ตอนที่ 3

1158 คำ
ที่มีก้นเซ็กซี่สุดๆ อีกทั้งเนื้อตัวก็กำยำล่ำสัน จะมองตรงไหนก็มีความเป็นชายชาตรีในทุกกระเบียดนิ้ว เมฆรีบจ้วงขัน ตักน้ำเย็นเยียบในโอ่งมังกร ราดรดเรือนร่างเปลือยเปล่าของพี่เขยด้วยหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ “ถูสบู่ให้พี่ด้วยสิ… ” คนได้คืบจะเอาศอก เมฆทำหน้าหนักใจ หากก็เอื้อมมือหยิบสบู่จากชั้นวางข้างผนังห้องน้ำมากำแน่นไว้ในมือซึ่งสั่นน้อยๆ ค่อยๆ ลูบไล้พรายฟองสีขาวไปทั่วหลังไหล่ตึงเต็มไปด้วยมัดกล้ามของพี่เขย เมื่อมีโอกาสได้เห็นรูปร่างของเพลิงเต็มตา อีกทั้งยังได้สัมผัสผิวเนื้อตึงเต็ม แข็งแกร่งไปด้วยริ้วลายกล้ามเนื้อ จึงได้รู้ว่างานหนักในไร่อ้อยทำให้พี่เขยคนนี้บึกบึนขึ้นมาก “หุ่นพี่เพลิงบึกมากอ่ะ” เมฆกล่าวชม แม้ผิวพรรณของเพลิงจะไม่ขาวสะอ้านอย่างหนุ่มชาวกรุง หากผิวสีทองแดงคร้ามแดดก็ช่วยเสริมส่งให้เขายิ่งดูคมคร้าม แข็งแกร่งสมชายชาตรี “มือเอ็งนุ่มดีจัง... ถูแรงอีกนิดก็ได้… ” เมฆรู้สึกได้ว่าเนื้อตัวของเพลิงร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างประหลาด “ถ้าข้างหลังเรียบร้อยแล้ว เอ็งช่วยฟอกถูข้างหน้าให้พี่ทีเถอะ… พี่ถูเองไม่ได้” เสียงไหว้วานของพี่เขยช่างน่าสงสาร ขอขนาดนี้จะปฏิเสธก็ดูใจดำเกินไป เพราะเขาก็เพิ่งบอกว่าข้อมือเจ็บ “หะ... หันมาสิ” เสียงของเมฆตะกุกตะกัก หัวใจเต้นตุ๋มๆ ต่อมๆ เพลิงค่อยๆ หันมาเผชิญหน้ากับน้องเมีย “โอ๊ย... ” หัวใจของชายหนุ่มกระตุกวูบ ก้อนสบู่เกือบหลุดจากมือ สิ่งที่เห็นทำให้มือไม้ของเมฆสั่นไปหมด เพราะว่าตอนนี้ของพี่เขยแข็งตัวเต็มที่ มันใหญ่โตพอๆ กับท่อนแขนเด็กเลยทีเดียว “ถูให้พี่สิ... ” พี่เขยเร่ง เมฆขยี้สบู่อยู่นานจนฟองสีขาวฟูฟ่องเต็มฝ่ามือ แต่ก็ยังลังเล กล้าๆ กลัวๆ ที่จะถูสบู่กับส่วนนั้นของพี่เขย ตั้งแต่เกิดมาเมฆไม่เคยจับของผู้ชายคนไหนมาก่อน “มันน่าเกลียดอ่ะพี่เพลิง... ” ชายหนุ่มส่ายหน้า “เอ็งจะมาถือสาอะไรกันตอนนี้... อย่าคิดมากน่ะ ไม่มีอะไรน่าเกลียดหรอก… ” คำพูดของพี่เขยทำให้เมฆขยี้ฟองสบู่แล้วลูบล้วงเข้ามาระหว่างซอกขาซึ่งรกไปด้วยเส้นขนดกดำของพี่เขย เฉียดไปเฉียดมากับแก่นกาย เพลิงใจร้อน… จึงรีบคว้ามือน้องเมียมาสัมผัสกับดุ้นเอ็นของเขาเสียเอง “อุ๊ย... พี่เพลิง” ชายหนุ่มตกใจจนสบู่หล่นจากมือ เบือนหน้าหนีจากภาพตรงหว่างขา ไม่กล้ามอง แต่ก็เอามือลูบไล้เบาๆ ความเป็นชายของพี่เขยร้อนผ่าว ยาวใหญ่จนมือกำไม่รอบ “โห… น่ากลัวจังพี่เพลิง... ” น้องเมียจ้องมองสิ่งที่มือกำลังจับด้วยสายตาหวาดๆ หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ยิ่งลูบยิ่งคลำ… ก็ยิ่งรู้สึกราวกับว่ากำลังกำฝักข้าวโพดสีดำใหญ่ๆ “พะ… พอหรือยัง... ” มือของเมฆสั่นไปหมดแล้ว ถามพลางพ่นลมหายใจออกมาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทั้งอาย กลัว ตื่นเต้น “ข้างล่างด้วยสิ... ต่ำลงอีก... อีกนิด” เพลิงถ่างขาออกเล็กน้อย เมฆหงายฝ่ามือ ค่อยๆ ลูบล้วงเข้ามาถูสบู่ คลึงเคล้าอุ้งมือกับถุงหนังย่นยานคล้ายลูกเงาะ กำลังหดเกร็งเป็นก้อนอยู่ด้านล่างโคนแท่งร้อนผ่าว โอบไว้ด้วยพุ่มขนสีดำหยาบแข็ง “โห… ใหญ่มากครับพี่เพลิง” เมฆอุทาน ทำไมของพี่เขยคนนี้ช่างใหญ่ยาวสุดๆ ไม่รู้อะไรดลใจให้น้องเมียเผลอเอื้อมท่อนแขนออกมาเทียบเคียงวัดขนาด ตอนนี้จึงได้รู้ว่าอวัยวะเพศของพี่เขยยาวใหญ่พอๆ กับท่อนแขนเลยทีเดียว “พะ… พอแล้วนะ... ” เมฆชักแขนกลับมา ใจเต้นแรง ทำท่าขนลุกแล้วยัดสบู่ใส่มือพี่เขยให้ฟอกเอง ก่อนจะรีบก้าวยาวๆ หนีออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าแดงซ่าน เมฆไม่นึกไม่ฝัน… ว่าการได้สัมผัสลูบไล้ไอ้นั่นของพี่เขย จะทำให้ใจสั่น เกิดอาการร้อนๆ หนาวๆ ราวจะเป็นไข้ “เฮ้ย… ไอ้เมฆ... เดี๋ยวก่อนสิวะ... แล้วกัน” เพลิงเรียก แต่เมฆไม่ยอมหันหลังกลับมามอง ปล่อยให้พี่เขยมองตามร่างน้อยๆ ที่วิ่งลับไปทางด้านหลังดงกล้วยด้วยแววตาสุดแสนเสียดาย ในเวลาต่อมา เพลิงอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็เดินเข้ามาในบ้าน ตอนนั้นเมฆกำลังอุ่นอาหารที่ซื้อเอามาฝาก “พี่เพลิง กินข้าวเถอะพี่... ค่ำแล้วนะ” น้องเมียเลื่อนจานผัดซีอิ๊วมาตรงหน้าเขา บอกพลางรินน้ำเย็นใส่แก้วที่วางอยู่ตรงหน้าพี่เขย “เอ็งยังจำได้ว่าพี่ชอบผัดซีอิ๊ว” เพลิงยิ้ม ขยับจานมาตรงหน้า คว้าช้อนคว้าส้อมมาถือไว้ในมือ “ทำไมจะไม่รู้ล่ะ... ก็เมื่อก่อนผมเคยอยู่กับพี่นี่นา” ตอนกำลังแตกเนื้อหนุ่ม เมฆเคยมาขออาศัยอยู่กับจันทร์แรมและเพลิงที่บ้านหลังนี้ ความทรงจำเก่าๆ เมฆไม่เคยลืม ตอนนั้นเมฆเองก็พอจะมองออก ว่าพี่เขยคนนี้คิดอะไรกับตน? แต่ที่เพลิงไม่สามารถแสดงความรู้สึกได้มากไปกว่าสายตาที่มองสบกันไปมา ก็เป็นเพราะว่าจันทร์แรมพี่สาวของตนยังมีชีวิตอยู่ “เดี๋ยวผมคงต้องกลับ... รถตู้ในเมืองมีถึงสองทุ่มครึ่ง วานพี่เพลิงขับรถไปส่งที่ตลาดนะ” เมฆยกหลังมือขึ้นมองนาฬิกา “อะไรนะ... เอ็งไม่เห็นหรือยังไง ว่าฝนตั้งเค้าทะมึนมาแต่หัวค่ำ ฟ้าแลบฟ้าร้องครืนๆ แบบนี้ออกไปอันตราย พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับดีกว่า... เดี๋ยวพี่ขับรถกระบะออกไปส่งให้ถึงท่ารถ... หรือเอ็งจะให้พี่ขับรถไปส่งถึงกรุงเทพฯ เลยก็ได้” เพลิงเอ่ยอาสาอย่างเต็มใจ เอ่ยปากรั้งน้องเมียเอาไว้ “อ้าว... ไหนพี่เพลิงบอกว่ามือเจ็บ... ขับรถได้หรือ?” น้องเมียเริ่มสงสัยในความเจ้าเล่ห์ของพี่เขย เมื่อครู่เพลิงยังทำสำออยว่ามือเจ็บแขนเจ็บ แต่ตอนนี้กลับนั่งตักข้าวกินปร๋อเหมือนไม่เป็นอะไรเลย “หายแล้ว... ได้เอ็งช่วยอาบน้ำให้ พี่เลยหายเร็ว” คนเจ้าเล่ห์ตอบพลางมองดูชายหนุ่มเทกับข้าวในถุงพลาสติกใส่ลงในถ้วยตรงหน้าเขา เป็นกับข้าวที่เมฆแวะซื้อเอามาฝาก เพราะจดจำได้ว่าพี่เขยคนนี้ชอบกินผัดซีอิ๊วกับผัดเผ็ดปลาดุกเป็นที่สุด “ของโปรดพี่เพลิง... กินเยอะๆ นะ” ชายหนุ่มเลื่อนถ้วยมาตรงหน้าพี่เขย
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม