ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนที่ฟ้าด้านนอกหน้าต่างมืดสนิท นาฬิกาบอกเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว รู้สึกท้องกิ่วไปหมด วันนี้ทั้งวันฉันยังไม่ได้ทานอะไรเลย หิวชะมัด…
ฉันดันตัวลุกขึ้นนั่ง มองแสงไฟที่ลอดจากใต้ประตูห้อง ไฟด้านนอกยังเปิดอยู่ แสดงว่าเก้าทัพยังไม่เข้านอนสินะ ฉันมองโต๊ะหัวเตียง มีน้ำขวดหนึ่งวางอยู่ตรงนั้น น้ำในขวดพร่องไปเกือบครึ่งขวด ภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ผุดเข้ามาในหัว
รสชาติของน้ำที่ไหลผ่านสู่ลำคอเมื่อตอนนั้น… อย่าบอกนะว่า…
มือบางยกขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง สองตาจับจ้องขวดน้ำนั้นนิ่ง เก้าทัพเป็นคนป้อนน้ำให้ฉันอย่างนั้นเหรอ…
แกร็ก
ประตูห้องถูกเปิดออก ฉันหันขวับไปมองด้วยสีหน้าเหวอนิด ๆ อยู่ ๆ ก็รู้สึกทำหน้าไม่ถูกขึ้นมา เก้าทัพชะงักไป เขาเองก็คงตกใจที่เปิดมาเจอฉันนั่งอยู่เหมือนกัน
“ตื่นแล้วเหรอ” เขาถาม ก่อนละสายตาไปทางอื่น “หิวหรือเปล่า”
บรรยากาศภายในห้องหยุดนิ่งไปเกือบนาที ฉันละสายตากลับมามอ
