บทที่ 31
767 คำ
บทที่ 31
"โอ้ ข้าควรเข้าไปช่วยหรือเปล่า"
เฉินตงกล่าวเสียงเบา ขณะเฝ้ามองกลุ่มคนที่แต่งตัวชุดสีขาวๆ คล้ายๆกัน กำลังสู้กับหมาป่าเขาเดียว
"ไม่จำเป็นหรอก" ไน่เหอตอบ เขาสัมผัสได้ว่าคนกลุ่มนี้แข็งแกร่งทีเดียว แต่ลนลานตื่นตระหรด เมื่อตั้งสติได้ย่อมพลิกสู้กลับ แต่ไม่ได้บอกกกับเฉินตง
เป็นดังคาด ฝ่ายกลุ่มศิษย์ที่เรียกว่านิกายกระบี่ทองคำ เริ่มสวนกลับ หมาป่าเขาเดียวครึ่งหนึ่งถูกฆ่า อีกครึ่งเริ่มถอยรน
อสูรระดับ หนึ่งดาว ที่อ่อนเอสุด หมาป่าเขาเดียว
เฉินตงเห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจ ทว่าสายตาของเขาตกลงยังร่างของจ่าฝูง เจ้าตัวนี้ แม้จะไม่ต่างจากหมาป่าเขาเดียวตัวอื่นๆ แต่ตัวโตกว่า ทว่าเฉินตงสัมผัสได้ว่า
"เจ้าตัวนี้น่าจะแกร่งกว่าสัตว์อสูรที่เขาสู้ด้วยก่อนหน้านี้ซะอีก
"ที่เจ้าคิดถูกแล้ว จ่าฝูง ของสัตว์อสูร แม้จะเป็นระดับ หนึ่งดาว แต่ จ่าฝูง ก็คือ จ่าฝูง มันสามารถปกครองสมาชิกนับร้อยในกลุ่มของมันได้ บ่งบอกได้เลยว่าไม่ใช่ระดับหนึ่งดาวทั่วไป ตามการคาดเดา เจ้าตัวนี้น่าจะแกร่งกว่าตัวที่เจ้าฆ่าไปก่อนหน้านี้เสียอีก"
ไน่เห่อบอก เฉินตงได้ยิน ไม่มีอาการหวาดกลัว เขารู้สึกดีใจทุกครั้งที่เจอกับตัวอะไรก็ตามที่แกร่งกว่าตัวที่เคยสู้มาก่อน
โฮกกกกกกกกก
เสียงคำรามก้องป่า
จ่าฝูงส่งเสียงออกมาหลังจากที่สมาชิกในฝูงของมันถูกฆ่าตายไปครึ่งหนึ่ง
ดวงตาสีแดงฉานเปล่งแสงวาบ มันเปลวไฟที่ลุกโชน
ทงกัง หลังจากจัดการพวกหมาป่า เขาหันไปยังจ่าฝูงที่ตัวโตกว่าหมาป่าตัวอื่นๆ
เขาเสียหน้าเพราะตื่นตระหนกเมื่อครู่ จึงอยากจะกอบกู้ชื่อเสียง ทงกังควบแน่นปราณไปที่กระบี่ ตั้งใจปิดฉากในกระบวนท่าเดียว
โฮกกกกกกกกก
เสียงคำรามดังขึ้น ทว่าคราวนี้มันทรงอำนาจยิ่งกว่าเดิม และแฝงด้วยพลัง พริบตาที่เสียงคำรามนั้นออกมาจากปากของจ่าฝูงหมาป่าเขาเดียว
บังเกิดแรงลมซัดออกมาด้านหน้าที่มันคำราม
เหล่าศิษย์นิกายกระบี่ทองคำ ปลิวไปคนละทาง ด้วยแรงปะทะอันมหาศาล แม้แต่เฉินตงเองก็ต้องหมอบลงกับพื้น ถึงเขาจะไม่อยู่ในระยะหวังผล แต่ก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน
จ่าฝูงหมาป่า กระโจนเข้าใส่ร่างที่นอนอยู่บนพื้นไม่ไกล นั้นคือ เอ้อหยา เธอถูกแรงลมปะทะจนร่างอัดกับต้นไม้ กระดูกทั่วร่างเหมือนจะหัด ไม่อาจขยับไปไหนได้เลย
ด้านลู่จง เขาลุกขึ้นยืน ทว่ากระบี่ในมือหายไปแล้ว มือกระบี่ที่ไร้กระบี่ ย่อมไม่อาจใช้วิชาที่ฝึกฝนมาได้ เขาคว้าเอากิ่งไม้มาถือไว้ พุ่งเข้าไปช่วยศิษย์น้องเอ้อหยาทันที
ทว่าไม่ทันการณ์
ปัง
หมัดเปล่าๆ อัดเข้าร่างของจ่าฝูงหมาป่าเขาเดียวจนกระเด็นออกไป ทำให้ลู่จงที่พุ่งเกือบจะถึงต้องเบรกตัวโก่ง
เงาร่างในชุดซ่อมซ่อปรากฏ ดวงตาจ้องไปยังร่างที่ลุกขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด ไม่ได้สนใจใคร ที่กำลังมองมายังเขาเลย
"หนังหนาใช้ได้" เฉินตงนวดหมัดตนเอง เมื่อครู่โจมตีด้วยพลังกาย 5 ใน 10 ส่วน ส่งร่างของมันกระเด็นออกไป
จ่าฝูงหมาป่าคำรามลั่น พุ่งเข้าใส่เฉินตงเร็วมาก
ชายหนุ่มฉากหลบ กำหมัดแน่นสวนกลับด้วยพลังกายสิบส่วน
ปัง
ร่างของจ่าฝูงหมาป่าถึงกับตัวงอปลิวไปอีกทาง
"การโจมตีทั่วไปเจาะหนังหนาๆของมันไม่ได้เลยสินะ ถ้าไม่มากพอ" เฉินตงเอ่ย
ฉับพลันนั้นพลังมารในร่างโคจร เขาไม่ได้ใช้วิชาที่เรียนมา เพียงโจมตีด้วยหมัดเช่นเดิม ทว่าแฝงด้วยพลังมาร
ปัง
การโจมตีของเฉินตงอัดเข้าร่างที่กำลังลุกขึ้น ปลิวออกไป คราวนี้มันกระอักเลือดออกมา เฉินตงสืบเท้าตาม จิตสังหารแผ่ออพร้อมกับเท้าที่เตะออกไป
ปัง
จ่าฝูงหมาป่า เปรียบเสมือนของเล่นสำหรับเฉินตง ไม่เตะและต่อยมันราวกับกระสอบทราย ไม่มีทางที่มันขัดขืนใดๆ ได้เลย
- ผู้เขียน
