“คำขอเธอมันน่ารักนะ แต่ขยะต้องโดนกำจัดนี่สิ” ยุนซังชอลว่า
เสียงของรถมอเตอร์ไซค์วิบากที่ชายหนุ่มบิดทะยานไล่ตามกลิ่นกายหอมของเธอดังตลอดเส้นทางลงเขา ไม่คิดเลยว่าที่ด้านหลังจะมีทางลาดยางอย่างดีให้สัญจร ทำไมคนในหมู่บ้านถึงปิดการใช้งานเส้นทางนี้นะ แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็เห็นแล้วว่ายัยเปี๊ยกเอิงเอยอยู่ในรถคันนั้น
กระทั่งรถยนต์คนดังกล่าวแล่นลงมาถึงด้านล่างของภูเขา จู่ ๆ มันก็ลดความเร็วลงและตีไฟเลี้ยวเข้าจอดริมทาง พันเพลิงเห็นอย่างนั้นก็ลดความเร็วเช่นกัน ไม่รู้เลยว่าพวกมันมีกันกี่คน และเธออยู่ในสภาพไหนกระทั่งใครคนหนึ่งได้ลากตัวเธอลงมาจากห้องโดยสาร
“ฮึก! อื้อ ๆ” เสียงที่ถูกปิดกั้นไว้ด้วยเทปแลคซีน ทำให้พันเพลิงไม่รู้ว่าเธอต้องการพูดอะไรกับเขา มันเอาตัวเธอมาทั้ง ๆ ที่รองเท้าก็ไม่ได้ใส่ บาดแผลที่เกิดจากเศษกระจกก็ยังไม่รักษา ยัยเด็กนั่นมัวทำอะไรอยู่
“ไง...ไม่เจอกันนานเลยนี่” ยุนซังชอลเอ่ยทัก ไอ้เด็
