ดวงตากลมโตที่คลอด้วยน้ำใสของอริลสั่นระริกเหมือนจะร้องไห้ เธอพยายามเบือนหน้าหนีแต่ก็ไร้ผล เมื่อแรงกดดันจากสายตาคมเข้มและความอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่ที่โอบกุมมือเล็กไว้แน่น ทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกเลย
“พะ… พี่เอ็นเจ อย่ามาพูดแบบนี้สิคะ” เสียงเล็กสั่นเครือเอื้อนเอ่ยแผ่วเบา ราวกับกลัวหัวใจตัวเองจะเผยความจริงออกมา แต่แทนที่จะผละออกเอ็นเจกลับก้มลงมาใกล้มากขึ้น ลมหายใจอุ่นรดแก้มใส ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มบางที่เต็มไปด้วยแรงดึงดูดจนหัวใจดวงน้อยเต้นถี่จนแทบหลุดจากอก
“แล้วอยากให้พี่ทำยังไง?? ให้พี่ทำเหมือนไม่หวง ไม่สนใจ ทั้งที่แทบคลั่งทุกครั้งที่นึกถึงเธอแบบนี้เหรอ” เสียงทุ้มต่ำดังใกล้แผ่วเบาแต่หนักแน่นพอจะขังเธอเอาไว้ในอ้อมความรู้สึกของเขา
อริลเม้มปากแน่น สายตาหลบเลี่ยงแต่หัวใจกลับสั่นไหวจนแทบทรงตัวไม่อยู่ มือเล็กพยายามดึงกลับแต่ถูกมือใหญ่รั้งไว้แน่นจนเธออุ่นซ่านไปทั้งแขน
“พี่เอ็นเจ” เธอเรียกชื่อเขาเสียงเบา
