It's Yours 👑 ถ่างขาออกกว้างๆ
1744 คำ
"อื้อ..." ไม่รู้ว่าฉันเป็นลมไปนานแค่ไหน แต่พอรู้สึกตัวภาพเหตุการณ์ก่อนหน้าก็ทำให้ฉันทะลึ่งตัวลุกพรวดขึ้นทันที
"พ่อ แม่!"
"ฟื้นแล้วเหรอครีม เป็นยังไงบ้าง" พอหันไปตามเสียงเรียกก็พบว่าเป็นคุณเพชรที่กำลังปรี่เข้ามาหาฉันด้วยสีหน้ากังวล
ก่อนหน้าที่ฉันเป็นลมไปน่าจะได้คุณเพชรนี่แหละช่วยเอาไว้ ไม่อย่างนั้นคิดว่าหัวคงฟาดพื้นไปแล้วแน่ๆ
"หนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยเอาไว้ แต่ตอนนี้หนู..."
ฉันเอ่ยอย่างลุกลีลุกลน รีบหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงโต๊ะกระจกขึ้นมากดโทรออกหาพ่อแม่อย่างรวดเร็ว ท่ามกลางสายสงสัยของคุณเพชรที่ยังจ้องเขม็งมาทางฉัน
ตู๊ดดดดดด
สัญญาณโทรศัพท์ดังไม่นานปลายทางก็รับสาย ทว่าไม่ใช่เสียงของแม่
(ว่ายังไง มึงหาเงินมาคืนพ่อกำนันได้รึยัง)
"ยังเลยค่ะ แต่พะ...พี่ พี่อย่าทำอะไรพ่อแม่หนูนะ หนูขอร้อง"
(กูไม่รับปาก พ่อแม่มึงผลัดส่งพ่อกำนันมาสองปีแล้ว จะยึดที่ดินมันก็ไม่ยอม พ่อกำนันก็แค่อยากได้เงินเขาคืน มึงมีไหมล่ะ"
"เงินมากมายขนาดนั้นหนูจะไปหามาจากที่ไหนได้ทันล่ะพี่ หนูพึ่งรู้เรื่องเองนะ"
ฉันเอ่ยทั้งน้ำตา ภายในอกมันจุกไปหมด คุณเพชรน่าจะเห็นอาการไม่สู้ดีของฉันจึงเข้ามานั่งข้างๆ แล้วลูบหลังฉันเบาๆ
(ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องโทรมาให้เสียเวลา กูจะได้ยิงมันทิ้งให้มันจบๆ)
"อย่านะพี่ อย่าทำแบบนั้นเลย ถ้าพี่ฆ่าพ่อแม่หนูพี่ก็ต้องติดคุกนะ"
(มึงคิดว่ากูกลัวเหรอ กูให้เวลามึงถึงเที่ยงคืน ถ้าไม่ได้กูจะส่งมันไปเล่นกับยมบาลให้ดู มึงรอมาหาศพมันได้เลย แต่อาจจะหายากหน่อยนะเพราะกูอาจจะแยกชิ้นส่วนพวกมันด้วย)
ตู๊ด ๆ ๆ ๆ
"ฮัลโหลพี่ พี่!! ฮึก" ฉันปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง พยายามติดต่อกลับไปอย่างบ้าคลั่งแต่ก็ถูกตัดสายทิ้ง ทุกอย่างมืดแปดด้านไปหมด ฉันคิดไม่ออกเลยว่าต้องทำยังไงต่อไป เงินไม่ใช่น้อยๆ ฉันจะไปหามาจากที่ไหน
"นี่มันเรื่องอะไรกันครีม ถึงได้มานั่งร้องห่มร้องไห้อยู่แบบนี้ ใครเป็นหนี้ใคร ใครจะฆ่าใคร ไหนเล่าให้พี่ฟังซิ"
"ฮือ...ก่อนหน้าพ่อแม่หนูโทรมา บอกว่าถูกพวกเงินกู้นอกระบบจับตัวไป มะ...มันบอกว่าถ้าไม่มีเงินห้าล้านไปจ่ายหนี้ มันจะฆ่าพ่อแม่หนูฮือ..."
"ห้าล้าน! เงินตั้งห้าล้านเนี่ยนะให้เวลาเที่ยงคืน บอกพี่ทีว่านี่แค่ละคร"
ฉันเล่าข้อมูลทั้งหมดที่พอรู้มาให้คุณเพชรฟัง ท่ามกลางน้ำตาแห่งความหวาดกลัวที่ไหลพรากออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ พยามยามใช้มือทั้งสองเช็ดมันออกจากแก้มแล้วแต่ความหวาดกลัวทำให้หยุดมันไม่ได้ ตอนนี้ฉันทั้งกลัวทั้งกังวลไปหมด ยังไงก็ต้องรีบไปช่วยท่านให้ได้
"ยังไงก็ต้องรีบหาเงินไปให้พวกมัน"
"ตายแล้ว เงินตั้งห้าล้าน ครีมจะไปหามาจากที่ไหน"
"หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ"
"แล้วมีญาติที่ติดต่อได้ไหม ลองโทรถามดูก่อนว่าจริงแค่ไหน"
"...." ฉันส่ายหน้าเบาๆ ไม่ใช่ไม่มีญาติ แต่เพราะพ่อฉันเป็นคนขวานผ่าซาก เคยทะเลาะกับญาติเรื่องที่ดินใหญ่โต ญาติๆ เลยไม่มีใครสุสิงด้วย ไม่มีใครยุ่งเกี่ยวมาตั้งแต่ฉันจำความได้แล้ว ส่วนแม่นั้นไม่มีญาติที่ไหน ทุกคนเสียชีวิตหมดแล้ว
"ตั้งสติก่อน ค่อยๆ คิดหาวิธี"
คำพูดของคุณเพชรทำให้ฉันได้สติขึ้นมาเล็กน้อย แต่ทางออกไม่มีเลย เงินจำนวนมากมายขนาดนั้นฉันจะไปหามันมาจากที่ไหนได้ในเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมง แล้วนี่ก็สองทุ่มแล้ว ถึงแม้ในหัวจะบอกว่าที่พึ่งเดียวของฉันในตอนนี้คือควีน แต่ฉันก็ไม่กล้าพอที่จะโทรไปขอยืนเงินจำนวนมากมายขนาดนั้นจากเพื่อนหรอกนะ
"แต่ถึงยังไงหนูก็จะต้องกลับไปหาพ่อแม่หนูตอนนี้"
"จะกลับยังไง แล้วถ้าไปแล้วมันฆ่าครีมขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ ตายฟรีงั้นเหรอ"
"แล้วหนูจะทำยังไงดีล่ะคะ คุณเพชรพอจะช่วยพ่อแม่หนูได้ไหม หนูไหว้ล่ะค่ะ คุณเพชรให้หนูยืมเงินได้ไหมคะ"
มือเล็กพนมไหว้ผู้ใหญ่ตรงหน้าทั้งน้ำตา เพื่อแลกกับการช่วยชีวิตพ่อแม่ ต่อให้ฉันต้องเป็นพนักงานที่ร้านของคุณเพชรทั้งชีวิตฉันก็ยอม
คุณเพชรมองหน้าฉันแล้วพรูลมหายใจออกมาด้วยท่าทางหนักใจ ฉันรู้ เงินไม่ใช่น้อยๆใครจะมาให้ยืมง่ายๆ
"หนูรู้ค่ะว่าเงินมันจำนวนมาก แต่หนูก็ไม่มีทางออกเลยจริงๆ หนูสัญญานะคะว่าถ้าคุณเพชรให้หนูยืมเงินหนูจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินมาคืนคุณเพชรทุกบาท ต่อให้ต้องขายอวัยวะ หรือขายชีวิตหนูก็ยอม อย่างน้อยหัวใจของหนูก็คงได้สักล้าน ไตสองข้าง ปอดก็ด้วย ตับก็น่าจะได้หลายบาทเหมือนกัน"
"เอ่อ...ถ้าหนูใจกล้าขนาดกล้าขายอวัยวะ พี่ว่างานพิเศษของพี่ก็ไม่ได้ยากสำหรับหนูแล้วแหละ"
คุณเพชรมองมาทางฉันที่กำลังเช็ดน้ำตาป้อยๆ อย่างครุ่นคิด
"แต่อยู่ที่ว่าหนูจะยอมทำไหม" คุณเพชรสบตากับฉันอย่างสื่อความหมายบางอย่าง และฉันก็รู้ด้วยว่างานพิเศษที่ว่ามันคืองานอะไร
"ยังไงก็ได้ทั้งนั้น ขอแค่หนูได้เงินห้าล้านไปจ่ายหนี้พ่อแม่ก็พอ หนูยอมทำทุกอย่างเลยค่ะ ได้โปรดเถอะนะคะให้หนูกราบก็ได้"
ฉันทรุดลงนั่งกับพื้นแล้วยกมือขึ้นพนมเตรียมก้มกราบ แต่พี่เพชรร้องห้ามเอาไว้จนเสียงหลง
"เฮ้ยครีม ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ ขึ้นมานั่งดีๆ เร็วเข้า"
"ช่วยหนูด้วยนะคุณเพชร"
"เอาเป็นว่าพี่จะลองคุยกับลูกค้าให้ พอดีมีคนที่เขาจบดีลไปแล้วหลายเดือน ตอนนี้อยากกลับมาใช้บริการเด็กพี่อยู่เหมือนกัน แต่พี่ยังหาเด็กที่ถูกใจลูกค้าไม่ได้เลยสักคน ไม่แน่นะ น้องครีมอาจจะตรงสเปคลูกค้าคนนี้ก็ได้"
พูดจบคุณเพชรก็เดินออกจากห้องทำงานไปทันที ทิ้งเอาไว้เพียงฉันที่กำลังเครียดหนัก พยายามหาทุกวิถีทางเพื่อนจะช่วยพ่อแม่
มือเล็กกดเลื่อนเข้าเบอร์โทรของควีน แต่พอจะโทรออกฉันก็ไม่กล้า ได้แต่กดตัดสายทิ้ง
"ฮึก! ทำไงดี" ใบหน้าเล็กซบลงบนฝ่ามือแล้วปล่อยโฮออกมาจนตัวสั่น
"ครีม..."
คุณเพชรก็เดินกลับมาในเวลาต่อมา ฉันรีบทะลึ่งตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
"คุณเพชร ลูกค้าว่ายังไงบ้างคะ"
สีหน้าหลากหลายความรู้สึกจนฉันคาดเดาไม่ได้
"ข่าวดีค่ะน้องครีม ลูกค้าเขาตกลงเอาน้องครีม...ถ้ายอมรับข้อตกลงของลูกค้าได้"
"ข้อตกลงอะไรคะ"
"แต่ก่อนอื่นน้องครีมต้องไปตรวจโรคที่โรงพยาบาลก่อน เพราะลูกค้าอยากมั่นใจว่าน้องครีมปลอดภัย"
"ไม่ทันหรอกค่ะ ถ้าตรวจก็ต้องตรวจพรุ่งนี้ คุณเพชรช่วยบอกลูกค้าให้หนูได้ไหมคะว่าหนูต้องการเงินตอนนี้ หนูซิงแน่นอน ยืนยันว่าไม่เคยผ่านมือผู้ชายมาล้านเปอร์เซ็นต์ ยังไม่เคยมีเพศสัมพันธ์สักครั้งจริงๆ นะคะ"
(ถ้าอย่างนั้นฉันขอเช็กของ)
"ชะ เช็กของ! พี่เพชรคุยกับลูกค้าอยู่เหรอคะ" ไม่รู้ว่าฉันจะต้องตกใจกับอะไรก่อนดี ระหว่างเสียงลูกค้าที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ของคุณเพชร หรือสิ่งที่เขากำลังจะให้ฉันทำ
"ใช่ค่ะ เราไม่ต้องอายกันแล้วเนอะ ไหนๆก็ตัดสินใจจะทำแล้ว"
ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วตัดสินใจเอ่ยสิ่งสำคัญออกไปกับลูกค้าผ่านโทรศัพท์ในมือคุณเพชร
"แล้วหนูต้องทำยังไงบ้างคะ คุณลูกค้าถึงจะเชื่อว่าว่าหนูปลอดภัย เพราะหนูคงรอไปตรวจที่โรงพยาบาลไม่ได้จริงๆ หนูต้องการเงินตอนนี้ค่ะ"
(ฉันให้เวลาเตรียมตัวหนึ่งนาที ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด แล้วมานั่งถ่างขาออกกว้างๆ ฉันจะเช็กเอง)
"ตะ...แต่ว่า ถ้าหนูเปิดของหนูให้คุณดูแล้วคุณไม่ซื้อ หนูก็เสียหายฟรีสิคะ"
ฉันรีบโต้แย้งทันที สมองก็เริ่มประมวลผลความเสียหาย หากเขาทำอย่างอื่นที่ไม่ใช่แค่การดูผ่านกล้องเฉยๆ
(กลัวมากก็ไม่ต้องทำ ผมขอยกละ...)
"อย่ายกเลิกนะคะ หนูยอมแล้วค่ะ หนูจะทำตามที่คุณบอกตอนนี้เลย" ฉันละล่ำละลักบอก รีบปลดกระดุมชุดทำงานออกตามที่เขาบอกอย่างรวดเร็ว
(เหลือสามสิบวินาที)
"โชคดีนะครีม เสร็จแล้วเรียกพี่"
คุณเพชรวางโทรศัพท์ของเธอตั้งเอาไว้บนโต๊ะกระจกและออกจากห้องไปอย่างรู้งาน เหลือเพียงฉันที่รีบเร่งถอดชุดออกจากร่างกายทั้งน้ำตา เมื่อเสียงของลูกค้าดังแว่วมาพร้อมนับถอยหลัง สิบวินาทีสุดท้าย
(สาม สอง...)
"มาแล้วค่ะ หนูพร้อมแล้ว"
ร่างเล็กที่เนื้อตัวสั่นสะท้านไปด้วยความอายทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา หัวใจของฉันสั่นระรัวพอๆกับเนื้อตัวจนเกินควบคุม เมื่อเห็นสภาพเปลือยเปล่าของตัวเองผ่านทางกล้องหน้า
ฉันไม่เห็นเขา มีเพียงเขาเห็นฉัน มันดูไม่ยุติธรรมกับฉันเลยสักนิด ทว่านี่เป็นทางเลือกสุดท้ายแล้ว ที่ฉันจะมีเงินไปใช้หนี้ให้พ่อแม่
ฉันนั่งนิ่งทำอะไรไม่ถูกอยู่พักใหญ่ กระทั่งคำสั่งของเขาดังขึ้น ฉันถึงรู้ตัวว่ากำลังยืนอยู่กลางนรก
(นั่งบื้ออยู่ทำไม รีบถ่างขาออกสิ!)
........
- ผู้เขียน
