Dear wife mafia มาเฟียกับเมียคนโปรด

A episode ที่ 2 คุณหนึ่ง ที่แปลว่า เป็น ที่หนึ่ง

Dear wife mafia 2?

มาเฟีย กับเมีย คนโปรด

A episode ที่ 2

คุณหนึ่ง ที่แปลว่าเป็นหนึ่ง

โดย GINOICHI

.ออฟฟิศ BM Marketing & Engineering

ชายหนุ่มใบหน้าหล่อ สันจมูกตั้งตรงรับกับริมฝีปากหนาสีแดงคล้ำ เดินตรงดิ่งดูภูมิฐาน ดวงตาเรียวรีในกรอบแว่นสีใส ไม่อาจบดบังความหล่อของเจ้าตัวได้

หากจะพูดถึงความหล่อ เจ้าตัวคงหาใครมาเทียบเคียงได้ยาก แต่จะว่าไป ก็ยากทุกเรื่อง เพราะคุณหนึ่ง เธอไปสุดทุกทาง

เขาหล่อ

เขาเก่ง

เขารวย

แต่เขาอันตราย

คำว่าคุณชายมาเฟีย ไม่ได้จับฉากได้มา

ศิปกร ดื่มเหล้า ได้ตั้งแต่เช้า จนแจ้ง งงใช่ไหม?

เขาดื่มได้ตั้งแต่วันนี้ได้จนถึงเช้าของอีกวัน

ซ้ำยังลุกมาทำงานได้อย่างสบายบื๋อ

เรื่องเจ้าชู้นั้นยิ่งไม่ต้องสืบ

ไม่ใช่ว่าไม่มี

ไม่ต้องเขี่ยก็เจอ

"เพลาๆลงบ้างไหมคุณหนึ่ง ย่ากลัวว่าจะได้เผาคุณหนึ่งก่อนตาย"

คุณหญิง อนันดา มองหน้าหลานชายอย่างคิดไม่ตก

ศิปกร เป็นคนเช่นไร เธอรู้ดี

บางสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ แววตาเรียบนิ่ง และท่าทางสุภาพ มันทำให้เธอ...กลัวเหลือเกิน

" คุณย่า อย่าเพิ่งด่าได้ไหม หาอะไรให้หนึ่งกินก่อน หนึ่งจะอ้วก"

"อุตส่าห์รีบกลับมาหา ดันมาทำให้อารมณ์เสียถ้ารู้อย่างนี้ไม่ลากสังขารมาให้เปลืองเวลากินเหล้าหลอก"

"จะยังเป็นอยู่ไหมย่า บ่นเหมือนป้าข้างบ้านเข้าไปทุกที"

ใบหน้าหล่อขรึมเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

หญิงชราหน้างอง้ำค้อนควับกระพือพัดในมือแรงๆใส่คนขี้โมโหทันที ปากก็บ่นจ้อ

"คุณหนึ่งนับวันยิ่งเหลือทน "

คนหน้าตึงไม่รอฟังคำด่า เดินกระแทกเท้าขึ้นห้อง ตามด้วยเสียงปิดประตู' โครม!' ใหญ่

" ชาตินี้ย่าจะได้อุ้มหลานอย่างคนอื่นเขาไหม"

เสียงแหบพร่าบ่นตามหลัง พร้อมกับกระพือพัด ตามแรงอารมณ์

ศิปกร ยิ้มบางๆ ย้อนคิดถึงสาว คนที่เขาพบเจอ ในช่วง 1 อาทิตย์ที่ผ่านมานี้

เช้าวันรุ่งขึ้น

อัญญา ในชุดเดรสลายลูกไม้สีฟ้าอ่อน ยืนอยู่จุดเดิม หิ้วตะกร้าใบโต อย่างสงบเสงี่ยม ดวงตากลมโต มองจดจ้องพระหลายรูปข้างหน้า พลาง หลุบตาลงสำรวจของในตะกร้าด้วยท่าทีครุ่นคิด

" วันนี้พระท่านมาเยอะกว่าปกติของที่เตรียมมา จะมีพอไหมเนี่ย"

" ถ้าไม่พอ ก็หันมาหยิบตรงนี้"

ใบหน้าหวานชะงัก ค่อยๆหันกลับไปมองตามเสียงขรึมทุ้ม ก็พบกับใบหน้าหล่อที่ดูคุ้นตา

อัญญา ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่กลิ่นแอลกอฮอล์ คละกับกลิ่นบุหรี่ ที่คุ้นเคยก็ลอยประทะเข้าจมูกทำให้ หัวคิ้วเรียวที่ขมวดเป็นปมหนาคลายลง

"อ๋อ "

"คนเมาเมื่อวาน"

ดวงตากลม กวาดสายตามองสำรวจ ชายตรงหน้า เขานับเป็นคนที่หล่อแบบจัดแบบที่ว่าหาตัวจับยากทีเดียว หน้าเสียดายที่เจอกันกี่ครั้งกลับเมาเสียทุกรอบ

" ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ"

อัญญารับคำ พร้อมกับเอ่ยขอบคุณ ใบหน้าหวานยิ้มละมุน ค่อยๆขยับตัวถอยห่าง

เธอสำผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างจากชายตรงหน้า ภายใต้ความสงบนิ่งดูสุภาพมันแฝงอะไรบางอย่าง ที่เธอเอง ไม่เข้าใจ

ศิปกร ยิ้มมุมปากเบาๆ ยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน ทอดสายตามองอีกคน ดวงตาเรียวรี ครุ่นคิด

วันนี้หญิงสาวตรงหน้า แต่งกายต่างจากทุกวัน ชุดเดรสที่เธอสวมใส่ มองดูก็รู้

'ถ้าไม่ใช่สาวออฟฟิศ '

ก็ต้องเป็น

'ครู ' หรือ 'อาจารย์ '

ไม่ผิดแน่ ชายหนุ่มเก็บความสงสัยไว้เงียบๆ เฝ้าพิจารณา ไม่ให้อีกคนรู้ตัว

" วันนี้ คุณดื่ม น้อยกว่าทุกวันหรือเปล่าคะ"

อัญญาชวนคุยแก้เก้อ. เมื่อเห็นว่าชายหนุ่ม เอาแต่จ้องหน้าเธอ

"อืม.. เมื่อวานเธอเป็นคนบอก ให้ฉัน ดื่มน้อยลง"

สิ้นเสียงขรึม หัวคิ้วเรียวขมวดอีกครั้ง ความทรงจำเมื่อวาน ย้อนตีกลับ เธอค่อนข้างมั่นใจ ว่าไม่ได้พูดอะไรทำนองนั้น กับชายหนุ่ม และยิ่ง งงๆ ว่าถึงเธอพูดจริงๆ ชายหนุ่ม จะมาฟังเธอที่ไม่รู้จักกันทำไม

" เอยขอถามตรงๆเลยนะคะ เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า หรือ ทำนองว่ารู้จักกันอะไรแบบนี้ไหม เอยค่อนข้างงง ว่าทำไมคุณถึงมาคอยมองเอยจากตรงนั้นเป็นอาทิตย์แล้ว"

เสียงหวานที่นุ่มละมุนพยายามเอ่ยอย่างบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น

ศิปกรมองจ้องคนตรงหน้าระบายยิ้มบางๆ

อัญญา ยิ่งพูด ยิ่งถูกใจ นอกจากสวย แล้วยังฉลาด

" เห็นแล้ว..ถูกใจ"

เสียงขรึมเอ่ยหน้าตาย กลับทำให้คนฟัง ใบหน้าเหรอหรา