ภายในห้องของอริลยังคงเงียบสงบเหมือนทุกคืน แต่คืนนี้กลับต่างออกไป เพราะมีชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีดำเดินตามเข้ามาอย่างถือวิสาสะราวกับเป็นห้องของตัวเอง
“พี่เอ็นเจไม่กลับเหรอคะ??” เสียงเล็กถามเบา ๆ ขณะรีบวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ
“เหนื่อย ขอพักหน่อย” เขาตอบเรียบ ๆ พลางพาดเสื้อสูทพาดไว้บนพนักเก้าอี้ เหมือนเป็นเรื่องปกติที่เขาจะทำเช่นนั้น อริลมองตาค้าง ไม่รู้จะพูดยังไงดีเมื่อเห็นเขาเดินสำรวจไปรอบ ๆ หยิบแก้วน้ำจากชั้น วางโทรศัพท์ไว้ข้างเตียง แล้วเดินไปเปิดตู้เย็นอย่างคุ้นเคยราวกับมาหลายครั้งแล้ว
“พี่เอ็นเจ”
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ทำเหมือนกับพี่เป็นยักษ์เป็นมารจะกินหนูยังงั้นแหละ”
กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากตัวเขาคลุ้งไปทั่วห้อง เมื่อเขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ขาเรียวยาวไขว้กันอย่างสบาย ๆ แล้วเอนพิงพนักเหมือนอยู่บ้านตัวเอง อริลได้แต่ยืนนิ่ง มองเขาทำทุกอย่างด้วยท่าทีเนียนจนน่าหงุดหงิดแต่ก็ปนอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
