ฉันหันไปเห็นดินพูดอะไรก็ไม่รู้กับพลอยใส แต่ดูจากหน้าหล่อนแล้วต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ แล้วดินก็เดินตรงมาหาฉัน ฉันเลยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้พลางก้มเก็บสตรอว์เบอร์รีไปเรื่อย แต่ใจก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าเขาพูดอะไร เรื่องฉันรึเปล่านะ…
“แดดเริ่มร้อนแล้ว ไปกันเถอะ” ฉันหันไปมองทางต้นเสียงแล้วพยักหน้าให้คนตัวสูงตรงหน้า เขารับตะกร้าสตรอว์เบอร์รีไปถือไว้แล้วเดินนำหน้าฉันไป
ฉันมองตามแผ่นหลังนั่น เอาจริงๆ ฉันไม่ไว้ใจยัยพลอยใสนั่นเลยสักนิดแต่ฉันดันเลือกที่จะเชื่อใจดิน เฮ้ออออ…! เพราะฉะนั้นฉันจะต้องไม่คิดมาก ดินไม่มีทางหวั่นไหวกับยัยพลอยใสนั่นแน่ ฉันมั่นใจ...แต่
อ๊ะ! พรึบ!
ฉันเดินชนแผ่นหลังดินอย่างแรงจนเซเกือบจะล้มเพราะทางมันไม่ได้เรียบเท่าไรนักดีที่ดินหันมาเอามือช้อนเอวฉันไว้ได้ทัน ฮู้ว์~ เกือบไปแล้วไหมล่ะ ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“เหม่ออะไรเนี่ย…” ดินถามขึ้นพลางค่อยๆ คลายมือออกจากเอวฉัน
“ปะ...เปล่าน
