" แต่พวกเขาเป็นลูกเมียของผมนะครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลเธอกับลูกเป็นอย่างดี "
" บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้สิวะ หากมึงทำไม่ได้ก็ไม่ต้องทำเพราะกูมีปัญญาเลี้ยงของกู " สรรพนามที่เปลี่ยนไปและหยาบขึ้นเรื่อยๆ ทำให้มิเชลได้แต่ถอดถอนใจ ตอนนี้เธอเหนื่อยและง่วงเต็มทน
" ปั้ง! " เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนถึงกับรีบหมอบลงบนพื้นด้วยความตกใจกลัว
" โอ๊ะ.....โทษที่มือมันลั่นน่ะ " ทุกคนเงยหน้ามองเธอที่ตอนนี้ส่งยิ้มเยือกเย็นให้พวกเขาอยู่ก็ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ
" ดึกมากแล้ว ฉันเหนื่อย จะทำอะไรก็รีบทำก่อนที่ปืนในมือฉันจะลั่นไปโดนใครเข้า " น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่โหดเหี้ยมใน
อารมณ์ทำให้คอนเนอร์ถึงกับนึกหวั่นรีบสะกิดเกร์สันทันที
" มึงอย่าเรื่องมาก จะทำอะไรก็รีบทำสิวะ..อ้อ..แล้วก็ทำให้
ถูกใจเมียกูด้วย " คอนเนอร์กระซิบเกร์สันเสียงเบา
" เอ่อ...ผมขอให้คุณมิเชลเป็นคนช่วยตัดสินใจดีกว่าครับ "เกร์สันไม่รู้ว่าจะทำยังไงถึงจะถูกใจ
