รถสปอร์ตหรูคันสีดำแล่นเข้ามาจอดนิ่งที่หน้าคอนโดของอริล เสียงเครื่องยนต์ดับลงพร้อมบรรยากาศเงียบสงบยามค่ำคืน
“ถึงแล้ว” เอ็นเจเอ่ยเสียงทุ้มเรียบก่อนจะหันไปมองร่างเล็กที่นั่งเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ
อริลกะพริบตาปริบ ๆ พลางรีบปลดเข็มขัดนิรภัย แก้มใสยังแดงนิด ๆ จากความเขินอายจากเหตุการณ์มื้อกลางวันที่ถูกเพื่อนแซวไม่หยุด
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” เธอพูดเสียงใสพลางยิ้มหวานให้เขา มือใหญ่ของเอ็นเจยกขึ้นลูบศีรษะเธอเบา ๆ
“เดินขึ้นไปเองไหวไหม”
“ไหวสิคะ ริลเดินขึ้นทุกวัน” เธอรีบตอบแต่เสียงกลับอ่อนลงเมื่อเห็นสายตาคมที่ยังคงจับจ้องมาไม่วาง ความเงียบโรยตัวอยู่เพียงครู่ ก่อนที่เสียงทุ้มจะดังขึ้นอีกครั้ง
“พี่ขอขึ้นไปส่งถึงห้องได้ไหม??”
อริลชะงักดวงตากลมโตเบิกกว้างเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา
“เอ่อ มะ... ไม่เป็นไรค่ะ” เธอรีบตอบตะกุกตะกักแต่เสียงกลับเบาจนแทบกลืนหาย รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนริมฝีปากคม เอ็นเจเอนตั
