ep.1
1295 คำ
ครืดด~ ครืดด~
เสียงโทรศัพท์ราคาแพงรุ่นใหม่ล่าสุดดังขึ้นทำให้มือหนาเลื่อนลงไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงสแล็กขึ้นมามอง
*โดม*
"อะไร?"
[ได้ตัวมาแล้วครับนาย]
"อืม"
ตอบกลับปลายสายไปแต่เพียงเท่านั้นแล้วกดวางสายเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าไว้เช่นเดิม
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูเข้ามาภายในห้องใต้ดินเก็บเสียงของคาสิโนแห่งหนึ่งแถบชานเมืองที่มีเหล่านักเสี่ยงโชคเข้ามาใช้บริการกันอย่างแน่นขนัด เจ้าของความสูงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรในวัยสามสิบปีใส่ชุดสูทสีดำท่าทางสุขุมสีหน้าเรียบนิ่งแววตาไร้ซึ่งความรู้สึกยากจะคาดเดาความคิดของร่างสูง สาวเท้าก้าวเดินไปหาชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันที่นั่งตัวสั่นเทาด้วยความกลัวบนพื้นกลางห้อง
"คะคุณคิม!!!" ชายหนุ่มที่บนใบหน้าปะปนไปด้วยเลือดสีแดงเข้ม เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจสุดขีด เมื่อเงยหน้าขึ้นมองคนที่เข้ามาใหม่
คนตัวสูงค่อยๆเดินเข้าไปใกล้หยุดชะงักมองคนตรงหน้าที่มีท่าทีหวาดกลัวเขาอย่างปิดไม่มิดแต่การที่มันผู้นี้กล้าผิดคำพูดที่ได้ลั่นเอาไว้นั่น หมายถึงจริงๆแล้วมันไม่ได้เกรงกลัวเขาเลยซักนิด
"ไง!" เสียงเข้มดุดันเอ่ยขึ้น สายตายังคงจ้องมองไปยังคนตรงหน้าไม่ลดละ
"ฮะ เฮือก!! ผะ ผมขอเวลาห้าวันครับ ผมจะเอามาคืนทั้งต้นทั้งดอก...."
ผลัวะ!
ด้ามกระบอกปืนสีดำขลับ กระแทกลงบนหน้าชายคนนั้นอย่างจัง จนใบหน้านั้นหันไปตามแรง เกิดแผลแตกเลือดสีแดงเข้มไหลนองออกมา
"สามวันก่อนมึงก็พูดแบบนี้!!" เสียงทุ้มนิ่งเย็นเยียบเอ่ยขึ้น
"นะครับคุณคิม ขอโอกาสให้ผมอีกครั้งนึงหรือเอาน้องสาวผมมาขัดดอกก่อนก็ได้ครับ"
ทว่าร่างสูงสมส่วนดูดีกับยืนมองสภาพของคนที่นั่งอยู่บนพื้นห้องด้วยแววตาเรียบเฉย ไม่ได้มีท่าทีสนใจข้อเสนอของชายหนุ่มคนนั้นเลยแม้แต่น้อย ถ้าผมรับดอกเบี้ยเป็นผู้หญิงละก็ ป่านนี้คงมีเป็นร้อยแล้วมั้ง
"กูต้องการเงินคืน!!" ร่างสูงดูดีตวาดเสียงดังลั่น ทำชายตรงหน้าสะดุ้งโหยง มือหนาคว้าแท่งเหล็กยาวกำไว้แน่นดวงตาคู่คมมองจ้องคนตรงหน้าด้วยแววตาวาวโรจน์ด้วยไฟโทสะ ที่พร้อมจะแผดเผาชายคนนั้นให้แหลกเป็นจุล
"ผมไหว้ละครับ ผมขอโอกาสอีกครั้งเดียว..ครั้งเดียวเท่านั้น"
ผลัวะ!
แท่งเหล็กยาวขนาดพอดีมือ ฟาดลงบนใบหน้าของชายคนนั้นเต็มแรง จนหน้านั้นสะบัดไปตามแรง ล้มตึงนอนสลบฟุบไปกับพื้นห้องเย็นเฉียบ เลือดสีแดงเข้มไหลนองเป็นทางออกมาจากบาดแผลฉีกขาดที่เกิดจากแรงกระแทกของเหล็กแกร่ง พร้อมกับเสียงคร่ำครวญที่สงบไปแล้ว
"จัดการที่เหลือด้วย อีกห้าวันรายงานกู" ร่างสูงดูดีเอ่ยสั่งโดมลูกน้องคนสนิทพ่วงตำแหน่งคนขับรถและเลขาส่วนตัวที่ติดตามไปด้วยทุกที่
เคร้ง!!
เสียงแท่งเหล็กตกกระทบพื้นจนเกิดเสียงดังออกมา ทว่าร่างสูงดูดีกับไม่ใส่ใจสาวเท้าหนาก้าวเดินออกไปจากตรงนั้นเพื่อกลับขึ้นไป ยังห้องทำงานของเขาที่อยู่บนชั้นสามของคาสิโนหรูครบวงจรแห่งนี้
"ครับนาย" โดมเอ่ยรับคำสั่งของผู้เป็นเจ้านายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่รู้สึกตื่นตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ หากใครไม่รักษาคำพูด ย่อมมีชะตากรรมเช่นเดียวกันกับชายคนนั้นเขาเห็นบ่อยจนชิน ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องสี่ห้าคนให้เก็บกวาดและจัดการส่งตัวชายคนนั้นกลับไป
อีกด้าน...
แต๊ก! แต๊ก! แต๊ก!
เสียงกดรัวเร็วบนแป้นพิมพ์โน๊ตบุ๊คกลางเก่ากลางใหม่เพื่อกรอกข้อมูลส่วนตัวลงไปยังใบสมัครของบริษัทต่างๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่ได้รับการตอบรับแต่อย่างใด เพราะตำแหน่งเลขาที่เธอสนใจบริษัทเหล่านั้นมักรับคนที่มีประสบการณ์ และนักศึกษาจบใหม่อย่างเธอถึงจะจบ ด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งก็ต้องชวดไม่ได้งาน
"ลองบริษัทนี้ดูซักครั้งแล้วกัน" เสียงหวานพึมพำกับตัวเองก่อนจะเคาะนิ้วลงบนแป้นพิมพ์อีกครั้ง อย่างชำนาญกรอกตัวอักษรลงไปทีละหัวข้อจนเสร็จและกดส่ง
"สาธุ!!ขอให้ได้งานบริษัทนี้ทีเถอะ~" มือบางเรียวเล็กยกขึ้นพนมจรดหน้าผากเนียนพร้อมกับเอื้อนเอ่ยขอพร บริษัทที่เธอเพิ่งกรอกใบสมัครไป เป็นบริษัทอสังหาฯขนาดใหญ่อันดับต้นๆของประเทศ เรทเงินเดือนสูงลิ่ว จนใครๆก็อยากมีโอกาสเข้าไปร่วมงานเธอเองก็เช่นกัน
ติ้ง!
เสียงแจ้งเตือนตอบกลับอีเมลดังขึ้นบนโน๊ตบุ๊ค ร่างบางไม่ลังเลรีบเปิดอ่านข้อความนั้นทันทีที่ได้เห็นมือบางทั้งสองข้างยกขึ้นขยี้ดวงตากลมสองสามครั้งเธอไม่ได้คาดหวังอะไรแค่อยากลองสมัครดูก็เท่านั้น แต่ทว่า...
"กรี๊ดดด!!!แพรวาแกจะได้งานแล้ว~กรี๊ดดด~" เสียงกรีดร้องดีอกดีใจของแพรวาดังขึ้นเมื่อดวงตากลมโตไล่สายตาอ่านข้อความที่บริษัทยักษ์ใหญ่ตอบกลับนัดวันสัมภาษณ์งานในวันพรุ่งนี้ 'ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย'
ปึง! ปึง! ปึง!
เสียงเคาะประตูห้องนอนของแพรวาดังขึ้นรัวเหมือนกับว่าต้องการให้เจ้าของรีบเปิดออก ทำให้แพรวาต้องลุกจากเก้าอี้ก้าวเท้าเล็กเดินไปเปิดประตูเพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าคนที่อยู่ด้านนอกเป็นใคร
แกร๊ก!
"ว๊ายย!!พี่พีชไปกัด เอ้ย..ไปทำอะไรมาเนี่ย ทำไมสภาพเป็นแบบนี้" แพรวาร้องเสียงหลงเมื่อดวงตากลมโตเห็นสภาพของพี่ชายที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดสีเข้มแห้งกรัง
"อย่าเพิ่งถามแพร ทำแผลให้พี่ก่อน" เสียงทุ้มแหบแห้งเอ่ยบอกน้องสาว 'แทนที่จะรีบช่วยทำแผลถามซอกแซกอยู่ได้ จิ๊!'
"นั่งก่อนๆ เดี๋ยวแพรไปเอากล่องปฐมพยาบาลก่อนนะ" ฉันเอ่ยบอกก่อนจะรีบสาวเท้าเดินลงไปชั้นล่างของตัวบ้านและรีบวิ่งกลับขึ้นมายังห้องนอนของตัวเองเมื่อได้สิ่งของที่ต้องการ มือบางหยิบสำลีชุบแอลกอฮอล์บรรจงเช็ดไปยังใบหน้าของพี่ชายอย่างเบามือ แต่นั่นก็ยังไม่เบาพอสำหรับพีชอยู่ดี
"โอ๊ยย!!..ซี๊ดด!! เบาหน่อยแพรพี่เจ็บ" เสียงร้องอวดครวญของพีชดังขึ้นไม่ขาดปาก ตอนโดนว่าเจ็บแล้ว..ตอนทำแผลยิ่งกว่าอีก ทั้งเจ็บทั้งแสบปะปนกันยุ่งไปหมด
"อย่าบอกนะว่าไปเล่นที่บ่อนมาอีกแล้วแพรบอกก่อนนะ แพรไม่มีเงินช่วยพี่แล้ว" ฉันใช้หนี้ให้พี่พีชไปไม่รู้เท่าไหร่ ทำงานพาร์ทไทม์ตอนเรียนเงินก็เอามาจ่ายค่าเทอมค่ากินแล้วก็หนี้สินที่ไม่ได้ก่อ
"เลิกพูดได้มั้ยวะ!! รีบทำแผลให้เสร็จเร็ว" เสียงทุ้มต่ำตะเบ็งออกมาอย่างเหลืออดถ้าแกไม่ช่วยฉันแล้วใครจะช่วยล่ะ หึ! ของแบบนี้มันอยู่ที่ดวง วันนี้ไม่รวย พรุ่งนี้มีโชคก็รวยเองนั่นแหละ ลงทุนไปเยอะจะให้เลิกตอนนี้ได้ไงวะ ถ้าแกไม่ให้เงินฉันก็เอาตัวแกไปแทน แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง
"แต่แพรไม่มีแล้ว"
"ไม่มีก็หาสิวะ! ฉันเป็นพี่ แกเป็นน้อง พี่เดือดร้อนแกต้องช่วย!"
"......"
- ผู้เขียน
