตื่นแล้ว”
“ฉันขอเข้าไปได้ไหม?”
“ได้” เดืิอนลุกไปเปิดประตูให้อิงฟ้าเข้ามา
แต่งตัวเสร็จรึยัง?"
"ว้าว นี่อิงจะไปเดินแฟชั่นโชว์ที่ไหนเนี่ย”
"สวยแซ่บซี๊ดปากเลยปะละ สายฝอเชิดๆ" อิงฟ้าหมุนตัวให้เดือนแล้วโพสต์ท่าเซ็กซี่โชว์เดือน
"สวย สวยมาก สวยอย่างกับนางแบบเลย" อิงฟ้าเป็นคนชอบแต่งตัวมาก ไม่ว่าจะใส่ชุดอะไรก็เข้ากับรูปร่างหน้าตาหมด
“ได้พักผ่อนโอเคขึ้นบ้างไหม?”
“อือ โอเคขึ้นแล้ว”
“ถ้าโอเคขึ้นแล้ว เราออกไปข้างนอกกัน”
“ไปไหนเหรอ?”
“คาเฟ่ ฉันนอนไถ่ติ๊กต๊อกแล้วเจอรีวิวคาเฟ่เปิดใหม่ เขาบอกเจ้าของร้านกับพนักงานในร้านหล่อมาก”
“อีกแล้ว เห็นคนหล่อไม่ได้เลย”
“ไปนะเดือน ถือว่าไปจิบกาแฟทานขนมพักผ่อน”
“อือ ฉันขอแต่งหน้าแต่งตัวแป๊บหนึ่งนะ”
“โอเค”
ไม่ถึง 10 นาทีเดือนก็แต่งหน้าแต่งตัวเสร็จ อิงฟ้าอาสาขับรถพาเดือนไปคาเฟ่เพราะอยากให้เดือนเหนื่อย ไม่นานอิงฟ้าก็ขับรถมาถึงคาเฟ่
"คาเฟ่น่ารักจัง ฉันพึ่งรู้นะว่าแถวนี้มีคาเฟ่แบบนี้อยู่ด้วย"
"ฉันก็พึ่งรู้เหมือนกัน ไปๆรีบลง จะได้รีบไปดูเจ้าของร้านว่าหล่อสมคำรีวิวไหม"
"จริงๆ เลยอิงฟ้าเนี่ย"
“ธรรมดาของสาวโสด ว่าแต่ ฉันสวยเลิศยัง?” อิงฟ้าหมุนตัวให้เดือนดูอีกครั้ง
"สวยแล้ว"
“สวยก็ลงค่ะ คอแห้งอยากจิบกาแฟแล้ว”
“อือ”
เดือนลงจากรถก่อนจะยืนอ่านชื่อร้านขณะที่อิงฟ้าลงจากรถเดินเข้าไปในร้านแล้ว
"จิบคาเฟ่ (JIB CAFE) "
"เดือนๆ" อิงฟ้าเดินหน้าตาตื่นกลับมาหาเดือน
"หือ มีอะไรงั้นเหรอ? โต๊ะเต็มเหรอ?"
"เปล่าๆ ฉันหน้ามืด"
"หา!? ไม่สบายเหรอ? กลับบ้านกันไหม? เดี๋ยวฉันขับรถให้เอง" เดือนถามอิงฟ้าอย่างเป็นห่วง
"ฉันไม่ได้หน้ามืดเพราะป่วย แต่ฉันหน้ามืดเพราะพนักงานในร้านหล่อทุกคนเลย โอ้ยยย...เดือน นี่มันโฮสต์คลับไม่ใช่คาเฟ่หรอกเชื่อฉัน สูง ขาว หล่ออย่างกับนายแบบทั้งนั้นเลยอ๊าย" อิงฟ้ากระทืบเท้าอย่างชอบใจ
"แกอยากกินอะไรสั่งเลยนะ สั่งเยอะๆเลยจะได้อยู่นานๆ"
"ทานเยอะเดี๋ยวก็เจ็บท้องหรอก"
“จะเจ็บท้องหรือท้องเสียยอมหมดแล้วตอนนี้ ฉันจะนั่งจนกว่าคาเฟ่จะปิดเลย ไปๆ รีบไปสั่งจะได้หาที่นั่งกัน" อิงฟ้าจูงมือเดือนเข้าไปในร้าน
"สวัสดีครับ จิบคาเฟ่ยินดีต้อนรับครับคุณลูกค้า"
เปิดประตูเดินเข้าไปในร้านปุ๊บพนักงานก็เดินมาต้อนรับเลย
"หล่อเนอะ" อิงฟ้ากระซิบพูดกับเดือนเสียงเบา
"อือ"
"ไม่ทราบว่าลูกค้าต้องการนั่งโซนในสวนหรือว่าโซนห้องแอร์ครับ?"
"โซนในสวนค่ะ"
"ได้ครับ เชิญทางนี้ครับ"
อิงฟ้ากับเดือนเดินตามพนักงานมานั่งที่โดมไม้ไผ่โซนสวนที่มีน้ำตกกับบ่อปลาคาร์ฟอยู่ข้างๆ
"เมนูครับคุณลูกค้า" พนักงานยื่นไอแพดมาให้อิงฟ้าเลือกเมนู เดือนมองอิงฟ้าที่กดสั่งเครื่องดื่มกับของหวานมาเยอะมาก ที่บอกว่าจะอยู่จนคาเฟ่ปิดพูดจริงๆ เหรอเนี่ย
"อะเดือนสั่ง" อิงฟ้ายื่นไอแพดให้เดือน
"เอ่อ ฉันไม่สั่งเพิ่มแล้ว ที่แกสั่งมาฉันว่าน่าจะทานไม่หมด"
"เอ้า! ได้ไงอะ สั่งเลย อยากกินอะไรสั่งเลย ฉันเลี้ยงเอง"
"ถ้าแกทานไม่หมดฉันก็ต้องทานอยู่ดี" เป็นแบบนี้มาตลอด อิงฟ้าชอบสั่งมาชิมไม่ได้สั่งมาทานเพราะกลัวอ้วน แน่นอนว่าคนที่ต้องเคลียร์แต่ละเมนูคือเธอ อ้วนลงพุงหมดแล้วเนี่ย
"งั้นเอาแค่นี้ค่ะ" อิงฟ้ายื่นไอแพอคืนพนักงาน
"ครับคุณลูกค้า ถ้าคุณลูกค้าต้องการอะไรสั่งอะไรเพิ่มเติมหรือว่าต้องการเช็กบิลลูกสามารถกดปุ่มแจ้งผ่านลำโพงฝั่งซ้ายมือได้เลยนะครับ"
"ค่ะ"
"หล่อเนอะพนักงานที่นี่"
"อืม^^" พนักงานในร้านหล่ออย่างที่อิงฟ้าบอกจริงๆ
.
.
.
หลังร้านจิบคาเฟ่
"ไงมึง เดินหน้ายุ่งมาเลยนะ"
"วันนี้วันเหี้ยอะไรไม่รู้รถติดฉิบหายเลย หิวข้าวก็หิว ร้านมีไรให้แดกบ้างวะ?"
"กาแฟแดกไหม?"
"คxย กูหมายถึงข้าวไอ้เหี้ยพีค"
"เอ้าเหรอ กูนึกว่าอยากแดกกาแฟซะอีกก็เห็นเสนอหน้ามาร้านกาแฟ"
"ไอ้เหี้ยนี่นะ"
"พวกมึงจะทะเลาะกันทำห่าอะไรเนี่ย โตจนเป็นควายกันหมดละ มึงมาก็ดีละไอ้วิณณ์ เอาเค้กกับเครื่องดื่มไปเสิร์ฟโดม 4 โซนสวนดิ"
"มาถึงก็ใช้กูเลยเหรอ?"
"ก็ตอนนี้ไม่มีใครว่าง วันนี้ลูกค้าที่ร้านเยอะ รีบไปเดี๋ยวลูกค้ารอนาน"
"เออๆ แม่ง! เรียนก็ปวดหัว ขับรถรถก็ติด มาที่ร้านหวังจะได้แดกข้าวก็ไม่ได้แดกยังจะมาโดนใช้อีก วันเหี้ยอะไรวะ"
"กูให้แม่บ้านทำราดหน้าไว้ เอาออเดอร์ไปเสิร์ฟให้ลูกค้าค่อยกลับมาแดก"
"เออ"
"ยังหนุ่มยังแน่นอยู่แท้ๆ ขี้บ่นเป็นคนแก่เลยไอ้เหี้ยนี่" พีคว่าตามหลังวิณณ์
"วันนี้มันคงจะเรียนหนักมั้ง ช่างมันเถอะ แค่มันโผล่หัวมาช่วยพวกเราก็บุญโขแล้ว" กรีนพูด
"ก็ลองไม่มาดิ กูจะหักเงินเดือนมัน อย่าคิดว่าเป็นหุ้นส่วนคาเฟ่แล้วจะผยองเด้อ"
.
.
.
"อิง ฉันปวดฉี่อะ ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะ"
"อืมๆ รีบไปรีบมานะ ของที่สั่งไปน่าจะใกล้มาเสิร์ฟแล้ว"
"อือ"
เดือนเดินไปเข้าห้องน้ำขณะที่วิณณ์เดินเอาเครื่องดื่มกับเค้กที่สั่งมาเสิร์ฟที่โต๊ะ
"ห้องน้ำอยู่ที่ไหนนะ" เดือนหันมองซ้ายขวาเพื่อหาทางไปห้องน้ำ
"หาอะไรอยู่เหรอครับคุณลูกค้า?"
"อุ๊ย!" เดือนสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มหนาดังขึ้นจากด้านหลัง หันมองก็พบว่าเป็นเด็กเสิร์ฟของร้าน
"เอ่อ...หาห้องน้ำน่ะค่ะ"
"อ๋อ ลูกค้าเดินตรงไป 50 เมตรแล้วเลี้ยวขวาก็เจอครับ"
"อ่า ขอบคุณค่ะ" เดือนก้มหัวให้อย่างขอบคุณก่อนจะเดินไปห้องน้ำตามที่เด็กเสิร์ฟบอก
จริงๆเขามีป้ายบอกทางไปห้องน้ำนะแต่ไม่ได้สังเกตเอง ปวดฉี่จนรนไปหมด
หลังจากที่ทำธุระเสร็จเดือนก็ออกมาล้างมือเป็นจังหวะเดียวกับร่างสูงที่เดินผ่านประตูห้องน้ำพอดี ดวงตาสวยใต้กรอบแว่นสายมองร่างสูงที่อยู่ในชุดนักศึกษาผ่านกระจกบานใหญ่ ก่อนจะหลุบตามองมือหนาที่กำลังหยิบบุหรี่ไฟฟ้าออกมาจากกระเป๋ากางเกง
"สูบบุหรี่ในที่สาธารณะไม่ดีนะคะ"
มือหนาที่กำลังถือบุหรี่ไฟฟ้าชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงพูดดังมาจากด้านหลัง นึกว่าไม่มีคนอยู่ คนตัวสูงหันมองเจ้าของเสียงหวาน
"คุณพูดกับใครครับ?"
"พี่พูดกับเรานั่นแหละค่ะ ป้ายเขาก็ติดอยู่ว่าห้ามสูบบุหรี่โซนห้องน้ำ มองไม่เห็นเหรอคะ?" เดือนชี้นิ้วไปที่ป้ายห้ามสูบบุหรี่หน้าห้องน้ำให้ดู
"เห็นครับ แต่ผมไม่สนใจมีไรปะครับ?" ร่างสูงพูดหน้านิ่ง
"สนหน่อยก็ดีค่ะ เพราะบุหรี่ไฟฟ้าที่เราถือไม่ได้มีโทษแต่กับตัวเองแต่มันมีโทษกับคนอื่นด้วย มันเสี่ยงต่อการเป็นมะเร็งปอดค่ะ เราอายุยังน้อยควรจะรักษาสุขภาพหน่อยนะคะ จะได้อยู่กับครอบครัวหรือคนที่รักไปนานๆ"
"ผมไม่ได้มีคนที่รักอยากอยู่ด้วยแล้ว ไม่รู้จะดูแลตัวเองไปทำไม"
"..."
"แต่ก็ขอบคุณก็แล้วกันครับที่เป็นห่วง" ดวงตาคมจ้องหน้าเดือน จ้องนานจนเดือนอึดอัดจนต้องหันหน้าไปทางอื่น
"พี่ขอตัวก่อนนะคะ พอดีเพื่อนพี่รออยู่"
"คุณนั่งโซนไหนโต๊ะไหนเหรอ?" ไม่ได้เรียกคนตรงหน้าว่าพี่ เพราะเห็นใบหน้าสวยใต้กรอบแว่นอ่อนเยาว์คิดว่าน่าจะอายุไล่เลี่ยกันไม่มากนัก
"โต๊ะ 4 โซนโดมค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ?"
"อ่า ไม่มีอะไรครับ แค่ถามเฉยๆ ยังไงก็ขอบคุณที่เตือนสติผม" พูดพร้อมกับเก็บบุหรี่ไฟฟ้าใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม
"ไม่เป็นไรค่ะ แต่ถ้าเลิกได้ พี่ว่าน้องควรเลิกนะคะ เพื่อสุขภาพของตัวน้องเอง”
ร่างสูงไม่ได้ตอบกลับอะไรไป มองแผ่นหลังเล็กเดินหายไปจนลับสายตา ริมฝีปากหนายกยิ้มที่มุมปากก่อนจะหยิบบุหรี่ไฟฟ้าจากกระเป๋ากางเกงขึ้นแล้วโยนทิ้งถังขยะ
ไม่รู้ว่าทำไมต้องโยนทิ้งเหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะคำพูดของเธอด้วยมั้ง ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่กลับมายืนดุเขา สั่งสอนเขาเหมือนเป็นห่วง เอาจริงๆนะ น้ำเสียงโทนที่เธอใช้พูดกับเขาเมื่อกี้น่ะ
โทนเดียวกับแม่เวลาสอนเขาเลย
- ผู้เขียน
