ทำแผล
1540 คำ
กลับมา ณ ปัจจุบัน
Talk น้ำหนาว
ฉันที่ตอนนี้กำลังลงรถเข้าไปร้านยาเพื่อไปหาอุปกรณ์มาทำแผลให้พี่ไดม่อน ก่อนที่จะเห็นเภสัชกรประจำร้านยืนต้อนรับอยู่ในร้าน
"คุณลูกค้าต้องการยาอะไรคะ มีอาการอะไรบ้างค่ะ" เภสัชกรประจำร้านเอ่ยถามลูกค้ายิ้มๆด้วยความต้อนรับ
"เอ่อ..หนูต้องการอุปกรณ์ทำแผลหน่อยค่ะ รวมถึงยาแก้ปวดแก้อักเสบด้วยนะคะ" น้ำหนาวจึงรีบบอกสิ่งที่ต้องการในทันทีเพราะกลัวจะเสียเวลานาน
"ได้ค่ะ ว่าแต่คนไข้เป็นอะไรมาหรอคะ แพ้ยาอะไรรึป่าวคะ" นี่เป็นการสอบถามอาการเบื้องต้น เพราะถ้าลูกค้าไม่แพ้ยาอะไรมันก็จะไม่มีปัญหาตามมา แต่ถ้าคนไข้มีอาการแพ้ยาบางอย่าง เภสัชกรจะไม่จัดยาตัวนั้นให้เด็ดขาด
"อ่ะ เอ่อ..แค่โดนมีดบาดน่ะค่ะ แต่แผลแค่ยาวหน่อย" น้ำหนาวที่มัวอ้ำอึ้งอยู่นาน เพราะไม่รู้จะบอกเภสัชกรว่ายังไงดี จึงหันไปเห็นมีดผลไม้ที่อยู่ไม่ไกล จึงว่าบอกมีดบาดน่าจะดีกว่า
"งั้นหรอคะ เดี๋ยวรีบจัดอุปกรณ์ทำแผลให้เลยนะคะ รอสักครู่ค่ะ" เภสัชกรหญิงประจำร้านจึงรีบหันไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาให้ทันที โดยที่ไม่ลืมหยิบยาแก้ปวดแก้อักเสบติดมือมาด้วย
"ได้แล้วค่ะ ยาแก้ปวดแก้อักเสบกินอย่างละ 1 เม็ดหลังอาหารนะคะ หรือเมื่อมีอาการปวดแผลค่ะ ส่วนนี่อุปกรณ์ทำแผลนะคะ แล้วระวังอย่าให้แผลโดนน้ำนะคะเพราะอาจจะเสี่ยงติดเชื้อได้ค่ะ" เภสัชกรจึงแนะนำยาอย่างตั้งใจ เพราะอยากให้ลูกค้าใช้ยาได้อย่างมีประสิทธิภาพมากที่สุดและอยากให้ควรระวังด้วย
"ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูจะบอกพี่เขาให้ระวังเป็นอย่างดีเลยนะคะ แล้วค่ายาทั้งหมดนี่เท่าไหร่คะ" น้ำหนาวจึงเตรียมหยิบตังออกจากกระเป๋ามาจ่ายในทันที
"520 บาทค่ะ" เภสัชกรที่แจ้งยอดเสร็จก็เตรียมจัดยาและอุปกรณ์ทำแผลลงถุงไปทันที
"นี่ค่ะ 520 บาทพอดีค่ะ ขอบคุณนะคะ" น้ำหนาวจึงรีบจ่ายตังและรับยามาทันทีก่อนจะรีบเดินออกจากร้านไปแล้วตรงมาที่รถ
ก่อนที่จะเอ่ยสอบถามอาการของไดม่อน
"พี่ไดม่อนเป็นยังไงบ้างคะ เจ็บแผลมากไหมคะ เลือดหยุดไหลรึยังคะ" เธอเลือกที่จะสอบถามอาการคนเจ็บที่ตอนนี้คาดว่าน่าจะเสียเลือดไปไม่ใช่น้อยแล้ว
"ตอนนี้หยุดแล้วครับ แต่ไม่ค่อยปวดสักเท่าไหร่เพราะโดนเฉียดๆไม่ได้โดนมาเต็มๆ" เพราะเขาตั้งใจยิงแค่นั้น ไม่ได้ต้องการให้โดนของเต็มๆขนาดนั้น
"งั้นหรอคะ แต่ทำไมเลือดพี่ออกเยอะจัง" ถ้านี่แค่เฉียดเลือดยังออกเยอะขนาดนี้ ถ้าโดนเต็มๆเลือดจะออกเยอะขนาดไหนกัน
"ไม่รู้สิครับ แต่พี่ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ยังไกลหัวใจอีกเยอะครับ" แค่นี้มันจิ๊บๆไม่สะทกสะท้านเขาหรอก
"โห! พี่เจ็บตัวมาขนาดนี้แล้ว ยังปากดีได้อยู่อีกนะคะ" ทำไมฉันรู้สึกหมั่นไส้พี่เขาขึ้นมาจัง
"หึ! นิดหน่อยครับ แต่พี่ไม่ได้เป็นไรมากจริงๆ หนูรีบพาพี่ไปส่งที่โรงแรมเถอะ วันนี้พี่รบกวนหนูมามากแล้ว" ตอนแรกว่าจะให้ทำแผลให้ แต่ตอนนี้มันก็เริ่มเย็นมากแล้ว น้องอาจจะต้องการพักผ่อน
"ไม่เป็นไรหรอกคะ เดี๋ยวหนูจะช่วยพี่ทำแผลก่อนแล้วค่อยกลับ เพราะถ้าให้พี่ทำเองมันคงจะไม่ค่อยสะดวก" เพราะถ้าให้เธอช่วย แปปเดียวก็เสร็จ แต่ถ้าให้พี่เขาทำเองมันน่าจะเสียเวลาอยู่
"แล้วหนูไม่กลัวว่าพี่จะทำมิดีมิร้ายหนูหรอครับ ถ้าหนูจะไปทำแผลให้" ตอนแรกยังเห็นกลัวๆอยู่เลย
"เอ่อ..ไม่รู้สิคะ หนูแค่คิดว่ามีอะไรช่วยได้ก็จะช่วย" ถ้าจะให้เธอกลัวตอนนี้มันคงไม่ทันแล้วมั้ง ถ้าจะให้เธอกลัวคงตั้งแต่เอาพี่เขาขึ้นมาบนรถแล้วแหละ
"หึ! แต่ต่อไปอย่าหาช่วยใครง่ายๆแบบนี้อีกนะครับ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ นี่โชคดีที่หนูมาเจอพี่ แต่ถ้าโชคร้ายเจอคนไม่ดีแล้วเราจะทำยังไง" ที่ผมบอกเธอเพราะความหวังดีล้วนๆ และใจจริงเขาไม่อยากให้เธอไปช่วยใครแบบนี้อีก แค่นี้มันก็มากเกินพอแล้ว
"แล้วพี่เป็นคนไม่ดีด้วยรึป่าวล่ะคะ หนูถึงต้องกลัวพี่" ตอนนี้เธอว่าเขาไม่ได้ดูน่ากลัวเลยสักนิด
"พี่ไม่ใช่คนดี แต่ก็ไม่ใช่คนเลวครับ" ถ้าจะให้ผมบอกว่าผมเป็นคนดีมันก็คงจะไม่ใช่ แต่ถ้าจะให้ผมบอกว่าผมเป็นคนไม่ดีเลยมันก็ไม่เชิง
"งั้นหรอคะ แต่ยังไงหนูก็ยังจะช่วยพี่ก่อน คนดีหรือไม่คนดีเราค่อยมาว่ากันทีหลังนะคะ แต่ขอเตือนเลยนะคะถ้าพี่คิดจะทำมิดีมิร้ายกับหนูล่ะก็ หนูจะทุบพี่ให้หลังแอ่นเลย" ตัวเองอยู่ในสภาพนี้แล้ว ถ้ายังจะคิดทำตัวไม่ดีอีกล่ะก็ เธอจะทุบให้หลังแอ่นคามือแน่
"หึ! มีแรงขนาดนั้นเลยหรอครับ ตัวก็แค่นี้" ขู่เขาฟ่อๆไม่ได้ดูสภาพตัวเองเลย
"พี่อย่ามาดูถูกหนูนะ ถึงตัวหนูแค่นี้แต่ก็ทำให้พี่หลังแอ่นได้ก็แล้วกัน" อย่าริมาดูถูกเธอเชียว แล้วอย่าหาคิดว่าไม่กล้าทำ
"หึ!" เขารู้สึกถูกใจผู้หญิงคนนี้ไม่น้อยเลย รู้สึกเธอยังมีอีกหลายด้านให้น่าค้นหา
"งั้นเรามาลงจากรถกันเถอะค่ะ ตอนนี้ถึงโรงแรมแล้ว แต่ก่อนอื่นพี่ต้องเอาเสื้อคลุมหนูคลุมตัวพี่ไว้ก่อนนะคะ ไม่งั้นคนอื่นจะตกใจได้" ตอนนี้ตัวพี่ไดม่อนเลือดและบาดแผลเต็มตัวไปหมดเลย
"ครับ" ไดม่อนจึงทำตามที่น้ำหนาวบอกอย่างว่าง่าย แล้วลงจากรถเข้าโรงแรมไปด้วยกัน
ภายในห้องพักโรงแรม
หลังจากที่เราจัดการเรื่องห้องพักกันมาแล้ว เราสองคนก็ขึ้นลิฟต์มาที่ห้องพักโดยมีน้ำหนาวคอยประคองไดม่อนมาตลอดทาง
"พี่ไดม่อนคะ พี่นั่งพักตรงนี้ก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวหนูจะเตรียมอุปกรณ์มาทำแผลให้" น้ำหนาวที่พูดจบก็ไปจัดการนำอุปกรณ์ที่ซื้อมามาทำแผลให้ทันที
"น้องเคยทำแผลให้ใครบ่อยหรอครับ ดูจะคล่องมือเชียว" ไดม่อนที่คอยดูน้ำหนาวอยู่ทุกฝีก้าวจึงเอ่ยถามขึ้น
"ไม่เคยทำให้ใครหรอกคะ ส่วนมากก็ทำให้ตัวเองล้วนๆเพราะหนูก็ซุ่มซ่ามอยู่บ่อยๆ" ยิ่งเมื่อก่อนยิ่งซุ่มซ่ามมาก แต่ตอนนี้เธอดีขึ้นแล้ว
"งั้นหรอครับ" สภาพนี้ไม่น่าจะน่าซุ่มซ่ามนะ
"ค่ะ เอ่อ.. รบกวนพี่ไดม่อนถอดเสื้อออกก่อนได้ไหมคะ หนูจะได้ทำแผลได้สะดวก" ตอนนี้แผลพี่เขาเธอทำไม่ถนัดเลย ต้องรบกวนให้พี่เขาถอดเสื้อออก
"ครับ" ไดม่อนจึงยอมถอดเสื้อเชิ้ตออกตามที่น้องบอก จนได้เหลือแต่เนื้อตัวที่เปลือยเปล่า น้ำหนาวจึงได้เห็นซิกแพ็กที่เรียงรายอย่างสวยงาม ส่วนกล้ามแขนนั้นไม่ต้องพูดถึง ใหญ่เป็นมัดๆ ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าพี่เขาเป็นคนดูแลตัวเองดีมาโดยตลอด น่าจะออกกำลังกายแทบทุกวัน
"งะ..งั้นหนูจะเริ่มทำแผลให้แล้วนะคะ อาจจะแสบหน่อยนะ ทนหน่อยนะคะ" น้ำหนาวที่เผลอแอบดูซิกแพ็กแน่นๆของพี่เขาจนตัวเองพูดเสียงตะกุกตะกัก จนไดม่อนเห็นเลยได้แต่แอบยิ้มกับท่าทางน่ารักของเธอ
"ครับ ตามสบายเลย พี่ทนได้ เริ่มทำเถอะ ไม่ต้องเกร็ง" ดูน้องยังเกร็งๆกับเขาอยู่นะ แถมมือสั่นเชียว คงเขินผมอยู่ล่ะสินะ
"ค่ะ" น้ำหนาวจึงลดความประหม่าของตัวเองลง แล้วตั้งหน้าตั้งตาทำแผลของพี่เขาให้เสร็จ ก่อนที่จะใช้เวลาไม่นานแผลพี่เขาก็ทำเสร็จเรียบร้อย รวมถึงรอยฟกช้ำตามตัวของพี่เขา เธอก็ทายาให้แล้วด้วย
"เสร็จแล้วค่ะ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว หนูขอตัวกลับคอนโดก่อนนะคะ นี่ก็เย็นมากแล้วด้วย" เธอตอนนี้คิดว่าน่าจะถึงเวลาที่ตัวเองควรกลับคอนโดได้สักที จึงพูดเพื่อเตรียมตัวเอ่ยลา
"ขอบคุณนะที่ยอมช่วยเหลือพี่" ไดม่อนจึงกล่าวขอบคุณน้ำหนาวยิ้มๆ
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูเต็มใจ" เรื่องแค่นี้มันเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น
- ผู้เขียน
