คำกล่าวหาของภูผาที่ดังลั่นกลางร้านกาแฟ ทำให้ผู้คนรอบข้างหยุดชะงักและหันมามองพวกเราเป็นตาเดียว พิมเองก็ยืนนิ่งด้วยใบหน้าซีดเผือด ไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น น้องไทม์ที่ซบหน้าอยู่กับขาฉันเริ่มตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ฉันกอดเขาแน่น พยายามให้ความอบอุ่นและปกป้องลูกชายจากสายตาอันเกรี้ยวกราดของภูผา
“คุณต้องการอะไรจากฉันอีกภูผา!” ฉันตะคอกกลับไป น้ำเสียงสั่นเครือแต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ภูผาก้าวเข้ามาใกล้อีกหนึ่งก้าว จนฉันสัมผัสได้ถึงไอเย็นที่แผ่ออกมาจากตัวเขา ดวงตาคมกริบของเขาฉายแววอันตราย ราวกับพยัคฆ์ร้ายที่กำลังจ้องเหยื่อ
“ฉันต้องการลูกชายของฉันคืน!” เขาพูดเสียงหนักแน่น เน้นย้ำคำว่า 'ลูกชาย' อย่างชัดเจน “เธอซ่อนเขาไว้จากฉันมาตลอดสี่ปี และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เธอจะต้องชดใช้!”
คำพูดของเขาทำให้หัวใจฉันบีบรัดแน่น ฉันรู้ดีว่าการจะอธิบายเรื่องความจริงที่ซับซ้อนในตอนนี้คงไม่มีประโยชน์ เพราะภูผาดูเหม
