“จะให้ออกไปยังไง ลากฉันทั้งๆ ที่ล่ามโซ่แบบนี้เหรอ?” เพียงฟ้าแสยะยิ้ม คนฟังส่ายหน้า
“ผมจะปลดโซ่ให้” เขาพูดพลางทิ้งตัวนั่งลงตรงช่วงเท้าของเธอ “ถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่ดื้อ”
เพียงฟ้าหัวเราะหยัน เชิดหน้าถามเขา
“ไม่ดื้อของคุณมันจำกัดความว่ายังไงบ้างล่ะคะ ฉันจะได้ทำตัวถูก!”
“ห้ามหนี ห้ามด่า ห้ามโวยวาย ห้ามทำให้ผมเสียใจ”
ประโยคสุดท้ายเพียงฟ้าสะอึกไป หมายความว่ายังไงที่ว่าห้ามทำให้เขาเสียใจ
คนที่ต้องเสียใจควรเป็นเธอมากกว่าไหม ถูกจับมาขังไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ หนำซ้ำยังโดนโซ่ล่ามราวกับเป็นสัตว์เลี้ยง
“คุณทำได้ไหม”
เขาถาม สายตาจ้องหล่อนไม่วาง
“ไม่ได้ก็ต้องทำ ฉันอยากออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์กับเขาบ้าง อุดอู้อยู่แต่ในห้องได้ประสาทกินเข้าสักวัน!”
สาวเจ้าถลึงตาใส่ โทมัสถอนหายใจ ขนาดเขาพูดดีๆ ด้วยเธอยังแสดงท่าทีรังเกียจ
ชายหนุ่มจัดการปลดพันธนาการให้กับคนตัวเล็ก เพียงฟ้ายิ้มกว้างยามเนื้อตัวเป็นอิสระ
