บทที่ 55
"เจ้ากล้าโจมตีศิษย์หุบเขารัตติกาลงั้นเหรอ เจ้าขอทาน" หนึ่งในศิษย์หุบเขารัตติกาลคำราม พุ่งเข้าหาเฉินตงแต่สหายของมันขวางไว้เสียก่อน
"เจ้าไม่เห็ยสัตว์อสูรของมันเหรอ พาเหยียนเฉิงกลับที่พัก ไว้ค่อยมาคิดบัญชีกับมันอีก" สายตาส่งมายังเฉินตง จากนั้นหิ้วร่างของเหยียนเฉิงจากไป
เฉินตงขมวดคิ้ว ก้าวเดินตามไป เขาไม่ควรปล่อยพวกนี้ไป ควรฆ่าซะตอนนี้ จะได้ไม่มีปัญหา
"เจ้าโง่ ไม่ต้องไปสนใจหรอก ต่อมันคิดแก้แค้นจริง มันคงไม่กล้าทำหรอก เจ้าจิ้งจอกน้อยแสดงพลังขนาดนั้น ถ้ามันมาคราวหน้ามันตายแน่" ไน่เหอบอก ทำให้เฉินตงชะงักฝีเท้าและเดินถอยกลับมาที่เดิม
"ขอบคุณมากสหาย ไม่คิดว่าจะได้พบกันอีก เป็นสหายที่ช่วยข้าไว้อีกแล้ว" ลู่ยกลุกขึ้นยืนได้ก็ยกมือคาราวะไปทางเฉินตง
"ไม่หรอก ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย" เฉินตงบอกไปตามจริง เป็นจิ้งจอกน้อยที่ลงมือ เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากต่อยไปแค่ทีเดียวเอง นี่ไม่น่าจะนับใช่ไหม
