แผนลวง
1348 คำ
เรเน่นั่งทำใจในห้องน้ำนานมาก…นานมากจริงๆ…
จนเธอรู้สึกว่าอากาศในยามกลางคืนมันช่างเย็นจนเกินกว่าที่เธอจะทนไหว…เรเน่จึงพาตัวเองเข้ามาในห้อง…
เสียงหายใจที่สม่ำเสมอของท่านราฟดังขึ้นมา…โชคดีที่เขานั้นนอนหลับไปแล้ว…
เรเน่เดินไปหาราฟที่กำลังหลับอยู่เธอนั่งที่พื้นอย่างเบาที่สุด…เพื่อมองหน้าเขา..
เขาที่เป็นเมนของเธอ..เป็นตัวร้ายสุดหล่อแสนจะโดนใจ..
เธอที่เฝ้าฝันถึงเป็นร้อยเป็นพันครั้ง…ว่าจะได้เจอหน้าเขา…
ในตอนนี้เขามาอยู่ต่อหน้าเธอแล้ว…เธอยกมือขึ้นมาแตะที่แก้มของเขาเบาๆ
ผิวของเขาเนียนนุ่ม…เมื่อยามสัมผัส…ใบหน้าที่แสนเย็นชายังคงหลับสนิท
เรเน่ยกยิ้ม…ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปนอนที่เตียง…เตียงที่เต็มไปด้วยกลิ่นของเขา..เธอดึงผ้าห่มมากอดด้วยท่าทางดีใจ…
ราฟลืมตาขึ้นมามองเรเน่ที่กำลังดมกลิ่น..ตามหมอน..และผ้าห่ม…เธอกอดหมอนและผ้าห่มด้วยอาการมีความสุข….
เขาพยายามบังคับให้ตัวเองข่มตาลงทว่าก็ไม่สามจะละสายตาจากเธอได้เลย….เรื่องที่เธอชอบเขานั้นมัน…เหมือนว่าเธอจะไม่ได้โกหก…
สายตาที่เธอมองเขา…มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่มากล้นจริงๆ…
แต่เขาไม่ได้รักเธอ…เขาพึงจะได้รู้จักเธอเท่านั้น..จะรักกันได้ยังไง..
เสียงตีระฆังเตือนภัยดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของหมู่บ้าน ราฟลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“เกิด…อะไรขึ้นคะ?”
ราฟถอนหายใจ..
“มีปีศาจอาละวาดแถวๆ นี้นะสิ…เจ้าอยู่ในห้องนี้..ห้ามออกไปไหน!!…”
ราฟรีบหยิบชุดขึ้นมาเปลี่ยนหลังฉากกั้น…เขาแต่งตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งออกไปด้านนอก…
เรเน่ลุกขึ้นเธอมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง..มีเปลวไฟคล้ายไฟไหม้อยู่ตรงภูเขาอีกสองลูกถัดไป
พร้อมกับเสียงกรีดร้องของใครบางคน..
น่ามันออกน่ากลัวสำหรับเธอมากๆ…เธอไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าปีศาจมาก่อน…แต่ก็ไม่ได้อยากจะเห็นสักเท่าไหร่…
เธอนั่งลงบนเตียงแล้วล้มตัวลงนอนลง
วันนี้เกิดเรื่องราวมากมายขึ้น…ป่านนี้ท่านพ่อของเธอ..หมายถึงท่านดยุคอาฟเฟอร์คงจะส่งคนตามหาเธอแทบพลิกแผ่นดินแล้ว…
เรเน่ไม่ได้คาดหวัง
ว่าจะได้อยู่ที่นี่นาน..เพราะหากว่าไม่ใช่ท่านพ่อก็คงเป็นคาลอสที่มาพาเธอไปก่อน…
หมู่บ้านนี้ถึงจะชื่อว่าเป็นกองโจรภูเขาแต่ทุกคนก็ใจดีมากๆ เลย…หน้าตาที่น่ากลัวไม่ได้บอกเลยว่านิสัยของพวกเขานั้นจะไม่ดีตาม…
แล้วพวกเขาก็ชอบอาหารที่เธอเป็นคนทำมากๆ..
“เหมี๊ยว!!!…เหมียว…”
หื้อ..เสียงแมวงั้นเหรอ? ..
เรเน่มองที่หน้าต่างก็เห็นแมวตัวสีขาวอวบอ้วนตัวหนึ่ง….เธอรีบเปิดประตูเพื่อออกไปจับเจ้าแมวน้อยแสนน่ารัก…
ทว่ามันกลับวิ่งหนีเธอไปเรื่อยๆ…เรเน่รีบวิ่งเข้าไปหามันจนเธอกระโดดลงไปตะครุบมันเอาไว้!!
“จับได้แล้ว!!..”
เรเน่ยกยิ้มอย่างดีใจ…เธอโอบกอดเจ้าแมวน้อยตัวนั้นขึ้นมาแนบอก…
“ดูท่าทางว่าเจ้าจะชอบมันมาก….”
เธอตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นราฟาเอลยืนมองเธออยู่…เขาดีดนิ้ว แมวในอ้อมกอดของเธอก็หายไปทันที…
กว่าจะล่วงรู้ถึงอันตรายที่อยู่ตรงหน้า…มันก็ช้าไปเสียแล้ว เธอกำลังจะวิ่งหนีแต่ชายผู้นั้นกระโดดมาทีเดียวก็ถึงตัวเธอ
“หวังอย่างยิ่งว่าเจ้าจะรู้ถึงธรรมเนียมปฏิบัติของที่นี่…เจ้าออกมาจากห้องของราฟแล้ว…เช่นนั้นเจ้าก็สามารถมาอุ่นเตียงให้ข้าได้แล้วสิ…”
เขาแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนจะดีดนิ้วพาเธอเข้าไปในห้องของเขา
“นะ..นักเวทย์งั้นหรือคะ? ..”
“ผิดแล้ว…นักบุญต่างหาก…”
นักบุญอะไรจะสารเลวถึงเพียงนี้!!
“ที่รัก…ใบหน้าของเจ้ามันกำลังบอกทุกสิ่งที่เจ้าคิดนะ…”
ราฟาเอลก้มลงกัดเบาๆ ที่ซอกคอของเธอ..
“จิ๊!…ไม่ชอบเลยร่างกายของเจ้ามีแต่กลิ่นของเขาเต็มไปหมด…”
เขาผลักเธอให้นอนลงบนเตียงขนาดใหญ่…
“วางใจข้าได้ร่ายเวทมนตร์เอาไว้แล้ว…ต่อให้เจ้ากรีดร้องดังแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยินหรอก…”
“….ข้าไม่ได้ชอบท่านสักหน่อย!!…”
“ชู่ว…เรื่องแบบนี้เราไม่ต้องชอบกันก็ได้สาวน้อย…แค่มีความสุขก็พอแล้ว…เราแค่มาช่วยกันทำให้มันมีความสุข…”
เรเน่ยกมือขึ้นมากระชับเสื้อคลุมอาบน้ำเอาไว้แน่น
“ข้าไม่มีความสุขแน่นอน…หากท่านราฟกลับมาจะต้องเป็นเรื่องแน่นอน….”
ราฟาเอลยกมือขึ้นมากระตุกเชือกที่มัดชุดคลุมอาบน้ำออก…
“เขาไม่กลับมาง่ายๆ หรอกน่า….กว่าจะปราบปีศาจพวกนี้เสร็จคงจะเป็นรุ่งสาง…”
“ท่านควรจะไปช่วยพวกเขาไม่ใช่หรือคะ…ท่านเป็นนักบุญนี่นา!!…”
“ที่รัก…ข้าเป็นคนเรียกปีศาจพวกนั้นออกมาข้าจะไปช่วยพวกเขาเพื่ออะไร!!…”
อย่าบอกนะว่านี่คือแผนการของเขาทั้งหมด…ชายเบื้องหน้าของเธอนั้นช่างร้ายกาจซะเหลือเกิน!!
“เจ้าชื่ออะไร? …”
“….เหตุใดข้าต้องบอกท่าน.!!!”
“ที่รัก…ข้ากำลังพยายามสงบสติอารมณ์อย่างมากที่ไม่ถ่างขาเจ้าออกแล้วยัดตัวตนของข้าเข้าไป…อย่าได้ยั่วโมโหข้าอีกเลย….”
เรเน่หายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะมองไปทางอื่นที่ไม่ใช่ใบหน้าของเขา
“เรเน่..อาฟเฟอร์…”
“หื้ม..ตระกลูอาฟเฟอร์นี่เอง…”
“เช่นนั้นท่าน….ควรจะปล่อยข้าไป….”
ราฟาเอลแสยะยิ้ม…เธอในตอนนี้ช่างงดงามจริงๆ…ดูน่ารักราวกับลูกแมวตัวเล็กๆ
“เอาอย่างนี้ดีไหมเรเน่…ข้าจะให้โอกาสเจ้า…เห็นแก่ที่เจ้าทำตัวน่ารักเมื่อครู่…หากว่านับจากนี้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเจ้าไม่กล่าวคำใดออกมา…ข้าจะยอมปล่อยเจ้าไป…”
“ตะ…แต่ว่า…”
“เริ่มเกมส์แล้วที่รัก….”
ราฟาเอลเอาดึงเชือกของชุดคลุมอาบน้ำออก…เขานำมันมามัดที่ข้อมือของเรเน่…
เธอดูตกใจที่ถูกมัดข้อมือเอาไว้…
ให้ตายเธอกำลังถูกล่อลวงอยู่ใช่หรือไม่..ในคราแรกเธอคิดว่าการไม่พูดอะไรเลยมันเป็นเรื่องง่าย แต่ว่าการกระทำของเขาในตอนนี้มันออกจะ…เกินไปสักหน่อย…
เขากางขาเธอออกมา…พอถอดชุดคลุมอาบน้ำออกก็กลายเป็นว่าเธอนั้นเปลือยกายต่อหน้าเขา…
ราฟาเอลใช้นิ้วแตะที่ติ่งเสียวของเธอ…ก่อนจะเริ่มถูมันเบาๆ…
“น่าตกใจที่เจ้ายังถือครองพรหมจรรย์อยู่…หมายความว่าราฟไม่ได้แตะต้องเจ้าเลยละสิ….”
เขาใช้มืออีกข้างแหกกลีบดอกไม้ของเธอออก…
“สวยงาม…จนอยากลองชิมแล้วละสิ..อ่า..คิดไม่ผิดเลยที่เรียกปีศาจออกมา แบบนี้ค่อยคุ้มค่าเหนื่อยหน่อย…”
ราฟาเอลก้มหน้าลงไป เขาเริ่มเลียตั้งแต่ติ่งเสียวของเธอลากลงไปจนถึงปากทางเข้า…เขาดูดกลืนน้ำหวานที่ไหลเยิ้มออกมาอย่างหิวกระหาย..พร้อมกับใช้นิ้วคลึงรอบๆ
เรเน่หลับตาลง…เธอหอบหายใจแรง…
ให้ตายเถอะ!!…ถึงชาติที่แล้วเธอจะอายุสามสิบแต่เธอไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย…สำหรับเธอเรื่องอย่างว่านั้นเธอไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน!!!
สิ่งที่เขาทำในตอนนี้มันสร้างความรู้สึกแปลกใหม่กับเธอยิ่งนัก…เธอเสียวที่ท้องน้อยราวกับกำลังปวดฉี่…
เรเน่เม้มปากแน่น…เธอจะไม่ยอมส่งเสียงออกมาเด็ดขาด…เพราะเธอนั้นไม่อยากจะพ่ายแพ้ให้กับเขา
ใครจะรู้…เขาอาจจะทำมากกว่านี้กับเธอก็ได้หากว่าเธอกับเขานั้นอยู่ด้วยกันนานกว่านี้!!
- ผู้เขียน
