หลังจากการจากไปของภูผาและน้องไทม์ ห้องนั่งเล่นก็กลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง ความเงียบที่ไร้เสียงนี้ช่างเจ็บปวดกว่าเสียงใด ๆ ฉันทรุดตัวลงกับพื้น ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนร่างกายสั่นไปหมด ความรู้สึกผิดบาป ความโกรธ ความสิ้นหวัง และความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกชายถาโถมเข้ามาจนฉันแทบจะทนไม่ไหว
คุณธนกรยังคงนั่งอยู่บนพื้นเช่นกัน เขาเงยหน้าขึ้นมองฉัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาและสำนึกผิด เขาพยายามจะเอื้อมมือมาหาฉัน แต่ก็ชะงักไป
“ลินิน… ฉันขอโทษ” คุณธนกรพูดด้วยเสียงแหบพร่า “ฉันไม่เคยรู้เลยว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ถ้าฉันรู้ ฉันคงรับผิดชอบไปแล้ว”
ฉันมองเขาด้วยความรู้สึกว่างเปล่า “คุณจะขอโทษไปทำไมคะ… ในเมื่อทุกอย่างมันพังไปหมดแล้ว คุณเลือกที่จะทิ้งฉันเองนะ”
“ฉัน… ฉันจะรับผิดชอบทุกอย่าง” คุณธนกรพยายามพูด “ฉันจะดูแลลูก… น้องไทม์”
คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกตอกย้ำถึงความเจ็บปวด ฉันรู้ดีว่าเขาคงจะพยายามทำส
