วันเวลาในเชียงใหม่ค่อย ๆ ดำเนินไปอย่างช้า ๆ สำหรับฉัน ฉันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสร้างชีวิตใหม่ที่มั่นคงให้กับตัวเองและน้องไทม์ งานในร้านกาแฟแม้จะเหนื่อยแต่ก็พอมีรายได้จุนเจือชีวิตให้ผ่านพ้นไปวัน ๆ
ฉันเริ่มคุ้นเคยกับเส้นทางในเมืองมากขึ้น และน้องไทม์ก็เริ่มปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ ๆ ได้เป็นอย่างดี เด็กชายมักจะวิ่งเล่นในสวนสาธารณะใกล้ ๆ ห้องพักกับเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จัก
“พี่ลินินคะ มีพัสดุมาส่งค่ะ” เสียงพิม เพื่อนร่วมงานในร้านกาแฟเอ่ยขึ้น
ฉันหันไปรับกล่องพัสดุขนาดเล็ก มันเป็นกล่องสีน้ำตาลธรรมดา ไม่มีชื่อผู้ส่ง แต่มีที่อยู่ผู้รับเป็นชื่อของฉัน
“พัสดุอะไรคะ ไม่เห็นมีชื่อผู้ส่งเลย” พิมถามด้วยความสงสัย
ฉันเองก็รู้สึกแปลกใจและเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ ฉันบอกให้พิมไปดูแลลูกค้าก่อน ก่อนจะถือกล่องพัสดุเข้าไปในมุมสงบของร้าน มือของฉันสั่นเล็กน้อยเมื่อแกะกล่องออก ข้างในมีตุ๊กตาหมีตัวเล็ก ๆ หนึ่งต
