ตอนที่ 7
1648 คำ
ตอนที่ 7
แมทกรอกตาไปมาอย่างนึกรำคาญใจ
ขอพรเหรอ
มาพูดอะไรน่าขันตอนนี้
"ข้าพูดจริง ๆ ข้าสามารถทำให้พรของเจ้าเป็นจริงได้หนึ่งข้อ" อลิสยังยืนยันทั้งลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
"งั้นถ้าเสกพรให้ผมได้ ทำไมคุณยังอยู่ที่บ้านผม ทำไมไม่บินกลับสวรรค์ของคุณไปล่ะคุณนางฟ้า" แมทหมุนเก้าอี้ไปทางอลิสเพื่อที่ตนจะได้จ้องมองใบหน้าของหญิงสาวขณะที่เขากำลังพูด
วันนี้แมทค่อนข้างหงุดหงิด ยิ่งพอมาเจอเรื่องขอพรที่ฟังดูไร้สาระยิ่งยั่วอารมณ์เขาให้เพิ่มขึ้นไปอีก เลยระบายมันออกมาด้วยคำพูดที่ใครต่อใครต่างบอกว่าเขาค่อนข้างปากร้ายไม่เบา
"เจ้าไม่เข้าใจ ข้าบอกไปแล้วว่ายังไม่ถึงเวลา"
เมื่อสองวันก่อนอลิสเล่าถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ว่าทำไมเธอต้องมาติดอยู่บนโลกมนุษย์ รวมถึงวิธีที่จะทำให้เธอกลับไปบนสวรรค์ได้
แต่แมทไม่ปักใจเชื่อเท่าไรนัก เขายังมีความคิดส่วนหนึ่งว่าอลิสเป็นพวกนักมายากลหรือพวกเล่นปาหี่อะไรทำนองนั้น แม้ว่าจะเคยเห็นกับตาว่าเธอกลายร่างเป็นแมวต่อหน้าต่อตา
"ก็ไม่เข้าใจไงเล่า" แมทเผลอขึ้นเสียงใส่ก่อนผ่อนลมหายใจเพื่อสงบสติอารมณ์
"เอาล่ะ เงียบเถอะ ผมต้องใช้สมาธิ" แมทหลับตาลงอีกครั้ง อลิสเองก็นิ่งเงียบไป ทำเพียงยืนจ้องมองชายหนุ่มเจ้าของบ้านที่เอนตัวลงพิงพนักเก้าอี้แล้วหลับตาลงเพื่อตัดการสนทนา
แต่แมทกลับต้องอารมณ์ขุ่นมัวอีกครั้งเมื่อเขาหลับตาได้เพียงแค่สามนาที เสียงอลิสก็ดังแทรกความเงียบขึ้นมา
"มีคนกำลังมาหาเจ้า"
แมทกำลังจะเอ่ยปากสบถแต่เสียงเคาะประตูบ้านก็ดังขึ้นเสียก่อน เขาหันหน้าไปมองระหว่างหญิงสาวกับหน้าประตูอย่างประหลาดใจเล็กน้อย แต่พอคิดว่าอลิสไม่ใช่คนธรรมดาก็เลิกประหลาดใจ
ร่างสูงลุกขึ้นยืนเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกรอบพร้อมกับเสียงเรียกที่คุ้นเคย แต่ก่อนที่เขาจะเดินไปถึงประตู แมทนึกขึ้นได้ว่าเขามีหญิงสาวแปลกหน้าอยู่ในบ้าน ถ้าเพื่อนเขาเจอคงต้องตกใจแน่ เพราะแมทไม่เคยพาใครเข้าบ้านมาก่อนยกเว้นเพื่อนสนิทอย่างโรสและเพื่อนผู้ชายอีกสองคน แต่สองคนนั้นก็อยู่ต่างเมือง นานครั้งถึงจะนัดเจอกัน
"เข้าห้องไป อย่าส่งเสียงดัง แล้วก็อย่าออกมาจนกว่าเพื่อนผมจะกลับ ตกลงตามนี้ โอเคนะ" แมทสั่งการแล้วรีบหันกลับไปเปิดประตูบ้าน โดยที่เขายังไม่ทันจะเห็นว่าอลิสเข้าห้องไปตามคำสั่งหรือยัง
"ไง"
"ไง"
ทั้งสองทักทายกันตามประสาเพื่อนสนิทที่คุ้นเคย ก่อนแมทจะเบี่ยงตัวให้เพื่อนสาวเดินเข้าไปก่อน ส่วนตัวเองรอปิดประตูแล้วเดินเข้าไปทีหลัง
โรส บรรณธิการสาวสุดมั่นทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างคุ้นชิน เธอแทบจะล้มตัวลงนอนเสียด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าวันนี้ตั้งใจจะมาคุยแค่เรื่องงานก่อนต้องไปทำธุระที่อื่นต่อ
"เข้าเรื่องเลยนะ/ฉันขอถอนตัว" สองเสียงเอ่ยขึ้นพร้อมกันก่อนแมทจะยกมือให้โรสพูดก่อน
"ฉันเอานี่มาให้ เผื่อเป็นแนวทางช่วยให้นายเขียนงานได้" โรสวางแผ่นกระดาษสองแผ่นลงบนโต๊ะ แมทหยิบขึ้นไปอ่านก่อนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
"คือฉันจะบอกว่า ฉันอยากถอนตัวจากโปรเจกต์นี้" แมทวางแผ่นกระดาษที่เขียนรายละเอียดของงานไว้บนโต๊ะที่เดิม
"ฉัน...เขียนมันไม่ได้" เขาเหล่ตาไปทางถังขยะที่มีกองกระดาษวางเกลื่อนอยู่ใกล้ ๆ ก่อนหันมาสบตากับโรสอย่างจริงจัง
"แมท ฉันรู้ว่ามันอาจจะยากสำหรับนาย แต่ฉันเชื่อว่านายทำได้" โรสให้กำลังใจ "ลองดูก่อน ยังมีเวลาอีกตั้งเยอะ ถ้าไม่ได้จริง ๆ ฉันจะไปคุยกับพ่อให้" เพราะคนต้นคิดโปรเจกต์นี้คือมอริส เจ้าของสำนักพิมพ์ ซึ่งเป็นพ่อของโรส เขาอยากสร้างโปรเจกต์นิยายรักก่อนที่จะเกษียณตัวเองแล้วยกสำนักพิมพ์ให้โรสรับช่วงต่อ
"มันไม่ง่ายเลยนะโรส เธอก็รู้ว่าฉันถนัดแฟนตาซี จะให้มาเขียนเรื่องรัก ๆ ฉันจินตนาการไม่ออก"
"นายก็วาดภาพในหัวเหมือนเวลานายแต่งแฟนตาซีไง มันก็เหมือนกันนั่นแหละ" โรสว่า แต่แมทกลับกรอกตาไปมาอย่างเอือมในความคิด
"แมท ตอนนายเขียนเรื่องแฟนตาซีข้ามโลกเรื่องที่แล้วนายข้ามโลกไปจริงหรือไง ก็ไม่ นายแค่สร้างมันขึ้นมาในหัว อันนี้มันก็คล้ายกัน นายก็แค่สร้างความรักในความคิดของนาย" โรสว่า แต่ไม่สามารถทำให้แมทหันกลับมามองตนได้ จนกระทั่งได้ยินประโยคถัดไป
"นายเขียนนิยายรักให้อยู่ในโลกแฟนตาซีก็ได้นี่ ขอแค่มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้องเยอะ ๆ หน่อย"
แมทหันเหสายตากลับมาจ้องหน้าเพื่อนสาวอีกครั้งอย่างใช้ความคิด แต่ก่อนที่จะตัดสินใจในเรื่องนี้เขากลับต้องเบิกตากว้างอีกครั้ง
อลิสออกมายืนอยู่ข้างหลังโรสตั้งแต่ตอนไหนแมทก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้หญิงสาวยืนอยู่ข้างหลังและกำลังส่งยิ้มให้เขา
แมทลืมตัวเผลอขยับปากออกเสียงไล่ให้อลิสออกไปจากตรงนั้น จนโรสสงสัยเลยหันไปมองทิศทางที่เจ้าของบ้านทำปากงุบงิบเหมือนกำลังพูดอยู่กับใครสักคน
"เป็นอะไรไปแมท แอบด่าฉันอยู่เหรอ" โรสเอ่ยแซวเล่น เพราะเมื่อหันไปมองข้างหลังก็ไม่พบใครหรืออะไรทั้งนั้น
"ปล่ะ เปล่า ๆ ไม่มีอะไร ผีเสื้อน่ะ" แมทละล่ำละลักบอก พยายามบังคับเสียงให้ปกติที่สุด
"นางมองไม่เห็นข้า" อลิสว่าทั้งยังส่งยิ้มให้เพื่อยืนยัน
"ผีเสื้อเหรอ" โรสหันกลับไปมองข้างหลังอีกครั้ง แต่เมื่อไม่เห็นอะไรจึงหันกลับมามองแมทตามเดิม
"เดี๋ยวนางก็ไปแล้ว นางมีธุระต้องรีบไปทำ" อลิสว่าพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้โรสมากขึ้น นั่นยิ่งทำให้แมทมองอย่างตื่น ๆ แม้ว่าโรสจะมองไม่เห็นแต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี
แมทยังพยายามส่งสัญญาณทางสายตาเพื่อให้อลิสกลับเข้าห้องไป แต่ก็ไม่เป็นผล อลิสยังคงส่งยิ้มให้ชายหนุ่มก่อนจะนั่งลงด้านหลังของโรส
เมี้ยว เมี้ยว
"เสียงแมวนี่" โรสร้องทัก เธอหันมองรอบห้องเพราะได้ยินเสียงใกล้มาก ก่อนจะสบตากับเจ้าก้อนขนสีขาวที่เดินทอดน่องเข้ามาใกล้โซฟา
แมทถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นอลิสทำแบบนั้น
"ไงเจ้าแมวน้อย แมวใครน่ะแมท น่ารักจัง แมวนายเหรอ เลี้ยงแมวตั้งแต่เมื่อไหร่" โรสร่ายคำถามยืดยาวโดยที่ไม่หันไปมองแมทเลยแม้แต่น้อย ความสนใจของเธอถูกเจ้าก้อนขนสีขาวดึงดูดไปจนหมด
โรสอุ้มอลิสในร่างแมวขึ้นมานั่งบนตัก ลูบไล้ขนสีขาวและเกาคางให้อย่างชื่นชอบ เจ้าก้อนขนสีขาวเองก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ยืดตัวนอนลงบนตักของโรสอย่างสบายอารมณ์
"แมวข้างบ้านน่ะ ชอบมาหาบ่อย ๆ" แมทว่าพลางปาดเหงื่อตรงหน้าผากทิ้ง นั่งมองหนึ่งคนกับหนึ่งตัวหยอกล้อกันไปมา โรสน่ะชอบใจ แต่เขานี่สิเริ่มนั่งก้นไม่ติดเบาะแล้วด้วยซ้ำ
ไหนบอกมองไม่เห็นไง ก็นั่งลูบกันอยู่เนี่ย แมทได้แต่บ่นอยู่ในใจ
เมี้ยว เมี้ยว
"นายเองก็หาแมวมาเลี้ยงสักตัวสิ ดูสิน่ารักออก นายจะได้ไม่เหงาไง"
"ใครเหงา ฉันไม่ได้เหงา มีธุระต่อไม่ใช่เหรอ ไปได้แล้วไป" แมทแก้ตัวเสียงรัว ทั้งยังเอ่ยปากไล่โรสตรง ๆ อีกด้วย
"ฉันบอกนายเมื่อไหร่ว่ารีบ" โรสว่า ออกจะแปลกใจเล็กน้อยว่าแมทรู้ได้อย่างไรว่าเธอต้องไปทำธุระต่อ แต่ก็แค่สงสัยเท่านั้นเพราะรู้นิสัยของเพื่อนดี ที่ไล่ก็แค่ไม่อยากฟังเธอพูดเรื่องงานนั่นแหละ
"ก็เดาเอา เธอคงไม่มาหาฉันเพียงแค่เอากระดาษมาให้สองแผ่นหรอกจริงไหม ไม่อย่างนั้นเธอคงโทรมาบอกฉันแล้ว" แมทว่า ก่อนหันไปถลึงตาใส่อลิสในร่างแมวที่ถูกโรสโอบกอดเอาไว้
นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นแมวของข้างบ้านมีหวังอลิสคงถูกโรสจับไปเลี้ยงที่บ้านแน่ ดูท่าจะถูกอกถูกใจเป็นพิเศษ
"ก็ถ้านายจะเปิดโทรศัพท์บ้างฉันก็คงโทรฯ เข้ามา" โรสว่าอย่างเอือม ๆ
"ไปทำธุระต่อเถอะ เดี๋ยวก็ไปไม่ทันมาบ่นใส่ฉันอีก" คราวนี้แมทไม่ได้ไล่แค่คำพูด เขาลุกขึ้นไปอุ้มเจ้าก้อนขนมาไว้ที่ตัวเองอีกด้วย
"เชอะ ไปก็ได้" โรสลุกขึ้นจากโซฟา แต่ก่อนจะเดินออกยังไม่วายขอพูดเรื่องงานต่ออีกนิด
"แมท นิยายรักน่ะ ทำให้เป็นแฟนตาซีก็ได้นะ ฉันขอพ่อให้แล้ว" นี่คือสิ่งที่โรสตั้งใจจะพูดแต่แรกแต่ดันลืมเสียก่อน
"ไปละ ฉันไปก่อนนะเจ้าเหมียว" โรสบอกลา ไม่วานหันกลับมาลูบหัวเจ้าก้อนขนที่แมทอุ้มเอาไว้
เมี้ยว
- ผู้เขียน
