ปากดีถึงกี่โมง
2118 คำ
"พวกมึงเป็นปลากัดหรือไง มัวยืนจ้องหน้ากันอยู่ได้ แล้วนี่จะรอให้มันมาลากไปกระทืบอีกรอบใช่ไหม หรือยังไงไอ้ม่อน รีบพากันเข้ามา" ต่อให้ดุแค่ไหนผมก็รู้ว่าพี่แม็คเป็นห่วงผมเสมอ แต่ไอ้คนยืนตรงหน้าจ้องตากันนี่สิ...มันยืนมองผมนิ่งๆก่อนจะกระตุกยิ้มใส่ กวนตีนชิบหาย!!
"ขอบคุณสักคำน่ะมีไหม"
ก่อนที่ผมจะเดินผ่านร่างมันเข้าไปในร้าน ไอ้คนที่มันยืนเก๊กหน้าคิดว่าตัวเองหล่อนัก(ก็รู้ว่าหล่อนั่นแหละ)โพล่งขึ้นมา ผมก็เลยหยุดชะงักเท้าหันมาจ้องหน้ามันอีกหน ในเมื่อมันต้องการต่อความยาวสาวความยืดผมก็พร้อมนะ เพราะคนอย่างผมมันปากแซ่บอยู่แล้ว
"ทำไมกูต้องขอบคุณมึงด้วย ไม่ได้ขอร้องให้มึงช่วยสักหน่อย"
ผมจึงลอยหน้าลอยตากวนตีนมันกลับไป เห็นคิ้วมันกระตุกเลยทีเดียวกับท่าทางหยิ่งผยองของผม เรื่องแกว่งเท้าหาเสี้ยนนี่มันงานถนัด ไม่อยากจะพูด!
"หึ ลำเลิกบุญคุณว่างั้น"
คำว่า หึ ในลำคอที่เปล่งเสียงออกมา มันก็ทำผมหัวร้อนมากพออยู่แล้ว แต่นี่มันยังจะขยับมาขวางทางไม่ให้ผมเข้าไปด้านในอีก มันอยากจะหาเรื่องชัดๆ นี่ถ้าพี่แม็คไม่เอาแต่เข้าข้างมัน ผมจัดไปนานแล้วครับ
"หลีก! คนจะเดิน"
"คนเหรอ เมื่อกี้กูยังเห็นว่าคลานเหมือนหมาอยู่เลย"
"ไอ้สัส!"
ผมกระชากคอเสื้อมันลงมาแต่ดูมันไม่สะทกสะท้านสักนิด ก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงแล้วขยี้ด้วยปลายเท้าอย่างใจเย็นโดยที่มือผมก็ยังขยุ้มคอเสื้อมันอยู่ เสร็จแล้วมันก็เอาแต่จ้องผมหน้านิ่งจนผมชักฉุน
"มึงอย่ามาด่ากูด้วยสายตา!!"
ผมโคตรเกลียดยามสายตาคมกริบดุจเหยี่ยวจ้องผมนิ่งๆแบบนี้ มันรู้สึกบอกไม่ถูก ใจมันเต้นผิดจังหวะก่อนจะไต่ระดับเป็นรัวเร็ว ผมกลัวว่าหัวใจจะวายตายเอาเสียก่อน
"หรือมึงจะเอา ห๊ะ!"
ริมฝีปากหยักกระตุกขึ้นทันทีและวาดลำแขนแกร่งมาดึงตัวผมเข้าหาอกแกร่ง มือหนาบีบเอวผมจนรู้สึกเจ็บ ไอ้บ้ามันแรงควายถึกจริงๆ ผมพยายามสะบัดให้หลุดจากอ้อมกอดของมัน แต่เหมือนยิ่งดิ้นไอ้ไฟนอลก็ยิ่งรัดแน่น
"เอามึงเนี่ยนะ..น่าขัน..นี่แหละมั่งเขาถึงบอกว่าพูดกับหมาแล้วหมามันเลียปาก" มันยังเอาลิ้นแลบเลียริมฝีปากตัวเองอีก ไอ้บ้า!!
"เออ ระวังหมาอย่างกูจะเลียปากมึงละกัน"
"หึหึ แต่เล่นกับกูมึงอาจจะไม่ได้ถูกเลียแค่ปากอย่างเดียวนะ อาจจะถูกเลียอย่างอื่นด้วย"
"ไอ้หน้าขน ปล่อย!"
พอมันเผลอ ผมก็กระโดดเหยียบเท้ามัน แต่มันดันรู้ทันเสียก่อนเลยทำให้ผมเซเข้าปะทะอกแกร่งมันได้โอกาสเลยกอดผมแน่นกว่าเดิม ลำตัวของเราทั้งคู่เบียดเสียดกันจนผมรู้สึกได้ถึงบางอย่างของตัวมันที่ดุนดันตรงบริเวณหน้าท้อง ทำผมเบิกตาโพลงมองสบตามันทันที อย่าบอกนะว่า...ไอ้นั่นของมันกำลังตื่นตัว ชิบหาย!
"ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัวมากกว่านี้ก็หยุดดิ้น"
มันอาจจะขู่ แต่เชื่อเหอะว่ามันไม่กล้าทำอะไรผมมากกว่านี้หรอก ถ้ามันจะทำป่านนี้ผมคงกลายเป็นศพไปนานแล้ว เห็นมันขู่แบบนี้มาเป็นสามปีแล้ว แต่ก็ไม่เห็นว่ามันจะเก่งอย่างที่ปากขู่สักที มันไม่เคยทำร้ายร่างกายหรือทำผมบาดเจ็บมีแผลตามตัวเลยสักนิด คนอย่างมันก็คงได้แค่ขู่ผมไปวันๆเท่านั้นแหละ
"อะไรอีกพวกมึง สักวันกูจะปล่อยให้พวกมึงกัดกันเหมือนหมา"
พี่แม็คที่เดินเข้าร้านไปแล้ว เดินกลับออกมาอีก คงไม่เห็นพวกผมเดินตามเข้าไปสักทีก็เลยเดินออกมาตาม ไม่อย่างนั้นผมกับไอ้ไฟนอลคงได้พ่นคำพูดก่นด่าใส่กันอีกนาน
"…...../......."
ทั้งผมและมันต่างก็เงียบทั้งคู่ แต่ถึงกระนั้นผมกับมันก็ยังจ้องหน้ากันไม่กระพริบตา มันสำรวจใบหน้า จ้องตรงหางคิ้วที่ปวดแสบ และไล่ลงมาที่ปลายจมูกแล้วสุดท้ายก็มาหยุดนิ่งอยู่ที่ริมฝีปากบวมเจ่อ ผมเลยเม้มปากเป็นเส้นตรงหนีสายตามันไปโดยอัตโนมัติ
"ไอ้ม่อน!" เสียงเข้มของพี่แม็คดังขึ้น
"ครับ"
"ไอ้ไฟนอลมึงก็อีกคน ปล่อยมัน แล้วรีบตามกูเข้ามา!"
เสียงเข้มตะโกนออกมาอีกรอบ พี่มันคงจะเหลืออด ไอ้ไฟนอลมันจึงยอมปล่อยให้ผมเป็นอิสระอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักพร้อมกับเสียงถอนหายใจหนักๆตามหลัง ผมจึงรีบเดินเข้าร้าน ไม่อย่างนั้นพี่แม็คคงเดือดไปมากกว่านี้แน่ พร้อมกับปิดประตูล็อคกลอน แม่ง! ปล่อยให้มันยืนเก๊กหน้าหล่ออยู่ด้านนอกให้หาทางเข้ามาเอง สมน้ำหน้า! ปล่อยให้มันข้ามรั้วแล้วอ้อมไปเข้าด้านหน้าเองละกัน
"ไปปากเก่งใส่ใครอีกไอ้น้อง จนโดนเขาตามล่าหนีมานี่"
พี่หนึ่งซึ่งเป็นคนเดียวที่ผมให้ความเคารพยอมเรียกพี่และสนิทมากด้วยรองจากพี่แม็ค เพราะพี่มันชงเหล้าอร่อย พี่หนึ่งเป็นบาร์เทนเดอร์หน้าอย่างโหดแต่โคตรใจดี สไตล์เด็กในร้านพี่แม็คจะใบหน้าคมเข้ม หน้าจะออกร้ายๆแบบโหดๆหน่อย น้อยนักที่จะมีแบบหล่อใสน่ารักหรือแบบสไตล์พระเอกซีรีย์เกาหลี แต่แบบเข้มๆก็ดีเหมือนกันสาวๆหลงกันนัก ไม่รู้เข้าแถวคัดคนมาหรือว่ายังไง แต่มันก็เป็นข้อดีที่ไม่มีใครกล้าเข้ามามีเรื่องชกต่อยในร้านก็พวกพี่แต่ละคนมันขึ้นชื่อเรื่องความโหดกันทั้งนั้น อย่างลูกน้องเฮียตี๋อะไรนั่นยังไม่กล้าเข้ามาค้นด้านในเลย
"กูก็เห็นมันปากเก่งไปทั่ว"
หลังจากเสิร์ฟอาหารให้ลูกค้าเสร็จแล้ว ไอ้พี่เวฟ พี่รหัสผมมันก็เดินหน้าตึงเข้ามาหาพร้อมกับเตรียมดีดหน้าผากผมอย่างเคย แต่คราวนี้ผมหลบได้ทันเลยแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ พี่เวฟชอบมาสิงอยู่กับลุงแม็คของมันซึ่งก็ปู่รหัสผมนี่แหละ แก๊งพวกพี่มันมักจะมาสุมหัวกันที่ร้านเหล้าอยู่เป็นประจำ ชอบไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ
พี่เวฟนั่งหน้าบาร์พร้อมกับพี่แม็ค พี่รหัสผมมันก็ยังคงกวนตีนเก่งเหมือนเดิม ไม่ต้องถามว่าผมมีนิสัยได้ใครก็อย่างที่เห็นคงน่าจะได้จากพวกโคตรเหง้าสายรหัสนี่แหละกวนเก่งกันทั้งนั้น นานๆทีผมจะเจอหน้าพี่เวฟเพราะพี่มันติดฝึกงานปีสุดท้าย ส่วนลุงรหัสผมชื่อ พีท เรียนจบและเป็นผู้เป็นคนมากกว่าใครๆเพราะบริษัทยักษ์ใหญ่ดึงตัวไปร่วมงานด้วย ส่วนพวกเด็กเสิร์ฟและพนักงานคนอื่นๆรวมทั้งลูกน้องไอ้ไฟนอลผมก็สนิทหมดแหละ ทั้งร้านจะไม่สนิทก็คงแค่ไอ้ไฟนอลคนเดียวที่ผมถือว่ามันอยู่คนละทีมกับผม เหมือนเส้นขนาน
ผมถือว่ามันเป็นตัวปรสิตของร้านที่มาชอบเกาะแกะที่นี่มากกว่า
"ไปนั่งที่โซฟาข้างใน เดี๋ยวกูจะให้ไอ้เวฟไปทำแผลให้"
ผมย้ายจากหน้าบาร์เมื่อพี่แม็คตะโกนมาบอก ผมก็เลยเดินแยกไปนั่งตรงโซฟาที่เป็นมุมโปรดของพวกพี่มัน ที่ชอบมานั่งดื่มตรงนี้กันเป็นประจำหลังเลิกงานซึ่งไม่ไกลจากหน้าบาร์เท่าไรนัก แต่วันนี้ดูเหมือนพวกพี่รวมตัวกันไวหน่อย เพิ่งจะสี่ทุ่มแต่คนก็เต็มร้านจนไม่มีที่นั่งแล้ว ตอนกลางวันผมไม่ค่อยมาที่นี่นักแต่พวกพี่ๆมันก็มาสุมหัวที่นี่เหมือนเดิม แถมยังช่วยพี่แม็คต้อนรับลูกค้าอีกด้วย ลูกค้าส่วนใหญ่ก็สาวๆทั้งนั้น ส่วนใหญ่ที่เข้ามาก็เพราะเด็กเสิร์ฟที่ร้านมีแต่สูงยาวเข่าดีบางคนก็หล่อเข้ม บางคนก็พระเอกซีรีย์ชัดๆ
"จะแดกอะไรไหม หรือว่าเหมือนเดิม" พี่หนึ่งสุดหล่อตะโกนมา
"ครับผมเหมือนเดิม... "
ผมสั่งของที่อยากดื่ม ส่วนใหญ่จะสั่งมาร์ตินี่ ก่อนจะหันไปเจอกับสายตาคมที่มองผมแค่แวบเดียวเท่านั้น ไอ้ไฟนอลมันเข้ามาตอนไหนไม่รู้ คนที่ผมเกลียดเข้าไส้ แม่งโคตรหยิ่งโคตรนิ่งแถมไม่เคยช่วยงานร้านพี่แม็คเลย มันต่างจากคนอื่น และดูเหมือนจะไม่มีใครกล้าไหว้วานให้มันทำอะไรด้วยซ้ำ ผมเองก็เคยลุกไปช่วยแต่ก็ไม่ได้บ่อยนัก ส่วนใหญ่จะช่วยตอนที่มีลูกค้าเยอะๆเข้ามาพร้อมกันอะไรประมาณนี้ อย่างวันนี้เย็นวันศุกร์ก็จะเยอะหน่อย โดยเฉพาะพวกนักศึกษามหา’ลัยผมเองนี่แหละเยอะจริงๆ
แต่พอมาคิดอีกที อาจเป็นเพราะหน้าไอ้ไฟนอลมันดูนิ่ง ออกท่าทางโหดๆนั่นแหละมั่ง พี่แม็คและคนอื่นๆจึงไม่กล้าใช้ไหว้วานมัน อย่างเช่นตอนนี้ถ้าเอาหน้ามันไปรับแขก ป่านนี้ลูกค้าได้วิ่งหนีป่าราบแน่ คงไม่มีใครกล้าเข้ามาร้านพี่แม็คหรอก ก็มันเล่นมองอย่างกับจะแดกหัวใครแล้วครับเนี่ย เห็นทีไรผมโคตรหมั่นไส้ตลอด อยากกระทืบให้จมดิน ถ้าไม่ติดว่าลูกน้องมันที่เพ่นพ่านอยู่ในร้านมันหน้าโหดทั้งกลุ่ม
"มองอะไร" ผมถามมันไม่ออกเสียง แต่มันก็คงอ่านปากได้นั่นแหละ ผมก็ไม่อะไรหรอกแค่หมั่นไส้มันตั้งแต่ข้างนอกแล้วก็เลยอดปากไม่ได้
"มองลูกหมา" มันหันมามองก่อนจะตอบกลับมาสั้นๆ
"พูดงี้จะเอาใช่ไหมวะ"
ผมลุกขึ้นทันทีที่ได้ยิน แต่พี่เวฟตะโกนห้ามก่อนพร้อมกับกดไหล่ผมให้นั่งเหมือนเดิมก่อนจะนั่งลงข้างๆกัน วางกล่องยาไว้บนโต๊ะเตรียมทำแผลให้ แต่จริงๆก็ตั้งใจมาขวางผมกับไอ้ไฟนอลนั่นแหละ
"เจอทีไรแม่งกัดกันตลอดนะพวกมึง" ผมถอนหายใจพรืด นี่ก็บ่นเก่งเหมือนพี่แม็คแต่อาจจะน้อยกว่านิดหน่อย
"มันว่ากูก่อน" ผมว่าพลางชำเลืองหางตามองหน้าไอ้ไฟนอลอย่างหาเรื่อง ผมกับมันคงไม่มีวันญาติดีกันแน่
"แล้วมึงคิดว่าถ้ามีเรื่องกับมัน มึงจะรอดไหม ห๊า! ดูสารรูปตัวเองยังกับลูกหมา แค่ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย จะเอาอะไรไปสู้กับมัน" พี่เวฟพูดพร้อมมองผมนิ่งๆ จนผมได้แต่สงบปากสงบคำอย่างหงุดหงิด ทุกคนก็เอาแต่เข้าข้างมัน...
"ปากเก่งแบบนี้ผมว่าพี่เวฟน่าจะหา 'อะไร' มายัดปากน้องรหัสตัวเองไว้บ้างนะ" เสียงหัวเราะเหมือนจะเยาะเย้ย ผมยิ่งอยากจะถอดรองเท้าปากระแทกใส่หน้า สัส! มันนั่นแหละที่ปากหมาหาเรื่องผมก่อนทุกที
"ปากก็ปากกู แล้วมึงจะเสือกไรด้วย" แม่ง!หงุดหงิดชิบหาย
"เอาจริงนะ..."
มันพูดเว้นช่วง ทำให้ผมอดจะหันไปมองมันตาขวางไม่ได้ ไอ้ไฟนอลน่ะถึงมันจะชอบทำหน้านิ่งๆเย็นชาใส่ตลอด แต่ไอ้บ้านี่เวลามันง้างปากพูดแต่ละที ปากมันจัดยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก
"ทั้งตัวมึงกูไม่เห็นจะมีอะไรดีเลยสักอย่าง...ยกเว้นปาก" มันว่าผมด้วยสุ่มเสียงนิ่งๆ ใบหน้าหล่อเรียบเฉยราวกับผู้ใหญ่กำลังเอ็ดคนที่เด็กกว่า ทั้งที่มันก็รุ่นราวคราวเดียวกัน
"ก็มีดีกว่าไอ้ตัวหน้าขนอย่างมึงละกัน แล้วก็เลิกวอแวกูได้สัส!หรือว่าอยากแดกผ้าใบกูก่อน ห้ะ!"
"ถามหน่อยเถอะ มึงจะเลิกปากดีถึงกี่โมง"
- ผู้เขียน
