บุษบาพยาบาท

บทที่ 2 ผิดผี

เขาให้หมวดจั๊กจอดรถตรงสุดทาง ที่เป็นหญ้าล้มเพราะคนเดินผ่านบ่อย ตรงนั้นมีรถกระบะของตำรวจจอดอยู่คันหนึ่ง รถของหมออธิปแล่นมาจอดใกล้ๆ นายตำรวจเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นหทัยชนิตกับเพื่อนสาวของเธอลงจากรถมาด้วย

“พวกคุณมาทำไม” เขาถาม

“ก็ฉันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงปืนมันดังใกล้บ้านฉันนะสารวัตร” เธอตอบฉาดฉาน ไม่หลบสายตาด้วยนะ

“ห้ามเข้าไปในบริเวณที่เกิดเหตุเด็ดขาด”

“นักข่าวเข้าได้ใช่ไหม” เธอย้อนถาม

สารวัตรกันตภณหันไปมองหน้าศรัณย์เป็นเชิงบอกว่ายัยคนนี้แสบเอาเรื่องเชียวละ แต่เขาไม่ต่อปากต่อคำกับเธอ เดี๋ยวจ่าตำรวจก็จะจัดการกันเธอออกไปเอง

โดยรอบบริเวณไม่มีทางเดินเพราะเป็นป่าละเมาะ มีหญ้าและวัชพืชขึ้นสูง จากการสอบถามเส้นทางผ่านโทรศัพท์ พวกเขาต้องเดินฝ่าดงหญ้า ลึกเข้าไปทางตะวันตกอีกประมาณห้าสิบเมตร เขาเห็นรอยแหวกหญ้าเป็นทางที่คนก่อนหน้าเดินบุกเข้าไป จึงเดินไปตามทางนั้น

ที่สุดทางเดินมีกระท่อมไม้ไผ่ผุเก่าหลังเล็กอยู่หลังหนึ่ง ดูจากสภาพหลังคาทะลุ คงไม่มีคนใช้มานาน ด้านหน้ากระท่อมสารวัตรกันตภณมองเห็นกลุ่มชาวบ้านชนเผ่าทั้งชายหญิงประมาณสิบคนกำลังมุงดูอะไรบางอย่าง มีตำรวจอยู่ที่นั่นแล้วสองนาย เมื่อพวกเขาเห็นสารวัตรกันตภณเดินมา จึงร้องบอกชาวบ้านที่ยืนมุงอยู่ให้หลบ คนพวกนั้นจึงขยับยืนห่างออกไป แต่ก็ยังส่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันได้ยินแว่วมา

“สารวัตรครับ” จ่าตำรวจทำความเคารพ “มีสองศพครับ ตรงนี้นายซง เป็นหมอผีของหมู่บ้าน แล้วมีอีกศพอยู่ในกระท่อม ชื่อนายลี่ เป็นหัวหน้าเผ่าครับ”

นายตำรวจก้มลงพิจารณาศพตรงหน้า คนที่เป็นหมอผีของเผ่ารูปร่างท้วมมีพุง ผมเถิกบางเห็นหนังหัวแต่ก็ไว้ผมยาวรวบหลวมๆ ไว้ด้านหลังด้วยยางรัดของ เสื้อผ้าที่สวมใส่เป็นกางเกงและเสื้อม่อฮ่อมเก่าโทรมแต่อยู่ในสภาพปกติ ไม่มีร่องรอยของเลือด อาวุธ หรือการฉีกขาด

แต่ที่น่าขนลุกก็ตรงดวงตาของศพเหลือกถลน ใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเก เหมือนก่อนจะหมดลมได้รับความเจ็บปวดสาหัส มือข้างซ้ายเหยียดเกร็งออกไปข้างตัวกำกระจุกต้นหญ้าไว้แน่น ส่วนนิ้วมือข้างขวาหงิกงออยู่ในท่าตะปบไปที่ทรวงอกด้านซ้าย ตรงตำแหน่งของ... หัวใจ

“เราถ่ายรูปที่เกิดเหตุพร้อมสภาพศพทั้งสองศพ และตรวจดูโดยรอบบริเวณแล้วครับ ไม่พบอะไรที่ผิดปกติเลย ตอนนี้รอหมอมาตรวจ ผมโทร.แจ้งไปแล้ว แต่ทางโรงพยาบาลบอกว่ายังไม่มีหมอว่างเลย ต้องรอครับ” จ่าตำรวจรายงาน

“นี่คือหมออธิป เขาจะช่วยจัดการให้เอง” สารวัตรหันไปทางนายแพทย์

“เดี๋ยวผมดูให้” หมออธิปก้าวออกมาข้างหน้าแล้วเริ่มงานของเขา

จากหางตาสารวัตรกันตภณเห็นหทัยชนิตกับเพื่อนของเธอยืนรวมอยู่ในกลุ่มไทยมุงไม่ไกลจากที่เกิดเหตุ พวกเธอคงเห็นละว่ามีศพนอนอยู่ตรงนี้ ผู้หญิงสองคนนี้แปลกชะมัด ใจแข็งขนาดยืนดูศพได้หน้าตาเฉย หรือเพราะเธอทั้งคู่เป็นพยาบาล เห็นคนตายจนชินเสียละมัง

ส่วนศรัณย์ เพื่อนของเขากำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น นักข่าวกดชัตเตอร์กล้องรัวๆ เก็บภาพข่าวที่ยังไม่มีสำนักข่าวไหนได้ไป หูก็เก็บข้อมูลจากบทสนทนาของตำรวจ และศรัณย์เก๋าพอที่จะไม่ทำตัวเกะกะหรือซุ่มซ่ามทำลายหลักฐานในที่เกิดเหตุ

“พอดีหมออธิปจากโรงพยาบาลอยู่กับผมเมื่อตอนที่หมวดจั๊กไปตาม โทร.บอกโรงพยาบาลได้เลยว่าคุณหมออธิปจะดูแลเคสนี้เอง จ่าเอารถกระบะมาใช่ไหม ดีเลย เสร็จเรื่องแล้วจะได้ขนศพไปชันสูตรพลิกศพที่โรงพยาบาล” เขาสั่งการจ่าตำรวจแล้วหันไปพูดกับหมวดจั๊ก

“ไปดูในกระท่อมกัน”

ภายในกระท่อม นายตำรวจเห็นภาพสยองของศพไม่ต่างจากศพด้านนอก ตัวหัวหน้าเผ่าเรียกได้ว่าอยู่ในวัยชรา ผมของเขาเส้นหยาบแข็งชี้เด่ หงอกขาวโพลนไปทั้งศีรษะ ใบหน้าเหี่ยวย่นนั้นทำให้ดวงตาเหลือกถลนดูน่าขนลุกกว่าศพด้านนอกหลายเท่า สิ่งที่เหมือนกันคือใบหน้าบิดเบี้ยวเจ็บปวดและอาการเกร็งของร่างกาย กับมือขวาที่เกาะกุมอกซ้ายตรงตำแหน่งหัวใจ นายตำรวจย่นหัวคิ้วพลางคิดว่า... สองคนนี้ไปโดนอะไรมา

“ดูๆ ที่ตาของหัวหน้าสิ ตาเหลือกกกก...” เสียงหญิงชราดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย มาจากประตูกระท่อม ทำให้กันตภณหันขวับไปมอง

“ตาเหลือกถลน ไม่ตายดีอย่างนี้ ต้องเป็นอิทธิฤทธิ์ผีเจ้า ผีเจ้าโกรธมาก ต้องมีใครทำผิดผีอย่างแรง ถึงได้มาเอาคนสำคัญของเผ่าไปถึงสองศพ”

หญิงชราวัยเจ็ดสิบ ร่างผอม ผมยาวหงอกขาวแซมดำ ใส่ชุดชนเผ่าเก่ามอ ยืนอยู่ด้านหน้าชาวบ้านอีกหลายคนตรงประตูกระท่อม กำลังชี้นิ้วมายังศพที่นอนอยู่บนแคร่ มีเสียงร้องไห้ดังมาจากผู้หญิงชนเผ่าตัวเตี้ยที่ยืนอยู่ข้างนาง และในบรรดาไทยมุงที่ยืนออกันอยู่ที่ประตูกระท่อม สารวัตรกันตภณก็เห็นหทัยชนิตกับเพื่อนของเธอยืนแอบอยู่ด้วย

“จ่า ทำไมปล่อยคนเข้ามาในนี้” เขาตะโกนออกไป หงุดหงิดที่จ่าไม่กันคนออกจากที่เกิดเหตุ แต่ก็เข้าใจว่าตำรวจมีมากันแค่สองสามคน อาจจะกันไม่ทันถ้าจะแอบเข้ามาตอนที่ไม่มีตำรวจเฝ้าอยู่หน้ากระท่อม

“ขอโทษครับสารวัตร นี่นางเซิง คนเก่าคนแก่ของหมู่บ้าน แล้วนี่นางเว เมียหัวหน้าเผ่า นางเพิ่งจะรู้ว่าผัวตาย เลยเพิ่งมาครับ”

“ขอทางหน่อยครับ” เสียงหมออธิปดังขัดจังหวะขึ้นมา จากนั้นร่างสูงโปร่งของเขาก็เบียดคนเข้ามาในกระท่อม “สารวัตรครับ ศพด้านนอก ผมตรวจดูเบื้องต้นแล้ว คิดว่าน่าจะหัวใจล้มเหลว แต่เราต้องผ่าศพชันสูตรดูอีกทีถึงจะลงรายงานโดยละเอียดได้” หมอพูดพลางย่อตัวลงมองศพที่อยู่บนแคร่ไม้ไผ่ “ศพนี้ผมว่าคงเสียชีวิตจากสาเหตุเดียวกัน”

“พวกเขาโดนผีเจ้าลงโทษแหงเลย ตายไม่ดี ตกใจตาย ตาเหลือกอย่างนี้ โอ กลัวแล้วเจ้าผีเจ้า...” นางเซิงหันไปพูดกับเมียคนตายที่กำลังร้องไห้เกาะกุมมือสั่นเทาของตัวเองไว้กลางอก ใบหน้าซีดเผือด

“แกหัวใจล้มเหลวน่ะยาย เดี๋ยวผ่าดูก็รู้”

“ไม่! ไม่ผ่า อย่าทำกับเขาอย่างนั้น” นางเวร้องไห้ไปส่ายหัวไปเหมือนใจจะขาด

“อ้าว ญาติไม่อนุญาตให้ผ่าชันสูตร” หมออธิปหันมาพูดกับสารวัตรกันตภณเหมือนจะขอความเห็น

“ใช่ ไม่ผ่า เราจะทำพิธีศพเลย ผ่าเดี๋ยวไม่เหมือนคนเดิม” นางเซิงร้องสนับสนุน

“อ้าว! แล้วเอาไงล่ะวะ” ศรัณย์พูดขึ้น เขาแทรกตัวเข้ามาถ่ายรูปที่เกิดเหตุตอนไหนก็ไม่มีใครทันสังเกต

“ญาติไม่ติดใจสงสัยอะไรในการตายของพวกเขาหรือ แล้วศพหมอผีข้างนอกนั่นล่ะ มีญาติมาไหม” สารวัตรกันตภณตะโกนถามให้ดังไปถึงด้านนอกกระท่อม

“หมอผีไม่มีญาติ ตัวคนเดียว ฉันนี่เป็นเหมือนญาติ และฉันไม่อยากให้ผ่าศพ” นางเซิงยืนยัน

“เอ๋า...” นักข่าวเกาหัวแกรก

“ต้องมีคนทำผิดผีแรงมาก ผีเจ้าท่านถึงโกรธ พรากวิญญาณหัวหน้าเผ่าและหมอผีไปพร้อมกันทีเดียวสองคน ต่อไปเผ่าไม่มีหัวหน้า ไม่มีหมอผี จะต้องตกต่ำ เจอแต่เรื่องเลวร้าย” ยายเซิงพูดออกมาลอยๆ ตายังคงจ้องนิ่งอยู่ที่ศพสยองบนแคร่ไม้ไผ่

คำพูดนี้คงทำให้ชาวเผ่าตื่นกลัวไปทั่ว เสียงวิพากษ์วิจารณ์พึมพำดังขึ้นเรื่อยๆ

“เอาไง สารวัตร” หมออธิปหันมาถาม

“ไม่ผ่าก็ได้ ถ้าญาติไม่อนุญาต แต่ขอเอาไปพลิกศพได้ไหม แบบว่าตรวจภายนอก ตรวจเลือด ตรวจปัสสาวะ อะไรอย่างนี้น่ะ” เขาต่อรอง

“ไม่ผ่า” นางเซิงและนางเวแทบจะพูดออกมาพร้อมกัน

“ไม่ผ่าก็ไม่ผ่า แต่ตำรวจต้องตรวจศพให้ละเอียดเข้าใจไหม ตรวจแต่ภายนอก เสร็จแล้วถ้าไม่มีอะไรผิดปกติ จะรีบเอาศพมาส่งคืนเพื่อให้ญาติทำพิธี ไม่เกินสองสามวันหรอก ใช่ไหมหมอ” นายตำรวจหันมาขอแรงสนับสนุนจากคนเป็นหมออีกเสียง

“ใช่ครับ ผมจะรีบทำให้ อาจจะเสร็จในวันพรุ่งนี้ด้วยซ้ำ”

นางเซิงและนางเวเงียบไป คงกำลังคิดตัดสินใจ ตอนนั้นเองจ่าตำรวจเบียดกลุ่มคนตรงประตูเข้ามา

“สารวัตรครับ” เขาเรียกแล้วถอนหายใจเฮือก

“อะไรจ่า”

“ได้รับแจ้งว่าพบศพผู้ใหญ่บุญคำนอนตายที่กระท่อมปลายนา ให้ไปตรวจดูโดยด่วน ครับผม”

“เอ๋า...” นักข่าวหูผึ่งหันมามองหน้านายตำรวจ

“หมอ ผมสอบปากคำคนแถวนี้อีกสักพักก็ต้องไปดูทางโน้นแล้ว หมอตรวจศพนี้เสร็จให้จ่าเอาขึ้นรถกระบะไปตรวจพลิกศพที่โรงพยาบาลได้เลยนะ ทางศพผู้ใหญ่บุญคำโน่นเดี๋ยวผมหารถเอง ว่าแต่หมอจะช่วยตรวจศพผู้ใหญ่บุญคำอีกสักเคสได้ไหม ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว” เขาเลิกคิ้วรอคำตอบ

“ได้ ทิ้งเจ้าหน้าที่ไว้ช่วยผมทางนี้สักคนหนึ่ง เสร็จแล้วเดี๋ยวตามไป ผมยังพอช่วยได้ เพราะมาใหม่ ยังไม่มีงานยุ่งมากนัก”

แวบหนึ่งนายตำรวจเห็นหมออธิปเหลือบตาไปมองหทัยชนิต เขาคงห่วงว่าเธอกับเพื่อนจะกลับเฮือนธารหรือตามไปด้วย เพราะพวกเธอมารถคันเดียวกับเขา

“คุณสองคน ไม่ต้องตามไปด้วยนะ ให้หมอพากลับไปส่งบ้านเลย คนตายน่ะไม่มีอะไรน่าดูหรอก” เขาตัดสินใจให้เสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาจากกระท่อม เพื่อสอบปากคำชาวบ้านคนที่พบศพทั้งสอง คงต้องรีบหน่อยเพราะผู้ใหญ่บุญคำรอเขาอยู่