โทมัสมาส่งเพียงฟ้าที่บ้านเช่าที่เชียงใหม่ สถานที่ที่เขาลักพาตัวเธอในยามวิกาลเมื่ออาทิตย์ก่อน หญิงสาวมองตรงไปยังบ้านของเจคอบ เห็นติดป้ายให้เช่าก็ใจหาย สงสัยเขาคงไปแล้ว น่าเสียดายที่เธอยังไม่มีโอกาสได้บอกลาเขาเป็นครั้งสุดท้าย แม้จะรู้จักกันไม่เท่าไหร่แต่ก็สัมผัสได้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนดี
“คุณมองอะไร?” เสียงเข้มเอ่ยถามยามเห็นหล่อนเอาแต่จ้องมองบ้านอีกหลัง
“เปล่าค่ะ” เพียงฟ้ารีบปฏิเสธ
“ผมรู้นะว่าคุณมองอะไร บ้านหลังนั้นเป็นบ้านของไอ้หน้าอ่อนนั่นใช่ไหม” เขากระซิบถามชิดแก้มนวล เพียงฟ้าถลึงตาใส่
“ถ้าจะเริ่มพูดบ้าๆ ก็ออกไปจากบ้านของฉันเลย”
พอเจอเธอแข็งใส่โทมัสก็อ่อนเป็นแมว ชายหนุ่มสวมกอดเธอรั้งร่างเล็กเข้าหาแผงอกกว้าง
“ผมขอโทษคนดี ผมแค่หึงที่เห็นคุณทำท่าอาลัยอาวรณ์ไอ้หมอนั่น” เขาบอกตามตรง เพียงฟ้าเขินเล็กน้อยแต่สาวเจ้าเก็บอาการอยู่
“ปล่อยก่อนค่ะ ฉันจะรีบเก็บของ”
เพียงฟ้าดิ้นขลุกขลักใ
