แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าที่ส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาทำให้อันนาเริ่มบิดตัวไปมาก่อนจะซุกเข้าที่อกแกร่ง ความอบอุ่นและกลิ่นกายที่คุ้นเคยทำให้เธอยื่นแขนไปกอดเขาไว้แน่น ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนเธอก็ยังจำกลิ่นกายนี้ได้ดีไม่มีวันลืมนี่เธอกำลังฝันไปใช่ไหม
" เมียใครเนี่ย ขี้เซาจัง " อันนาขมวดคิ้วก่อนจะลืมตาแล้วเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง สุริยันเห็นเธอมองเขาอย่างมึนงงก็ถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดัง
" หลับสบายดีไหมครับ กอดก่ายพี่เสียแน่นเชียว " อันนา
หลับตาลงก่อนจะลืมตามองเขาอีกครั้งอย่างไม่อยากจะเชื่อ
สายตาตัวเอง แล้วรีบดึงแขนดึงขากลับพร้อมกับเด้งตัวออกจากเขา สุริยันมองท่าทางของเธอก็ถึงกับหลุดขำออกมาเพราะเมื่อวานตอนเธอตื่นขึ้นมาเธอก็มีปฏิกิริยาเช่นนี้เหมือนกัน
" คุณตื่นนานแล้วเหรอคะ " ถึงจะถามเขาแต่คนขี้อายกลับหันหน้าไปทางอื่นหลบหน้าหลบตา
" อันพูดไม่เพราะเลย คุณเคินอะไรกัน เรียกพี่สิครับเหมือนที่อันเคยเรียก
