๑๐
ไล่ก็ไม่ไป
จันทร์กระจ่างมองตามคนตัวโตที่ถือวิสาสะเดินไปเดินมาในบ้านของหล่อนหน้าตาเฉยด้วยสายตาขุ่นเคือง เพราะไล่กี่ครั้งก็ไม่ยอมไป หน้าด้านหน้าทนจนหล่อนเหนื่อยใจ
ปัทมาหัวเราะคิก เมื่อเพื่อนมองค้อนอดีตสามี ไม่ว่าเขาจะเดินไปทางไหน จันทร์กระจ่างก็มองตามด้วยสายตาวาววับ
“ระวังลูกตาพลัดตกลงมาจากเบ้านะจันทร์”
“ก็แกดูเขาทำสิ ฉันบอกให้เขาไปก็ไม่ยอมไป”
ปัทมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เพื่อน แล้วหันไปมองคนตัวโตที่ยืนอุ้มลูกอยู่หน้าประตูบ้านยิ้มๆ ก่อนหันมามองคนหน้าบึ้ง
“เอาน่า อย่างน้อยเขาก็ยังมีประโยชน์นะ ดูสิ ช่วยดูแลลูกด้วย”
“เกิดจะมาสนใจกันตอนนี้มันช้าไปไหม” จันทร์กระจ่างบ่นออกมาเบาๆ ทำให้ปัทมาหัวเราะขัน
“มาช้าดีกว่าไม่มานะ”
หญิงสาวถอนหายใจกับคำตอบของเพื่อน พอดีกับที่อิชย์เดินกลับมาพร้อมลูกน้อยในอ้อมแขน ตอนนี้ชายหนุ่มอุ้มลูกได้อย่างคล่องแคล่วแล้ว เขาวางเจ้าตัวน้อยลงบนเบาะหนานุ่มในเปล แล้วถอ
