“ชะเง้อคอมองหาอะไรกันขนาดนั้นคุณนายแป้น”
“ชะเง้อมองหาลูกสะใภ้ฉันสิ วันนี้ยังไม่เห็นหน้านังหนูพริ้งเลย”
“เรียกลูกสะใภ้เต็มปากเต็มคำเชียว ชอบนักหรือไงกับนังเห็บหมาจอมมโนนั่นนะ” ผมจีบปากจีบคอถามแม่อย่างหมั่นไส้ เรียกลูกสะใภ้เต็มปากเต็มคำเชียว ถามผมสักคำหรือยังว่าอยากได้ยัยหน้าขาวๆ นมโตๆ ยิ้มน่ารักๆ นั่นมาเป็นเมียมั้ย
“ชอบสิ ชอบมากกว่าลูกปากดีอย่างแกด้วยย่ะ”
“ถ้าชอบกันมาก รักกันมากนักก็ช่วยบอกยัยตัวดีนั่นด้วยนะคะคุณนายแป้นว่าหนี้ที่พ่อหล่อนติดไว้จะหมดแล้ว ไสหัวไปจากหนูด้วย คนสวยจะได้เป็นอิสระ ไร้เห็บหมามาคอยกวนใจ หึ!!”
เพียะ!!
“โอ๊ยยย แม่ตีคุณทำไม เจ็บจนแขนจะหักเลยเนี่ย”
“อย่ามาสำออย ฉันตีแค่นี้มันไม่ระคายเคืองผิวแกหรอก ปากดีขับไล่ไสส่งเขาไปเหอะ พอไม่มีนังหนูพริ้งมากวนใจ คอยวอแวเข้าให้จริงๆ อย่าให้ฉันเห็นเชียวว่าแกนั่งซึมเป็นหมาหงอย หึ ปากบอกไม่รักๆ หอนเป็นหมาขึ้นมาวันไหนฉันสมน้ำหน้าให้
