So Sorry | อีเกี๊ยวเด็กเสี่ย

So Sorry 03

แสงไฟหน้ารถจากรถคันนึงขับเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ฉันยกมือบังหน้าแสงไฟ ผู้ชายร่างสูงเดินลงจากรถยนต์หลังจากรถยนต์ดับสนิท รอยสักตรงแขนด้านซ้ายมันทำให้ฉันจำเขาได้ดีว่าเป็นใคร

"เสี่ยรันเวย์" ฉันเข้าไปสวมกอดคนตรงหน้า หลังจากที่ยืนอยู่ท่ามกลางศพลูกน้องเขาแต่แล้วฉันกลับถูกผลักออกให้ถอยห่างจากตัวเขา

"เกิดอะไรขึ้นกับลูกน้องกู!" เสียงเข้มบนใบหน้าเรียบนิ่งใช้สายตาข่มขู่ฉัน

"ฉันไม่รู้ ฉันจำได้แค่ว่ามีคนมาปาดหน้ารถแล้วกระหน่ำยิง"

"แล้วทำไมมึงถึงรอดมาได้ละเกี๊ยว!" เขาตรู่เข้ามาบีบต้นแขนสองข้างฉัน ฝ่ามือใหญ่บีบเค้นต้นแขนด้วยความแรงทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ

"ฉะ ฉันเจ็บ ปล่อยฉันเดียวนี้นะ" ฉันพยายามแกะมือเขาให้ปล่อยจากต้นแขนแต่ดูเหมือนฉันยิ่งจะแกะมากเท่าไหร่เขายิ่งบีบต้นแขนฉันแรงมากขึ้น เขาดึงต้นแขนฉันไปที่รถก่อนจะผลักให้ฉันเข้าไปนั่ง

"พวกมึงรู้ใช่ไหมต้องจัดการยังไง" สิ้นสุดคำสั่งของเขา รถยนต์เคลื่อนตัวจากจุดเกิดเหตุระหว่างสองข้างทางเป็นป่าทึบจนมืดสนิท ไม่นานรถยนต์ถูกจอดตรงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่รอบๆตัวคฤหาสน์มีการ์ดนับหลายสิบคนยืนประจำการแต่ละจุด ในป่าทึบแบบนี้ยังมีคนมาสร้างคฤหาสน์อยู่อีกงั้นหรอ

"ถ้ามึงอยากมีชีวิตรอดออกไป กูสั่งให้ทำอะไรก็ทำ!" ปืนที่บรรจุกระสุนเต็มกระบอกถูกยื้นให้ฉันจากเขา

"หะ ให้ฉันทำไม"

"หันหลังมา!" ฉันหันหลังทำตามที่เขาสั่ง เขาเหน็บปืนไว้ด้านหลังชุดของฉัน ก่อนจะถอดเสื้อเเจ็คเก็ตคลุมทับตัวฉันไว้อีกที

"อย่าไว้ใจใครนอกจากกู เห็นใครไม่ชอบมาพากลมึงยิงให้หมด! เข้าใจไหม!" ฉันพยักหัวตอบรับ เสี่ยรันเวย์อ้อมมาเปิดประตูให้ฉัน ฝ่ามือใหญ่โอบเอวฉันไปควงก่อนจะเดินเข้าคฤหาสน์

เสียงซุบซิบนินทราดังขึ้นทันทีที่ฉันก้าวเท้าเข้าประตู ชายวัยกลางคนที่มีลูกน้องยืนล้อมหน้าล้อมหลังเดินตรงเข้ามาหาฉันและเสี่ยรันเวย์

"ไม่เจอกันนานเลยนะไอ้หลานชาย"

"แน่นอนสิ ถ้าผมยังไม่ตายลุงคงได้เจอหน้าผมไปอีกนาน" คำพูดของเขาทำให้บรรยากาศในห้องเริ่มเงียบจนฉันได้ยินถึงเสียงหัวใจของตัวเอง

"ฮ่าๆ แกนี่มันตลกเหมือนเดิมเลยนะ ว่าแต่เด็กใหม่หรอ น่ารักดีนิ" สายตาคนตรงหน้ามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่สิ่งที่ฉันเห็นเขาไม่ได้จ้องมองบนใบหน้าฉันแต่กลับไปจ้องมองหน้าอกฉันแทน

ไอ้แก่เอ้ย.....

"เกี๊ยว ออกไปรอข้างนอก" ฉันหมุนตัวเดินออกไปยังหน้าระเบียงที่มีคนพุ่มพล่านน้อย

"ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก" ฉันชักปืนที่เสี่ยรันเวย์เหน็บไว้ข้างหลัง เล็งไปยังสุดปลายทางเดินระเบียงมีแต่ความมืดปกคลุมจนฉันมองไม่เห็น

"ใจเย็นๆก่อน เก็บปืนไว้ยิงคนอื่นแทนที่จะเป็นฉันดีกว่าไหม" คนตรงหน้าค่อยๆเดินออกมาจากความมืด แสงไฟภายในคฤหาสน์ที่ส่องผ่านกระจก ทำให้ฉันเห็นหน้าเขาได้ชัดเจนขึ้น

"คุณเองหรอ" ฉันลดปืนลงทันทีที่รู้ว่าเขาเป็นใคร

"ผู้หญิงตัวเล็กๆแบบเธอ ฉันว่าไม่เหมาะกับการถือปืนหรอกนะ" เขาจ้องมองปืนที่อยู่ในมือ ฉันยื้นปืนกระบอกนั้นให้เขา

"คุณมาทำอะไรที่นี่"

"คำถามนั้นเป็นของฉันที่ควรถามเธอ"

"คือ....." ฉันก้มหน้าไม่กล้าที่จะตอบเพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเสี่ยรันเวย์พาฉันมาที่นี้ตั้งแต่ทีแรกทำไม ฉันควรได้นอนพักหรือเที่ยวสังสรรค์กับเพื่อนหลังจากที่พึ่งสอบมิดเทอมจบแต่นี่กลับ.......

"อยากกลับบ้านไหม" ฉันเงยหน้ามองเขาทันทีที่พูดถึงบ้าน เขาจะพาฉันกลับบ้านจริงๆใช่ไหม

"อยากสิ คุณจะพาฉันกลับใช่ไหม"

"ฉันมีข้อแลกเปลี่ยน" ใบหน้ายิ้มแย้มของฉันหายไปทันทีหลังจากรู้ว่าเขามีข้อเสนอแลกเปลี่ยน แหง่อยู่แล้วสิใครมันจะเสี่ยงชีวิตมาช่วยฉันง่ายๆโดนไม่มีข้อแลกเปลี่ยน

"ข้อแลกเปลี่ยนอะไร"

"พรุ่งนี้ 8 โมงไปเจอฉันที่สวนสาธารณะ" ฉันไม่ทันเอ่ยปากตอบตกลง แผ่นหลังก็เดินหายไปในความมืด

ไม่นานนักเสียงเอะอะโว๊ยว๊ายก็ดังจนมาถึงข้างนอก ฉันเดินไปมองที่กระจกเห็นผู้ชายควงผู้หญิงร่างบางยืนชี้หน้าด่าเสี่ยรันเวย์ ฉันเลยเดินเข้าไปหาเขา

"ไม่มีปัญญาหาเมียเองหรอว่ะ" คนตรงหน้ายืนด่าทอเสี่ยรันเวย์แบบไม่ยั้ง

"ฉันนี่แหละ เมียเขาเอง!" คำพูดของฉันสะกดทุกสายตาให้หันมามอง รวมไปถึงคนที่กำลังด่าทอเมื่อเห็นหน้าฉันเขากลับเงียบผิดปกติ

"สะ สวยฉิบหาย" คนตรงหน้าเสี่ยรันเวย์จะรู้รึป่าวว่าตัวเองหลุดพูดอะไรออกมาทั้งๆที่ควงผู้หญิงคนนั้นอยู่ในอ้อมแขน

"เสี่ยค่ะ! เสี่ยพูดอะไรออกไป" ผู้หญิงข้างกายเขาเริ่มหน้ามุ้ยตีแขนอีกคนที่เอ่ยปากชมฉันแบบไม่พอใจ

"ก็มันความจริงไหมละพลอย เขาสวยกว่าเธออีกนะ!" เขาถกเถียงกันอยู่พักใหญ่ๆ ฉันได้เพียงแต่ยืนกอดอกมอง ผู้หญิงคนนั้นชีวิตก็คงไม่ต่างอะไรจากฉันที่ใช้ชีวิตโดยการเป็น 'เด็กเสี่ย'

เสี่ยรันเวย์ลากฉันออกมาจากตรงนั้น ใบหน้าที่เรียบนิ่งใจจดจ่ออยู่กับอะไรสักอย่าง ฝีเท้าหยุดชะงักทันทีที่ลุงของเขาเอาคนมาล้อมฉันไว้

"จะรีบกลับไปไหนละรันเวย์"

"ทำไมผมต้องบอกลุงด้วยละในเมื่อไม่ใช่ธุระอะไรของลุง" เขาไหว่ไหล่ตัวเอง แววตาที่เริ่มดูจริงจังเหตุการ์ณแบบนี้ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองยังจะปลอดภัยอีกไหม เลยรีบเดินฝ่าวงล้อมออกมา

มือใหญ่ดึงข้อมือฉัน ฉันเลยหันไปมอง....

"ปล่อยฉันนะ" ฉันถูกดึงให้เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนอย่างไอ้แก่ตัณหากลับ

"เมียแกก็น่ารัก เซ็กซี่ ใช่ย่อยนิ!" มือเรียวเล็กกำหมัดทุบไปที่อกตั้งหลายหน คนหรือเหล็กว่ะฉันทุบจนตัวเองรู้สึกเหนื่อยก่อนจะเหลือบไปเห็นปืนที่เหน็บไว้ข้างตัวเขา

ฉันฉวยโอกาสตอนเขาหมุนตัวแล้วชักปืนที่เขาเหน็บ เล็งตรงไปยังหัวของเขา

"ถอยให้ห่างจากตัวฉัน!" ปืนนับหลายกระบอกเล็งมาที่หัวฉัน เสี่ยรันเวย์ได้แต่ยืนกอดอกมองฉันถือปืนจ่อหน้าลุงของเขา นี่ไม่คิดจะช่วยฉันหน่อยรึไง

"วางปืนลงเถอะ เธอกล้ายิงฉันรึไง มองรอบๆสิปืน3กระบอกพร้อมเป่าหัวเธอได้ทุกเมื่อเลยนะ" ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ มันก็จริงอย่างที่เขาพูด

"แต่ถ้าแลกกับการที่ไอ้แก่อย่างแกโดนลูกกระสุนจากปืนในมือฉัน ฉันก็ยอม"

"ไอ้หลานรัก แกอยากสูญเสียคนที่แกรักไปต่อหน้าอีกคนงั้นหรอ" คำพูดของเขาทำให้เสี่ยรันเวย์ที่ยืนกอดอกชะงักไปสักพัก ใบหน้าจากเข้มดุดันกลับเป็นใบหน้าที่เริ่มมีความเศร้าซ่อนปนอยู่ภายในลึกๆ

"พอเถอะเกี๊ยว!" ปืนที่ฉันถือ เสี่ยรันเวย์กลับดึงมันออกจากมือฉันไป

"พวกมึงเอาเกี๊ยวกลับไปก่อนเดี๋ยวกูตามไปทีหลัง!" ฉันถูกลูกน้องเขาดันหลังให้เดินไปที่รถยนต์ ฉันแทบจะไม่ได้หันหลังกลับไปมอง ด้วยความที่ส่วนสูงของลูกน้องเขาบังฉันเกือบจนมิด

กลับมาที่คอนโด ฉันนั่งเหม่อลอยตลอดจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวหรือนี่จะเป็นอาการเป็นห่วงที่ฉันมีต่อเขา คงไม่มีทางฉันจะไปเป็นห่วงเขาทำไมกันในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย

TAME 07 : 00 A.M.

ฉันสะดุ้งตื่นเสียงฟ้าร้อง น้ำฝนที่ลงบนกระจกห้องปิดบังจนแทบจะมองไม่เห็นแสงของพระอาทิตย์ คอที่แห้งเหือดทำให้ฉันลุกจากเตียงนอนไปหาน้ำดื่ม

สายตาที่ไม่ควรมองฉันดันกลับเหลือบไปเห็น ประตูห้องนอนอีกฝั่งที่ปิดไม่สนิท ชายหญิงที่นอนกอดกันอยู่บนเตียงโดยมีผ้าห่มคลุมตัวไว้ ฉันแทบจะไม่ต้องเดาเลยว่าผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงเขาเป็นใคร ฉันเลือกที่จะทำเป็นปล่อยผ่าน ตามที่ตกลงกันไว้เขาจะทำอะไรมันก็เรื่องของเขาฉันไม่มีสิทธก้าวกายอะไรทั้งนั้น

เมื่อถึงเวลาตามที่กำหนด ฉันถือหยิบร่มติดตัวไปด้วยเพราะไม่แน่ใจว่าฝนมันจะหยุดตกเมื่อไหร่ ฉันเดินกางร่มไปยังสวนสาธารณะถึงแม้มันจะไกลแต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกเพราะฉันขับรถไม่เป็น ฝนตกแบบนี้รถติดเป็นแถวแน่

"ขอโทษที่ฉันมาช้านะ" ฉันยืนมองแผ่นหลังที่กางร่มยืนรอฉัน เขาหุบร่มของตัวเองแล้ววิ่งเข้ามาอยู่ในร่มคันเดียวกันกับฉัน

"มาช้าก็ดีกว่าเธอไม่มา" รอยยิ้มบนใบหน้าเขายิงตรงเข้าสู่หัวใจฉัน เสียงหัวใจที่เต้นตึกตักเขาถึงกลับมองหน้าฉันแล้วอมยิ้มไว้