สถานะเมียชัง

บทนำ

“แกแต่งงานแล้วนะ ต่อไปนี้หนูชมพูก็คือเมียของแก ดูแลน้องให้ดี ๆ”

“ดูแลกันนะลูก หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะ ชีวิตคู่จะได้ยืนยาว”

“พลอยชมพูเป็นแก้วตาดวงใจของอา อาฝากดูน้องด้วยนะ”

“อาฝากดูแลน้องด้วยนะจ๊ะพ่อคราม”

เสียงอวยพรจากผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายที่ผลัดกันมารดน้ำอวยพรวันแต่งงานให้กับคู่บ่าวสาว

ถึงแม้แขกทุกคนที่อยู่ในงานต่างหน้าชื่นตาบาน ร่วมแสดงความยินดีไปกับคู่บ่าวสาวในวันนี้ แต่คนที่เป็นเจ้าบ่าวกลับมีสีหน้าเคร่งเครียดตลอดเวลา มีเพียงฝ่ายเจ้าสาวเท่านั้นที่ต้องปั้นหน้ายิ้มแย้มรับหน้าแขกที่แวะเวียนมาทักทาย

พิธีแต่งงานเสร็จสิ้น ถึงเวลาส่งตัวคู่บ่าวสาวเข้าหอ ก่อนที่แขกเหรื่อจะพากันแยกย้ายกลับไป รวมถึงพ่อกับแม่ของทั้งสองฝ่ายด้วย

“พี่คราม ปล่อยชมพูก่อนค่ะ ชมพูเจ็บ”

หญิงสาวเอ่ยเชิงขอร้องขณะพยายามแกะแขนของตนที่ถูกพันธนาการจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี แต่เขาก็ไม่ได้แยแสเสียงเรียกร้องของเธอเลย มือหนายังคงกำแขนบางแน่นฉุดกระชากลากถูคนร่างเล็กเข้าไปในห้องนอนอย่างไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเจ็บหรือไม่

แขนแข็งแรงโยนร่างบางไปบนเตียงอย่างไม่ไยดี ก่อนที่เขาจะขึ้นคร่อมอีกฝ่ายโดยไม่ปล่อยให้เธอได้มีโอกาสขยับตัวหนี

“พี่ครามจะทำอะไรอ่ะ ปล่อยชมพูนะคะ”

คนตัวเล็กเอ่ยถามน้ำเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว

“ทำอะไรงั้นเหรอ ก็ทำแบบที่เธอต้องการไง เธออยากเป็นเมียฉันมากไม่ใช่เหรอ ฉันก็กำลังทำหน้าที่สามีที่ดีให้เธอไง คนที่เข้าหอกันวันแรกเขาทำอะไรกันล่ะ”

ใบหน้าคมกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน รอยยิ้มนั้นราวกับรอยยิ้มของมัจจุราชที่พร้อมจะบีบร่างเล็กตรงหน้าให้แหลกกระจายคามือ ก่อนที่เขาจะซุกใบหน้าลงที่ซอกคอระหงโดยไม่สนใจเสียงทัดทานจากอีกฝ่าย

“พี่ครามปล่อยชมพูนะคะ ชมพูยังไม่พร้อม”

มือบางพยายามดันอกแกร่งออกไปให้พ้นจากร่างของตน แต่ก็ถูกมือของชายหนุ่มจับรวบตรึงไว้เหนือศีรษะอย่างง่ายดายจนทำให้เธอหมดหนทางสู้

“อย่ามาทำใสซื่อ เธอต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”

สายตาคมมองดูหญิงสาวใต้อาณัติด้วยสายตาเหยียดหยาม แล้วจึงพูดออกมาอย่างโกรธแค้น

“จำได้ไหมว่าเพราะอะไรฉันถึงต้องแต่งงานกับเธอ ฉันก็กำลังทำแบบที่เธอทำวันนั้นไง”

ใบหน้าคมโน้มลงมาประกบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากอวบอิ่มของคนร่างเล็ก และเริ่มขบดูดบดขยี้มันอย่างบ้าคลั่งด้วยอารมณ์โทสะ มือแกร่งอีกข้างฉีกขย้ำชุดสีขาวบนตัวหญิงสาวอย่างบ้าคลั่งจนไม่เหลือชิ้นดี เผยให้เห็นทรวงอกอันอวบอิ่มมีเพียงบราปีกนกเท่านั้นที่ปิดยอดอกทั้งสองข้างเอาไว้

มือหนาบีบขยำก้อนเนื้อนิ่มด้วยความแรงเพื่อระบายอารมณ์โทสะ มีเพียงทำให้เธอเจ็บเท่านั้น ถึงจะสาสมกับสิ่งที่เขาต้องสูญเสีย

ร่างบางดิ้นพล่าน แต่ก็ไม่สามารถต่อต้านแรงของชายหนุ่มฉกรรจ์เต็มวัยได้ แรงต่อต้านของเธอไม่มีผลต่อเขาเลย มือบางทั้งสองข้างก็ถูกมือใหญ่รวบตรึงเอาไว้ ริมฝีปากถูกริมฝีปากของเขาประกบดูดกัดจนเธอไม่สามารถพูดได้ มันทั้งเจ็บทั้งอาย นี่หรือคือสิ่งตอบแทนสำหรับความรักและความจริงใจที่เธอมีให้เขาตลอดมา

หยดน้ำตาไหลอาบสองข้างแก้ม พี่ชายที่แสนดีของเธอได้อันตรธานหายไปแล้ว ชายที่อยู่ตรงหน้า เขาคือมัจจุราชที่พร้อมจะคร่าชีวิตเธอได้ตลอดเวลา ทำไมเธอถึงไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ดีกับเธอมาตลอดอย่างเขาจะมีวันที่ทำเหมือนเธอเป็นผักเป็นหญ้าได้แบบนี้ด้วย

ชายหนุ่มเงยใบหน้าขึ้นมาเมื่อสัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติที่กำลังเกิดขึ้น แต่เมื่อยิ่งได้เห็นน้ำตาของคนตรงหน้า เขาก็ยิ่งรู้สึกสะใจ แต่นี่มันยังไม่สาสมกับสิ่งที่เธอทำให้เขาต้องสูญเสีย เขาจะทำให้เธอได้รับรู้รสชาติของการเป็นภรรยาชังของตน

รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏบนใบหน้าชายฉกรรจ์ ถึงแม้ว่าคนใต้ร่างจะกำลังนอนร้องไห้สะอื้นอยู่ก็ตาม แต่สำหรับเขาแล้ว วันนี้เธอไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอไร้เดียงสาที่เขาจะต้องคอยปกป้องในวันวานอีกต่อไป แต่เธอเป็นผู้หญิงเสแสร้งที่แสดงละครเก่ง เขาเคยหลงกลเชื่อเธอจนต้องสูญเสียคนรักที่คบกันมา 3 ปี ต่อไปนี้เขาจะไม่มีวันหลงกลเธออีกเด็ดขาด น้ำตานี้ใช้ไม่ได้ผลสำหรับเขา

“หยุดเสแสร้งสักที น้ำตาของเธอมันใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอกนะ”

เขาเอ่ยน้ำเสียงเรียบเฉยอย่างไร้ความรู้สึก แล้วจึงซุกใบหน้าที่ซอกคอระหงอีกครั้ง

ใบหน้าสวยพยายามกลั้นเสียงสะอื้นของตนไม่ให้ดังออกไปทำให้ชายหนุ่มรำคาญใจ เธอรักเขา และเธอก็แต่งงานกับเขาแล้ว หากเขาต้องการที่จะเข้าหอกับเธอ เธอก็ย่อมจะไม่ขัดขืน แต่นี่มันคือครั้งแรกของเธอ มันสำคัญสำหรับชีวิตเธอมาก เธออยากให้เขาทำกับเธอด้วยความรักไม่ใช่ทำด้วยอารมณ์โกรธ

มือหนาขยับไปฉีกแพนตี้ตัวจิ๋วเปิดทางให้เขาได้เข้าไปถึงกลีบดอกไม้งามของหญิงสาว แต่ก็ถูกเสียงเล็กพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน

“พี่คราม~ นี่คือครั้งแรกของชมพู”

เสียงเล็กเอ่ยเบา ๆ อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ก็ทำใจดีสู้เสือเผื่อว่าเขาจะใจดีปล่อยเธอไป

“แล้วยังไง”

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบอย่างไม่สนใจ แล้วจึงก้มหน้าก้มตาฉีกแพนตี้ชิ้นเล็กออกโดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากอีกฝ่าย

เขารู้อยู่แล้วว่านี่คือครั้งแรกของเธอ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอและเขาแทบจะตัวติดกันตลอดจนเรียกได้ว่าพวกเขาสนิทกันเหมือนพี่น้องแท้ ๆ ทั้งคู่โตมาด้วยกัน ชมพูไม่เคยมีแฟน เธอมักจะพูดเล่นอยู่บ่อย ๆ ว่าถ้าเธอหาคนที่ดีเพอร์เฟกต์เท่าพี่ครามไม่ได้ เธอก็จะไม่มีแฟน

ครามคิดว่าชมพูแค่พูดเล่น ๆ จึงไม่ได้สนใจอะไร แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะคิดจริงจังถึงขั้นวางแผนทำให้เขาต้องถูกบังคับให้แต่งงานกับเธอ ทั้ง ๆ ที่เธอก็รู้อยู่แล้วว่าเขามีแฟนแล้ว และกำลังจะแต่งงานในปีหน้า แผนทั้งหมดของเขาต้องล่มสลายเพราะเธอ ความฝันที่คิดจะมีครอบครัวกับแฟนสาวต้องพังไม่เป็นท่า ทั้งหมดนี้ต้นเหตุก็มาจากเธอคนเดียว

“ฉันจะทำให้เธอได้รู้ว่ารสชาติของการเป็นเมียที่ฉันไม่ต้องการมันจะเป็นยังไง”