2 วันผ่านไป
นี่ก็ผ่านไปสองวันแล้วที่มิ้นต์ยังไม่รู้สึกตัว มันทำให้เจรู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมาก เจกังวลและเครียดจนนอนไม่หลับ เขาเฝ้ารอการกลับมาของมิ้นต์แทบทุกวินาที ขอแค่มิ้นต์ฟื้นขึ้นมาในเร็วๆนี้เขาก็พอใจแล้ว อาการอย่างอื่นของมิ้นต์ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ปกติดีทุกอย่างแผลที่ผ่าเอากระสุนออกก็แทบจะสมานแผลแล้วแต่ยังไม่หายดี เขาได้แต่นั่งจับมือเธออยู่ข้างเตียงอยู่อย่างนั้น เขาไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วจริงๆให้เธอกลับมาหาเขาเร็วๆ
"มิ้นต์ เมื่อไหร่เธอจะฟื้นขึ้นมาสักที ทุกคนรอเธออยู่นะ" เจได้แต่พูดกับเธออยู่อย่างนั้น เพราะหวังให้เธอได้ยินเสียงของเขาแล้วรีบฟื้นคืนสติกลับมาหาเขาเร็วๆ
"อ่ะ อื้ออ พี่เจ" มิ้นต์ที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนล้าแล้วรู้สึกคอแห้งเป็นอย่างมาก จึงเอ่ยเรียกคนรักด้วยเสียงที่แผ่วเบา
"มิ้นต์ เธอฟื้นขึ้นมาจริงๆแล้วใช่ไหม" เขารู้สึกดีใจมากเลยที่มิ้นต์ฟื้นมาหาเขา จึงรีบดึงเธอ
