เมียแก้เบื่อ

บทนำ

"แม่ส่งยัยฟางไปนะแม่ ฟ้าไม่อยากไป"

"นะแม่นะ ส่งยัยฟางไปเถอะนะแม่ ยัยฟางเป็นคนเข้มแข็ง ยังไงก็เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว"

"พี่ฟ้า! ทำไมพูดแบบนี้ ทำไมต้องส่งพี่ฟางไป"

"อย่าปากมากไอ้ฟาโรห์!"

น้ำเสียงที่ได้ยินในห้องนอนของแม่ที่อยู่ในบ้านขนาดกลางไม่เล็กเกินไป และไม่ใหญ่เกินไปสำหรับสมาชิกในบ้านทั้งหมดห้าคน ในห้องของแม่มีสมาชิกอยู่เกือบครบขาดเพียงแค่พ่อกับฉันที่ไม่ได้อยู่ในห้องนั้นด้วย

บ้านของฉันทำธุรกิจส่งออกผักผลไม้แช่เย็น และแช่แข็ง และกำลังเอาผลไม้มาแปรรูปโดยการกว้านซื้อวัตถุดิบมาจากชาวสวนรายใหญ่ทั่วประเทศ

แต่!

ธุรกิจที่คุณทวด คุณปู่ภาคภูมิใจกำลังจะล้มละลายเพราะพ่อ กับพี่สาวคนโตของฉัน แน่นอนว่าลูกคนกลางอย่างฉันย่อมไม่ได้สบายไปกว่าใคร ฉันต้องคอยซัพพอร์ตพี่สาวคนโต และยังต้องคอยเอาอกเอาใจน้องชายคนเล็ก ฉันทำขนาดนี้แล้ว ยอมเป็นเบี้ยล่างให้กับคนในครอบครัว แต่บทสนทนาในห้องของแม่กลับทำให้หัวใจของฉันแทบจะแตกออกมาเป็นเสี่ยง ๆ

ฉันเกิดมาจนอายุสิบเก้าปีเต็มแล้ว เห็นครอบครัวของเพื่อนแล้วก็อิจฉา ฉันไม่มีความสุขเลยสักนิดเวลาอยู่ที่บ้าน ในบ้านหลังนี้ พ่อก็ทำแต่งาน แม่ก็คอยแต่จะเอาใจพี่สาวปล่อยทิ้งฉันกับน้องชายให้ดูแลกันเอง

"ก็พี่ฟ้าเป็นคนสร้างหนี้แล้วทำไมต้องให้พี่ฟางเป็นคนรับผิดชอบด้วยล่ะ" ฟาโรห์น้องชายคนสุดท้อง

และเป็นคนเดียวที่ปกป้องฉัน

"ก็ฉันอ่อนแอนี่ ไม่เหมือนยัยฟาง แข็งแกร่งเหมือนผู้ชายเลย" พี่เฟื่องฟ้าพี่สาวคนโตของฉัน เธอเรียนจบแล้วแต่ก็ยังไม่มีงานทำ ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ไม่มีงานทำแต่ไม่ยอมหางานทำต่างหากวัน ๆ เอาแต่แต่งตัว เที่ยวเล่นกับเพื่อน และออกงานสังคมอวดความรวยไปเรื่อย

"นะ แม่นะ แม่ก็รู้ว่ายัยฟางเอาตัวรอดเก่งกว่าฟ้าตั้งเยอะ"

"แกนี่มันสร้างแต่เรื่องจริง ๆ นะยัยฟ้า" ในครั้งนี้ฉันขอภาวนาสักครั้งให้แม่ปฏิเสธพี่ฟ้าไปเพราะหลาย ๆ ครั้ง ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นฉันที่รับจบทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ฟ้าทำเสมอเลย

"แม่จะลองคุยกับยัยฟางดู"

"แม่น่ารักที่สุดเลยค่ะ" สิ้นเสียงขอบคุณของพี่ฟ้าฉันก็รีบปาดน้ำตาออกจากแก้มแล้วรีบวิ่งกลับเข้าห้องของตัวเองแต่ว่าฉันวิ่งแล้วยังไม่ทันถึงห้องก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกมาจากหน้าบ้าน

"มีใครอยู่ไหม"

"มีใครอยู่ไหม" ฉันชะงักฝีเท้ามองไปรอบตัวก็ไม่เห็นมีใคร แม่บ้านหายไปไหนหมดไม่รู้แต่ก็ช่างเถอะทุกวันนี้หน้าที่แม่บ้านก็แทบจะเป็นของฉันอยู่แล้ว

"มาแล้วค่า~" ฉันตะโกนบอกคนที่อยู่ด้านนอก แล้วรีบวิ่งลงไปให้ถึงชั้นล่าง ไม่รู้จะตะโกนเรียกอะไรนักหนา คนก็บอกไปแล้วว่ากำลังไป

"มาหาใครคะ"

ผู้ชายสองคนมายืนอยู่หน้าบ้านฉันแถมยังใช้สายตาที่ดูไม่น่าไว้ใจมองมาที่ฉันตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าราวกับกำลังสำรวจร่างกายของฉันมุมปากของเขาทั้งสองคนกดลงลึกอย่างพอใจ

"คุณคะ มาหาใครคะ"

"มาหาเฟื่องฟ้า อยู่ไหม"

"อ๋อ มาหาพี่ฟ้าเหรอคะ งั้นเดี๋ยวรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันไปตามให้ค่ะ" ฉันผายมือเชื้อเชิญผู้ชายทั้งสองคนเข้ามานั่งรอพี่สาวฉันในบ้าน ก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องของแม่แล้วเคาะประตูเรียกคนข้างในให้ออกมา

"แม่ พี่ฟ้าอยู่ไหมคะ" ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าพี่ฟ้าก็อยู่ด้วย แต่ฉันก็ต้องแสร้งทำเป็นว่าไม่รู้เรื่อง

"แม่ พี่ฟ้าอยู่กับแม่ไหม" สิ้นเสียงที่ฉันตะโกนออกไปประตูห้องนอนแม่ก็เปิดกว้าง คนที่ปรากฏตัวต่อหน้าฉันเป็นน้องชายคนเดียวที่เห็นว่าฉันเป็นคนในครอบครัว

"โฟร์ พี่ฟ้าไม่อยู่เหรอ" ที่ฉันต้องเรียกฟาโรห์ว่าโฟร์ เพราะว่าน้องชายของฉันแม้ร่างกายจะเป็นผู้ชายแต่หัวใจของฟาโรห์เป็นผู้หญิง แถมยังมีจิตใจที่อ่อนโยนด้วย โฟร์จึงเป็นคนเดียวในบ้านที่รักฉัน

"อยู่ข้างในน่ะพี่ฟาง"

"พี่ฟ้า มีคนมาหา" ฉันตะโกนเข้าไปในห้องของแม่ จนสุดเสียงแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับจากคนด้านใน โฟร์กลอกสายตาไปทางห้องของแม่ แล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะคว้าข้อมือของฉันให้เดินตามตัวเองออกไป

"พี่ฟาง มานี่"

ฉันเดินตามโฟร์ออกมาติด ๆ เดินลงมาชั้นล่างของบ้าน ผ่านคนที่มาหาพี่ฟ้าที่ยังคงจ้องมองฉันด้วยสายตาแปลก ๆ

ยังไม่เลิกจ้องอีกคิดจะกินฉันเลยมั้งเนี่ย

"พี่ฟาง หนี"

"หนีอะไรโฟร์" โฟร์มีท่าทีอึกอักแต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา

"หนีไปจากบ้านห่วย ๆ หลังนี้เถอะพี่ฟางเชื่อโฟร์นะ" ฉันคาดเดาเอาว่าน่าจะมาจากบทสนทนาที่ฉันได้ยินก่อนหน้านี้ ไม่รู้ว่าพี่ฟ้าไปก่อเรื่องอะไรไว้อีก ฉันยังคงต้องตามเช็ดตามล้างให้พี่ฟ้าอยู่หรือเปล่านะ

"โฟร์ ไม่อยากให้พี่ฟางอยู่ที่นี่"

"หาที่อยู่ใหม่เถอะนะพี่ฟาง" น้ำเสียงสั่นเครือของน้องชายที่มีหัวใจเป็นผู้หญิงกับภาษากายของน้องที่จับข้อมือฉันอย่างสั่น ๆ ดวงตาของโฟร์แดงเล็กน้อยแถมยังเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้

"ถ้าพี่ไม่อยู่ แล้วโฟร์จะอยู่กับใครล่ะ" ฉันยิ้มให้น้องแล้วรั้งตัวน้องเข้ามากอดเอาไว้ เราสองคนพี่น้องในบ้านหลังนี้เหมือนมีกันอยู่แค่นี้จริง ๆ ทันทีที่ฉันกอดโฟร์น้องชายของฉันก็ร้องห่มร้องไห้ออกมาเสียยกใหญ่ กลายเป็นว่าฉันต้องเป็นฝ่ายปลอบน้องเหมือนเดิมจนได้

"อยู่ตั้ง มอ.3 แล้ว ยังจะกอดพี่ร้องไห้อีกเหรอเนี่ย เดี๋ยวไม่สวยนะ"

"พี่ฟาง ไม่ต้องมาหยอกโฟร์เลย"

"พี่ซื้อมาสก์หน้ารังนกตัวดังมาให้ลองใช้ด้วยนะ สนใจไหม" พอได้ยินเรื่องความสวยความงามโฟร์ก็ต้องใช้มือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าใสของตัวเอง เราสองคนพี่น้องพากันเดินเข้าไปในบ้านเพราะว่าฉันจะพาโฟร์ไปมาร์กหน้าที่ห้องนอนของฉัน

"ภายใน 7 วัน ผมต้องได้ดอกเบี้ยตามข้อตกลง"

"ได้ ๆ ฉันจะรีบหาทางส่งดอกเบี้ยไปให้" ผู้ชายสองคนนั้นเดินออกมาจากบ้านของฉันแล้ว มือของโฟร์บีบมือของฉันเอาไว้แน่นในตอนที่ผู้ชายสองคนนั้นเดินผ่าน และมองมาที่ฉัน โฟร์สลับทางให้ฉันไปเดินอีกฝั่งแล้วตัวเองมาเดินแทนที่ในตอนที่สองคนนั้นเดินผ่าน ฉันได้ยินเสียงของพวกเขาจุ๊ปากราวกับพอใจอะไรบางอย่าง

"ไปไหนมา แขกมาไม่รู้จักอยู่ต้อนรับ!"

"ก็เขามาหาพี่ฟ้า ไม่ได้มาหาพี่ฟางนี่"

"อย่าแส่สิฟาโรห์" พี่ฟ้ากับโฟร์ไม่ค่อยถูกกันตั้งแต่ยังเด็ก

"แล้วพี่ฟ้าจะว่าโฟร์ทำไม" ฉันปรามพี่น้องของฉันไม่ให้มีปากเสียงกันไปมากกว่านี้

"ชื่อพ่อแม่ตั้งมาให้ ก็สาระแนเปลี่ยน"

"พี่ฟ้า!" ฉันพาโฟร์เดินขึ้นมาบนห้องของฉันก่อนที่โฟร์จะปรี๊ดแตกแล้วตีกันกับพี่ฟ้าเหมือนอย่างเคย เพราะถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมาคนที่จะโดนหนักสุดไม่ใช่โฟร์ และไม่ใช่พี่ฟ้า แต่เป็นฉัน

"พี่ฟางไม่น่าห้ามโฟร์เลย"

"เอาน่า มามาสก์หน้าให้สบายใจดีกว่านะ" โฟร์พยักหน้าอย่างพยายามอดทนอดกลั้น ก่อนที่เราสองคนพี่น้องจะช่วยกันเสริมสวยให้แล้ว แล้วแยกย้ายกันไปห้องใครห้องมัน

Line คุณลุงโซผัว (3)

Today

มินนี่

ทุกคน~ วันนี้ฉันแอบหอมแก้มโนอาห์ด้วยอ่ะ

แตงกวา

แค่หอมจะไปพออะไร ต้องจูบเลย

ฟางข้าว

เดี๋ยวฉันหาคลิปมาเสริมความกล้าให้นะ

แกจะได้จำเอาไว้ใช้กับลุงแก

มินนี่

ส่งมาสิ ฉันจะได้ซ้อมไว้ก่อน

ฟางข้าว

แกนี่ ร้ายกาจ (เสียงรอน)

End

ฉันวางโทรศัพท์มือถือเอาไว้ข้างตัวแล้วทิ้งตัวลงนอนไปบนเตียงเพราะฉันไม่อยากไปเป็นพลังลบของใครเวลาที่ฉันอยู่กับเพื่อนฉันเลยต้องสดใสเข้าไว้ สำหรับฉันในตอนนี้นอกจากโฟร์แล้วก็มีเพื่อนฉันนี่แหละที่เป็นเซฟโซนของฉัน

"อิจฉายัยมิ้นท์เหมือนกันนะเนี่ย"

เฮ้อ...

ฉันจะมีโอกาสได้มีความสุขจริง ๆ เหมือนอย่างเพื่อนของฉันบ้างไหมนะ เอาเถอะสักวันต้องมีวันของฉันบ้างแหละ

"นอนดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเรียนสาย"