เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นดังให้ได้ยินมาแต่ไกลจนศิลาที่กำลังทำงานอยู่อย่างขะมักเขม้นต้องเงยหน้าขึ้นดู พอเห็นว่าเป็นใครเข้าก็รีบส่งยกโทรศัพท์ขึ้นโทรแจ้งเจ้านายที่อยู่ภายในห้องทันที แต่โทรไปหลายสายเคก็ไม่ยอมรับ
“ซวยแล้ว” เมื่อติดต่อเคไม่ได้ศิลาก็ยิ่งร้อนรนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากเพราะคนที่เขาเห็นแต่ไกลเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขาเรียบร้อยแล้ว
“สวัสดีครับคุณท่าน”
“สวัสดี สบายดีนะศิลา”
“สบายดีครับ คุณท่านเป็นยังบ้างครับ”
“ฉันก็สบายดีตามประสาคนแก่นั่นแหละ ว่าแต่เจ้าเคอยู่ไหม”
“เอ่อ...... อยู่ครับ” ศิลาอยากโกหกจะแย่แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะสายรู้ทันว่าทานรู้อยู่แล้วว่าเคอยู่ที่บริษัทแต่แค่ลองเชิงถามเท่านั้น
“ดีละฉันจะเข้าไปหาหน่อย บ้านช่องไม่ยอมกลับไม่ให้เห็นหน้าเห็นตาโทรหรือก็ไม่โทรไปไม่เป็นห่วงพ่อแม่บ้างหรือไงก็ไม่รู้ ไอ้ลูกคนนี้” คุณรมิตา บ่นร่ายยาวเมื่อพูดถึงลูกชายตัวดีของตัวเองที่หายหน
