Chapter 02
1783 คำ
แสงแดดยามสายของวันสาดส่อง พร้อมกับการขยับพลิ้วไหวของผ้าม่านสีขาวสะอาดไปตามทิศทางแรงลมนั้นบ่งบอกว่าสภาพอากาศวันนี้ดีแค่ไหน เสียงวิหคตัวน้อยที่เกาะเกี่ยวอยู่บนต้นไม้ชั้นล่างสามารถรับรู้ได้ในโสตประสาทของคนซึ่งกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ได้เป็นอย่างดี ไม่นับรวมอาการปวดศีรษะเป็นพัก ๆ ในระหว่างที่ฟื้นขึ้นมาแล้วถูกย้ายตัวมาที่ห้องพักพิเศษของโรงพยาบาลชั้นนำตามคำบอกกล่าวของพี่เลี้ยงคนสนิท
“คุณหนู... ตื่นแล้วหรือคะ อยากทานอะไรไหมคะ”
“พี่ตะวันเหรอคะ” หญิงสาวที่สายตาหาจุดโฟกัสไม่ได้หันไปตามทิศทางของเสียงด้วยความแม่นยํา ส่ายศีรษะเล็กซึ่งเต็มไปด้วยผ้าพันแผลให้คนที่เดินเข้ามาใหม่ ขยุ้มมือเรียวลงผืนผ้าห่มของโรงพยาบาลด้วยความอึดอัดในใจเหลือคณา
ตกลงแล้วอย่างไรเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ถ้าเป็นการเข้ารับรักษา ขอจันทร์คิดว่าตัวเองก็แจ้งเรื่องนี้ให้ทุกคนทราบไปแล้วว่าจะไม่รักษาใด ๆ เนื่องจากที่เป็นอยู่ในตอนนี้มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร เธอก็แค่ตาบอด ไม่สามารถกลับไปมองเห็นปกติดั่งเดิมได้เช่นเมื่อตอนยังเด็ก และชินชากับการเป็นคนพิการไปแล้วก็เท่านั้น
“ใช่ค่ะ งั้นทานข้าวหน่อยนะคะ จะได้ทานยา ว่าแต่คุณหนูยังปวดหัวอยู่ไหมคะ”
“นิดหน่อยค่ะ แต่ทนได้ แล้วเรามาทำอะไรกันที่นี่เหรอคะ ขอจันทร์อยากกลับบ้าน พี่ตะวันก็รู้ว่าขอจันทร์ไม่อยากรักษา ช่วยพาขอจันทร์กลับบ้านทีนะคะ กลับบ้านเรากัน”
“เอ่อ... คุณหนูจำเรื่องก่อนหน้าได้ไหมคะ” แน่นอนว่าพี่เลี้ยงอย่างหล่อนนั้นมีความเครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก แต่ก็เป็นแค่คนนอกที่มีหน้าที่แค่ดูแลคุณหนูขอจันทร์ เรื่องทุกอย่างต่อจากนี้ก็ให้เป็นคนในครอบครัวเขาจัดการ ตนจะทำแค่ที่ทำได้ก็พอ
“พี่พาจันทร์บอกว่าจะมาหาค่ะ จะพาขอจันทร์ไปเดินเล่นข้างนอก ตอนนี้พี่อยู่ไหนคะ พาขอจันทร์ไปหาพี่ก็ได้ค่ะ”
“คุณหนู...”
“แล้วพี่พาจันทร์จะมากี่โมงคะ ขอจันทร์อยากไปรอพี่ค่ะ พาขอจันทร์กลับบ้านนะคะ ขอร้องล่ะค่ะ” คนที่ดวงตามืดบอดพยายามเอ่ยขอร้องกับคนสนิท แต่ได้รับเป็นเพียงความเงียบตอบกลับมา ก่อนเสียงของพี่เลี้ยงที่เล็ดลอดออกมาคล้ายกับว่ากำลังกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้อยู่ทำเธอตกใจขึ้นไปอีก “พี่ตะวัน ร้องไห้เหรอคะ”
“ขอโทษค่ะคุณหนู พี่จัดจานเสร็จแล้วนะคะ จะทานเลยไหม อีกเดี๋ยวคุณหมอคงจะเข้ามาตรวจอาการเพิ่มค่ะ”
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ ทำไมทุกคนถึงไม่พูด จะปิดบังขอจันทร์ไปทำไม”
“บอกคุณหนูของเธอไปสิ ว่าเป็นตัวเองที่ทำพี่สาวเกือบตาย ตอนนี้ก็นอนเป็นผักไม่ได้สติอยู่”
คนที่ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยของบุคคลที่เข้ามาใหม่นิ่งไปราวกับกำลังไม่เชื่อหู ทั้งคนอย่างเพลิงกัลป์ก็คงจะไม่เอาเรื่องดังกล่าวมาล้อเล่นกับเธอ ตกลงแล้วเรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่ ที่พี่สาวมาหาตนเองไม่ได้เป็นเพราะแบบนี้หรือ แต่ขอจันทร์ไปทำอะไรพาจันทร์ถึงได้เป็นแบบที่คนรักของอีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงทิ่มแทง
“พี่เพลิงพูดอะไรคะ...”
“ความจำเสื่อมหรือตอแหลอยู่กันแน่วะ!”
“รบกวนคุณเพลิงกัลป์ให้เกียรติคุณหนูด้วยค่ะ” แม้ว่าจะหวาดกลัวหรือเกรงขามบุคคลตรงหน้ามากเท่าใดทว่าก็ไม่อาจจะให้ใครมาพูดจากับคุณหนูของหล่อนได้ถึงเพียงนี้ ใช่อยู่ว่าเพลิงกัลป์คงจะโกรธเคืองที่คุณหนูทำให้แฟนสาวของตนเองต้องนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา
แต่ในเมื่อไม่ทราบต้นสายปลายเหตุที่แน่ชัดก็ควรจะเสาะหาความจริงก่อนจะมาด่วนสรุปทุกอย่างเอาเอง ทั้งทุกอย่างมันก็โยงไปทางอุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากจะให้เกิด ยิ่งกับคุณหนูของหล่อนที่มองไม่เห็นแล้วมันสมควรจะมาโวยวายในสถานที่เช่นนี้หรือ
“ให้เกียรติเหรอ ให้แล้วพาจันทร์จะฟื้นขึ้นมาไหม ถ้าไม่ก็หุบปาก ไม่ต้องมาอวดดีสั่งสอนฉัน”
“อย่ามาว่าพี่ตะวันนะคะ! เพราะพี่เพลิงเองก็ทำไม่ถูก”
“ฆาตกรอย่างเธอมีสิทธิ์อะไรมาขึ้นเสียงใส่ฉัน ลองเป็นพี่เลี้ยงคนโปรดของเธอโดนรถชนแล้วอาการโคม่าไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลยดูไหมขอจันทร์ แบบนั้นเธอจะไม่โกรธหรือโทษคนที่มันทำเหรอวะ ว่ายังไง ตอบฉันมา!”
“ขอจันทร์ไม่ได้ทำ ฮึก... พี่มันบ้าไปแล้ว” เธอส่ายศีรษะปฏิเสธในสิ่งที่เขาพูดออกมา ทั้งยังโดนกล่าวหาว่าเป็นฆาตกรโดยที่ไม่รู้รายละเอียดอะไรเลย รวมถึงนึกห่วงผู้เป็นพี่สาวจนไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีก
“เธอทำ! วันนั้นเธอออกจากบ้านไปกับพาจันทร์ แล้วจอดรถทะเลาะกัน ทำไมเหรอขอจันทร์ มันเป็นเรื่องอะไร ทำไมเธอถึงได้กล้าทำกับพี่สาวตัวเองขนาดนั้น เธอผลักพาจันทร์ออกถนนจนโดนรถชนอย่างจัง ส่วนตัวเองก็แค่โดนรถเฉี่ยวเสียหลักล้มหัวกระแทกมานิดหน่อย แต่ต้องแกล้งทำเป็นความจำเสื่อมเพื่อหนีความผิดเลยเหรอวะ โคตรหน้าไม่อาย! แล้วก็อย่าคิดว่าตาบอดแล้วจะหนีจากความผิดครั้งนี้ไปได้ ฉันจะลากคอทั้งเธอและไอ้คนขับรถเฮงซวยนั่นมารับผิดเอง ถ้ากฎหมายทำอะไรเธอไม่ได้ ก็ฉันนี่แหละขอจันทร์ ฉันจะทำให้ชีวิตเธอได้รู้ซึ้งความเจ็บปวดในครั้งนี้ไปจนตาย”
“ขะ...ขอจันทร์ไม่ได้ทำค่ะ ขอจันทร์ไม่ได้ทำพี่”
เสียงกรีดร้องของหญิงสาวพิการทางสายตาดังลั่นไปทั่วบริเวณจนหมอและพยาบาลต้องรีบวิ่งวุ่นเข้าไปควบคุมสถานการณ์ พร้อมทั้งเชิญบุคคลที่สร้างปัญหาให้คนไข้เกือบจะมีภาวะช็อกให้ออกไปจากห้อง นั่นทำเอาเพลิงกัลป์หัวเสียอยู่ไม่น้อยยามไม่สามารถคาดคั้นเอาอะไรจากคนที่ทำผิดได้ แต่ก่อนที่เขาจะเดินผ่านมุมที่ก่อนจะถึงห้องพักผู้ป่วยพิเศษนั้นส่งผลให้ชายหนุ่มเลือกที่จะหยุดฟังบทสนทนาดังกล่าวอย่างเงียบ ๆ
“คุณแม่ได้ยินหรือเปล่า เสียงนังพี่ตาบอดนั่นกรี๊ดลั่นโรงพยาบาลเลย แบบนี้เราไม่ต้องเข้าไปเยี่ยมแล้วมั้งคะ”
“แกอย่าไปว่าพี่ยัยโรส ก็รู้ว่าพี่เขาเป็นคนอารมณ์ร้ายแบบนี้ตั้งแต่มองไม่เห็น น่าสงสารออก แต่แม่ไม่คิดว่าคุณหนูขอจันทร์จะกล้าทำถึงขั้นนี้ ก็อย่างว่า ไปหลงรักแฟนพี่สาวตัวเองเข้า แต่กะจะฆ่าพี่สาวให้ตายเลยเหรอ ทำกันได้ลงคอทั้งที่เป็นสายเลือดเดียวกันแท้ ๆ แล้วแกยิ่งเป็นลูกเมียน้อยแบบฉันอีกยัยโรส ทางที่ดีอย่าไปยุ่งวุ่นวายกับพี่เขาเลยนะ อยู่ให้ห่างเป็นดีที่สุด”
“หนูรู้แล้วค่ะ งั้นกลับก่อนนะคะ วันนี้หมอคงจะไม่ให้เข้าเยี่ยมแล้วมั้ง”
“อือ อย่ากลับบ้านดึกล่ะ เดี๋ยวคุณพ่อเขาเป็นห่วง...” หล่อนหน้าซีดเผือดขึ้นมาทันทีเมื่อมองตามหลังลูกสาวคนสวยเดินออกไปไกลแล้วหันมาพบเข้ากับเพลิงกัลป์พอดี ก่อนจะรีบเสแสร้งทำเป็นปั้นยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่ตัวเองนินทาคนในครอบครัวเมื่อครู่ “ต้าย คุณเพลิงก็มาเยี่ยมขอจันทร์เหมือนกันเหรอคะ”
“หลบไป อย่ามาเกะกะ” เขากล่าวเพียงเท่านั้น ก่อนจะก้าวยาว ๆ เดินผ่านหล่อนไปโดยที่ไม่ได้ทักทายกลับ เดิมทีเพลิงกัลป์ก็ไม่ค่อยจะชอบหน้าภรรยาใหม่และลูกติดของว่าที่พ่อตาอยู่แล้ว เนื่องจากมีส่วนที่ทำให้มารดาของฝาแฝดเลือกจบชีวิตลง ทว่าข้อมูลที่ได้ยินมาเมื่อสักครู่นั้นกำลังทำให้ชายหนุ่มว้าวุ่นอยู่ในใจ ทั้งยังมีความแค้นเคืองขอจันทร์เพิ่มขึ้นไปอีกหากทุกอย่างเป็นความจริง
หลงรักแฟนพี่สาวตัวเองเข้า นั่นก็หมายถึงเพลิงกัลป์ไม่ใช่หรือ
“มึงเป็นบ้าไปแล้วเหรอวะเพลิง แค่น้องต้องมาตาบอดก็น่าสงสารมากพอแล้วนะ แล้วเรื่องมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้ น้องคงไม่ได้ตั้งใจหรอก” ราชันที่ตามหาเพื่อนสนิทอยู่นานรีบเอ่ยเตือนสติ เพราะได้ทราบเรื่องที่เพลิงกัลป์ขึ้นไปหาเรื่องคนป่วยถึงบนตึกมาแล้ว แน่นอนว่าเขาเองก็มีความเสียใจในเรื่องของพาจันทร์ที่อาจจะมีสิทธิ์เป็นเจ้าหญิงนิทราไม่ฟื้นไปตลอดชีวิต แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อสถานที่เกิดเหตุไม่มีกล้องอยู่เลย ซ้ำพยานปากก็ไปในทิศทางเดียวกันว่ารถขับไม่ระวัง
“แล้วมันมีหลักฐานมายืนยันอะไรได้ไหมว่าเป็นแค่อุบัติเหตุ”
“แล้วจะให้ทำยังไงก็ในเมื่อขอจันทร์ตาบอด เขาไม่รู้ว่าจะมีรถผ่านมา แถมยังล้มหัวกระแทก เป็นไปได้ว่าน้องอาจจะความจำหายไปบางส่วนจริง ๆ”
“ละยังไงวะ ก็รู้ว่าตรงนั้นมันเป็นถนน ทำไมทุกคนถึงมีข้ออ้างไปหมด แล้วคนที่นอนไม่ฟื้นแบบแฟนกูทำอะไรได้บ้าง ทั้งที่พาจันทร์ก็รักน้องสาวตัวเองขนาดนั้น” ชายหนุ่มหลั่งน้ำตาออกมากลางลานจอดรถในที่สุด กับอีแค่เรื่องรถที่ชนแฟนสาวของตัวเองไม่ใช่ปัญหาที่เขาจะลากคอคนผิดมาลงโทษไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายมีอาการเมาแล้วขับร่วมด้วย แต่พาจันทร์ที่เพียงแค่หวังดีกับน้องสาวตัวเองอีกฝ่ายจำเป็นต้องโมโหจนเกิดเรื่องร้ายแรงเลยหรือ
“มึงใจเย็น ๆ ก่อนเพลิง ค่อย ๆ คิด”
“กูตัดสินใจแล้ว”
“หมายถึงยังไง”
“จนกว่าจะมีปาฏิหาริย์อีกครั้ง กูจะเหนี่ยวรั้งขอจันทร์เอาไว้กับตัวเอง ให้พบเจอในสิ่งที่กูรู้สึกอยู่ทุกวัน”
“ไอ้เพลิง... มึงอย่าเป็นหมาบ้าได้ไหมวะ”
“ไม่มีพาจันทร์ ยังไงสถานการณ์ธุรกิจบ้านนั้นก็ต้องมีคนประคับประคองต่อ แล้วมึงคิดว่าตาแก่นั่นจะส่งลูกสาวคนไหนมาให้กูล่ะราชัน”
TBC.
- ผู้เขียน
