INTRO
1112 คำ
Rrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ที่ตั้งเสียงพิเศษเฉพาะเพื่อนสนิทดังขึ้น ทำให้ฉันที่กำลังตรวจดูความเรียบร้อยของชุดนักศึกษาอยู่หน้ากระจก รีบคว้าเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าตรงหน้าขึ้นมากดรับ ได้ยินเสียงใสของ ควีน ดังออกมาตั้งแต่ยังไม่เอาหูแนบโทรศัพท์ด้วยซ้ำ
(ยัยครีมมมม แกแต่งตัวเสร็จยังเนี่ย)
"โห! หูฉันแทบแตก"
(แต่ถ้าแกไม่ลงมาตอนนี้ กระจกห้องแกได้แตกแน่ๆ)
"อย่าบอกนะว่าอยู่ข้างล่าง" ฉันเดินไปเปิดผ้าม่านออกดูก็พบกับรถตู้คันหรูจอดรออยู่หน้าหอพัก ถ้าควีนนั่งรถคันนี้มานั่นแปลว่าเพื่อนฉันไม่ได้มาคนเดียว แต่มาพร้อมพี่ชายของเธอและคนติดตามอีกเป็นโขยง
(เร็วเข้า เดี๋ยวทำควิซวิชาอาจารย์เสกไม่ทันนะ)
"จ้าๆ จะเหาะลงไปเดี๋ยวนี้เลย"
ฉันพ่นลมหายใจออกระบายความอึดอัด ก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าขึ้นสะพายแล้วรีบออกจากห้องไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
พอเดินมาถึงก็มีชายชุดดำคอยเปิดประตูรถให้ และนั่นทำให้ฉันถึงกับชะงักฝีเท้าลงทันที เมื่อเบาะที่ว่างคือข้างๆ เฮียคิง ซึ่งกำลังนั่งไขว่ห้างเล่นโทรศัพท์อยู่ ด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
ต้นคอฉันขนลุกวาบลามลงไปถึงกลางหลังในทันที
"สวัสดีค่ะเฮียคิง"
มือเล็กยกขึ้นไหว้ผู้ใหญ่ตรงหน้าตามมารยาท แต่ดูเหมือนเขาจะไร้มารยาทเหลือเกิน เมื่อหางตาเขาก็ไม่แลมา หรือพยักหน้ารับไหว้ก็ไม่มี
ฉันเผลอเม้มริมฝีปากแน่น เสียดายปากที่พูดกับเขา เสียดายมือที่ยกขึ้นไหว้
ยัยควีนนะยัยควีน บอกหลายครั้งแล้วว่าไม่ให้มารับก็ไม่ฟังกันบ้างเลย ไม่รู้หรือไงว่าฉันอึดอัดแค่ไหน เวลาเจอหน้าพี่ชายจอมเย็นชาน้ำแข็งเรียกพี่ของเธอ พูดด้วยแต่ละทีจริงอยู่ว่าแค่ทักทาย แต่นอกจากพยักหน้าแบบเคร่งขรึมใส่ พี่เขาก็ไม่เคยพูดกับฉันเลยสักคำ หรือแม้แต่ยิ้มให้สักครั้งก็ไม่มี ทำอย่างกับว่าถ้าพูดกับฉันแล้วดอกพิกุลจะร่วงออกจากปากยังไงยังงั้น
จริงๆ ถ้าไม่ชอบฉันก็ไม่ควรมารับแต่แรก หรือไม่ก็ห้ามน้องสาวเขามาคบฉันตรงๆเลยก็ได้ ฉันยังจะรับได้มากกว่าต้องทนรับความเย็นชาจากเขาตลอดเวลาที่เจอหน้ากัน ราวกับว่าเกลียดฉันมาแต่ชาติปางก่อน
"เจอกันบ่อยขนาดนี้ไม่ต้องไหว้ให้เสียเวลาหรอก ขึ้นรถเร็วเดี๋ยวสาย ตอนเช้ายิ่งรถติดอยู่ด้วย"
อันนี้ฉันเห็นด้วยกับเพื่อนฉัน หมอนี่มนุษย์สัมพันธ์ของของเขาเท่ากับศูนย์
ทว่าพอควีนพูดออกมาแบบนั้นเขากลับเงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยแววตาที่คาดเดาความคิดไม่ได้ รู้เพียงแค่ฉันโกรธอยู่แต่ต้องยิ้มตอบเขาไปทั้งที่ฝืนใจสุดขีด
"ขอสลับที่นั่งกันได้ไหม"
"ขี้เกียจอะ"
"จะไปก็รีบขึ้นมา ร้อน!"
เสียงของควีนถูกแย่งซีนด้วยเสียงเข้มของเฮียคิง แล้วประตูรถที่เปิดอ้าซ่าก็กดดันให้ฉันรีบขึ้นรถไปอีกด้วย ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้จึงรีบขึ้นรถไปตามที่ควีนบอก ความประหม่าทำให้ฉันถึงกับเผลอกลั้นหายใจตอนที่นั่งลงเบาะข้างเขา
อดทนไว้นะครีมเค้ก ไม่นานก็ถึงหา'ลัยแล้ว ก็แค่ไม่ต้องสนใจผู้ชายเย็นชาข้างๆ ก็เท่านั้น
"เย็นนี้เรียนเสร็จไปเดินห้างกันไหม โทรศัพท์ที่ฉันจองไว้มาแล้วนะ"
"สรุปซื้อใหม่จริงดิ เครื่องเดิมพึ่งซื้อได้สองเดือนเองนะ" ฉันถามกลับด้วยความตกใจ เพราะราคาโทรศัพท์ยี่ห้อนั้นเกือบเหยียบแสนเลยนะ ต่อให้ควีนจะบ้านรวย มีพี่ชายเปย์ไม่อั้นก็เถอะ เสียดายเงินแทน
"ฉันทำตก มันมีรอยเลยไม่อยากใช้แล้ว"
"อ่อ" ฉันพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจคนรวย ไม่แสดงความคิดเห็นอะไรอีก มือเล็กกำสายกระเป๋าผ้าที่วางอยู่บนตักแน่น ภาวนาให้ถึงมหา'ลัยเร็วๆ
"สรุปไปนะ ไปเดินซื้อของกัน" ควีนยังตื๊อ
"ตอนเย็นฉันทำงาน แกลืมหรือไง" ฉันบอกปัดเพราะไม่อยากไปกับควีนสักเท่าไหร่ เธอไม่ได้เป็นคนไม่ดีแต่เธอซื้อของให้ฉันเยอะเท่าๆ กับซื้อให้ตัวเอง ฉันเกรงใจ
"อีกละ ทำงานอีกละ โดดสักวันเพื่อฉันไม่ได้เลยหรือไง"
ควีนเริ่มทำเสียงอแง ฉันรู้เลยว่าอีกสักหน่อยก็จะโกรธที่ฉันปฏิเสธ แต่เธอหารู้ไม่ ว่าที่ฉันทำงานพิเศษที่ร้านอาหารก็เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ไปไหนมาไหนกับเธอ ซึ่งมันแทบจะตลอดเวลา และทุกครั้งทุกที่ที่ไป ค่าใช้จ่ายควีนจ่ายทั้งหมด
"ไม่ได้"
"ชิ!"
ได้ยินเสียงเพื่อนบ่นพึมพำไม่หยุด จึงเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งไลน์คุยกับควีนแทน
ห้องแชต LINE
ฉัน: อย่าโกรธกันเลยนะ
ฉัน : แกก็ชวนพี่ชายแกไปสิ
"ถ้าให้ฉันไปกับเฮียคิง ฉันแบกก้อนหินไปเป็นเพื่อนยังจะดีซะกว่า"
"...." ขวับ!
เหมือนมีอะไรหนักๆ มากระแทกหน้า แทนที่ควีนจะพิมพ์ตอบ ยัยนั่นกลับพูดตอบออกมาโต้งๆ ฉันถึงกับเผลอหันไปมองเฮียคิงโดยอัตโนมัติ ทำให้พบว่าเขาก็กำลังมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าแสดงออกว่าไม่สบอารมณ์ เห็นแบบนั้นฉันก็รีบหันกลับไปโฟกัสที่ถนนเบื้องหน้าตามเดิมทันที
ให้ตายเถอะ มองถนนพื้นผิวขรุขระยังจรรโรงใจกว่ามองหน้าเฮียแกเป็นไหนๆ คนอะไรหน้าดุชิบหาย
ตลอดการเดินทางฉันได้แต่นั่งนิ่งๆ พยายามไม่แสดงความอึดอัดออกมา สายตาโฟกัสที่ถนนเบื้องหน้าราวกับเป็นคนขับรถเสียเอง มีบ้างที่ควีนชวนคุยฉันก็ตอบอื้อ อือไปตามประสา แต่ไม่กล้าคุยกับเธอเสียงดังเหมือนอยู่กันสองคน เพราะดูเหมือนคนข้างๆ กำลังทำงานผ่านโทรศัพท์ กลัวรบกวนแล้วเขาดุใส่อีก
...แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ
หางตาของฉันก็สัมผัสได้ว่าพี่เขากำลังมองมาทางฉันอยู่ตลอดเวลาเหมือนมีอะไรบางอย่าง อันที่จริงอยากให้เขาพูดมาตรงๆเลยก็ดีนะ นี่นั่งหน้าดุอยู่ได้ใจไม่ดีเลย เพราะฉันรู้มาว่าเขาพกปืน
- ผู้เขียน
