ความเงียบเข้าปกคลุมห้องนั่งเล่นหลังจากคำพูดสุดท้ายของภูผาที่ว่า "เธอหลอกลวงฉันมาตลอดลินิน เธอซ่อนลูกชายของฉันไว้!” ฉันยืนนิ่งราวกับถูกสาป น้ำตาไหลรินไม่หยุด หัวใจของฉันเจ็บปวดราวกับถูกบีบขยี้
“ฉัน… ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอกคุณ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “ฉันแค่ไม่มีทางเลือก”
ภูผาก้าวเข้ามาใกล้ฉันช้า ๆ ใบหน้าของเขาดูเย็นชาจนฉันรู้สึกหนาวสั่น แต่ในแววตาของเขากลับมีความเจ็บปวดและความผิดหวังที่เห็นได้ชัด
“ไม่มีทางเลือกอย่างนั้นเหรอ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ “เธอซ่อนลูกชายของฉันไว้เป็นปี ๆ โดยที่ฉันไม่เคยรู้เลยว่าฉันมีลูก”
คำพูดของเขาตอกย้ำความผิดของฉันให้ชัดเจนยิ่งขึ้น ฉันรู้ดีว่าฉันไม่สามารถปฏิเสธความจริงได้อีกต่อไป
“ฉันขอโทษค่ะ” ฉันพูดซ้ำ ๆ “ฉันยอมรับผิดทุกอย่าง”
“ยอมรับผิดแล้วจะทำยังไง” ภูผาถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคับข้องใจ “เธอคิดว่าการขอโทษของเธอจะทำให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันหายไ
